Chauvinist

Dat was vanmorgen weer lekker wakker worden. NON, zeiden de Fransen gisteren. Nu wij nog aanstaande woensdag! Misschien zakt die hele EU nu wel in elkaar. En komt de gulden terug! Laten we ons afscheiden! Dat ene Europa is toch al een farce. Ik heb het boek ,,Het Eurovisie Songfestival 50 jaar'' gekocht, het officiele boek, geschreven door een hetero Engelsman, die al 13 jaar niet meer in Europa woont. Een dus volledig foute man voor zo'n klus. Hij mag dan nog 100 keer John Kennedy O'Connor heten, schrijven doet hij gortdroog, hij is gespeend van elke humor, en wat het ergste is: hij zet elke niet-Engelse en vooral de Nederlandse deelnemers in de zeik. Ik had al argwaan toen ik het omslag bestudeerde. Van de zeven foto's zijn er maar liefst vier Engelse deelnemers. Alleen om Abba, Celine Dion en Johnny Logan (twee keer winnaar) kon deze Kennedy niet heen. Hij weet nergens de goede toon te raken. Over winnares Corry Brokken, die in 1957 eerste werd in Frankfurt met ,,Net als toen'' schrijft hij: ,,Nu torende ze lachwekkend hoog uit boven haar piepkleine begeleider Sem Nijveen, die was meegekomen om de vioolsolo te spelen. De juryleden slaagden er echter in geen acht te slaan op die vreemde combinatie en Brokken en Nijeveen waren vanaf de start van de stemming duidelijk de aanvoerders.'' Alsof het om je begeleider gaat! Over winnares Teddy Scholten (Cannes, 1959) weet hij te melden: ,,Een beetje'' was niet het beste liedje van de avond maar de charmante presentatie en het springerige karakter van de muziek en de tekst overtuigden de juryleden.'' Ik wist op voorhand al dat hij Teach-In de grond in zou schrijven. En ja hoor: ze droegen ,,vreemde, sciencefictionachtige pakken''. ,,De tekst van hun liedje was tamelijk belachelijk'', ,,niet echt het hoogtepunt van de Songfestivalgeschiedenis.'' ,,De ontvangst van Ding-a-dong was nogal lauw. Het haalde niet eens de top in de Nederlandse hitparade.'' Ik heb de Engelse groep Brotherhood of Man (winnaars van 1976 in Den Haag) altijd veel belachelijker gevonden met die kunstmatige danspasjes en gemankeerde armbeweginkjes. Om maar te zwijgen over Buck Fizz die in 1981 namens Engeland wonnen in Dublin. Twee overduidelijke homozangers die een rokje van de billen van hun medezangeressen aftrekken. Kennedy noemt hun single ,,een megasucces''. Ach, Engelsen zijn nu eenmaal chauvinisten en Nederlanders zijn per definitie niet trots op hun land. Ik moet er maar mee leven.
Zometeen heb ik een interview met Jack Kooistra, rechtbankverslaggever van het Friesch Dagblad, maar vooral levenslange speurder naar oorlogsmisdadigers die hun straf zijn ontlopen. Ik spreek hem omdat volgende maand zijn laatste boek verschijnt. Kooistra wordt wel de ,,Friese Wiesenthal'' genoemd en heeft menig Nederlands oorlogsmisdadiger weten te traceren onder wie Jacob Luitjens en Herbertus Bikker. Zijn vrouw wil niet meer dat hij thuis geinterviewd wordt. Ze is al eens twee keer klem gereden door een of andere idioot, vermoedelijk een neo-nazi en Kooistra zelf is meerdere malen bedreigd. Dertien jaar geleden heb ik hem al eens geinterviewd en zat ik in zijn kleine werkkamer tussen 800 boeken en 100.000 kleine kaartjes met namen. Hij heeft een zelf opgezet oorlogsarchief. Jack is altijd goed voor sappige citaten. ,,Oorlogsmisdadigers (die nog vrij rondlopen red.) moeten weten dat ze niet veilig zijn in Nederland. Ze moeten mijn hete adem in hun nek voelen. Dat hebben ze tegoed, omdat ze hun straf zijn ontlopen.'' Over Luitjen. ,,Je begint niet op zo'n man te schelden, al denk je wel in je hart: was Magere Hein maar eerder bij je langs gekomen.'' De dood noemt hij ,,de natuurlijke inquisitie''. Jack is de eminence grise van de Friese justitiejournalistiek. Elke morgen staat hij om vijf uur op en rent hij vijf kilometer, om zijn conditie op peil te houden. Een kleurrijk man die geen blad voor de mond neemt. Toen ik nog bij Perbureau PENN werkte belde hij altijd gegevens door van rechtzittingen waarbij hij zat. Wij maakten daar dan berichten van voor het ANP. Jack is fervent voorstander van het publiceren van namen van veroordeelden, zoals elders in de wereld ook gebeurt. Voor sommige misdadige recidivisten ziet hij geen andere oplossing dan ,,elimineren.'' Hij kan smakelijk anekdotes opdissen uit zijn lange loopbaan. Hij is nu 75 en het is genoeg geweest, vermoed ik dat hij zal zeggen.

date, grondwet en dierenleed

Nu mijn laatste date enkele uren voor onze eerste ontmoeting af-sms'te, heb ik het internetdaten voorgoed in de ban gedaan. Als er geen fatsoenlijk telefoontje af kan, kan deze dame naar de maan vliegen, inclusief al haar zoetgevooisde woorden van ,,wil je graag steeds beter leren kennen'', ''krijg een blij gevoel van je mail'' , ''lieve vrouw'' en ,,denk aan je.'' Als je ziet dat ze al vier keer op de site is geweest, zonder jou enige uitleg te geven over de plotse annulering, weet ik met mijn ervaring op het net al genoeg. Dit is een dame met a) bindingsangst, die after all toch geen ontmoeting wil en daarom maar zegt dat ze ziek en verkouden is en ,,een zware nacht'' heeft gehad, die haar enkele volle holtes opleverde b) een faker, die het spel op het scherpst van de snede speelde, terwijl hij/zij in gedachten allang wist dat de ontmoeting niet zou plaatsvinden, die dus de avond tevoren nog sms't dat ze uitkijkt naar ons treffen, maar enkele uren vantevoren volgens plan afhaakt. Mensen worden wegwerpartikelen via internet. Je trekt een blik open, snuffelt of het iets is, en als je niet wilt, gooi je het achteloos in het vuilnisvat. Of je neemt een paar hapjes en het lijkt lekker te smaken, tot je je opeens bedenkt dat te veel van dat spul toch niet echt naar meer smaakt, dus werp je het blik maar weg en zeg je tegen het blik dat het toch echt niet aan hem ligt, maar aan je eigen smaak. Want je dacht dat je het lekker vond, maar nu blijkt toch van niet. Beleefdheidsvormen, wat zijn dat ook al weer? Hoffelijkheid? Waar ligt de Van Dale? Waarden en normen? Moeten we ook opzoeken. Het is genoeg. Ik stop. Ja, ik weet het, ik heb het eerder aangekondigd, maar nu is het menens.
Zoals het ook menens wordt met de Europese grondwet. Gisteren bij de nieuwe officier van justitie Caroline de Groot in Wergea enkele onhandig grote giga-posters van de Partij voor de Dieren opgehaald. Met grote letters staat er ,,NEE'' door een foto van stierenvechters. De poster heb ik doormidden geknipt om nog een handzaam formaat te krijgen. Annemarie van Gelder, uit Makkinga, winnaar van de literaire Schaduwprijs - het beste thrillerdebuut- van vorig jaar meen ik, heeft zich op aandringen van haar dochter aangemeld als coordinator Friesland van de PvdD.
Als ik Wouter Bos hoor zeggen dat er een nieuw referendum moet komen bij een NEE, snap ik direct weer waarom mensen het vertrouwen in de politiek verloren hebben. Als je stem niet gehoord wordt, maar politici een NEE uiteindelijk toch weer in een JA willen manipuleren, haakt menig Nederlander af. Vanmorgen op Omrop Fryslan een CDA-statenlid gehoord dat NEE zei te gaan stemmen, vanwege de ingewikkelde Europese regelgeving. Hij stond na afloop van een CDA-bijeenkomst in Drachten, waar Minister Bot voor 75 partijgenoten sprak, voor de microfoon van de omrop. Het statenlid sprak over interpretatie van regels. In Frankrijk worden de kievieten uit de lucht geknald en hier mogen de aaisykjers geen eitjes zoeken. Het klonk overtuigend. Tot CDA-Kamerlid R. Algra aan het woord kwam. Op de vraag of het niet vreemd was dat de partij voor de grondwet was, maar een statenlid tegen, riep Algra dat het statenlid ,,JA'' zou stemmen. Nee, hij stemt nee, zei de reporter. ,,Hij stemt JA''. Nee, hij heeft net gezegd dat-ie tegen gaat stemmen. -Nee, hij stemt JA. - Hoe lang duurt dit spelletje nog? was de terechte opmerking van de verslaggever. Het enige wat die eigenwijze Algra kon uitbrengen was dat hij het statenlid wel zou weten te overtuigen. Over arrogantie van de macht gesproken.
In NRC Handelsblad zaterdag een prachtig ingezonden stuk van Rudy Kousbroek gelezen. ,,Een fatsoenlijk mens, dat is iemand die het welzijn van dieren hoog heeft, kan niet anders dan tegen de Europese Grondwet stemmen', betoogde hij. De catastrofe waarover hij praat is dat ,,een paar maal in ons deel van de wereld miljoenen gezonde dieren zonder enig proces op industriele schaal vernietigd zijn.'' Ik moet denken aan mijn koe Victoria. Hoe vaak vragen mensen me niet hoe het met haar gaat. Bij deze: goed! Zij wist in 1999 aan het slagersmes te ontkomen en is inmiddels bijna 10 jaar oud. Zes jaren staat ze nu tevreden met haar koeienbestaan te zijn in het koeienopvanghuis De Leemweg in Zandhuizen. Ik ben blij dat ik door deze kleine daad het leven van een niet-menselijk wezen heb gered. En ik ben blij dat er, ondanks al het dierenleed, toch steeds weer mensen zijn die zich inzetten voor de dieren!
Een zo iemand is Petra van der Veen uit de Leeuwarder Cederstraat. Zij vangt thuis al jaren zieke en gewonde vogels op. De dieren worden een paar keer per week naar het vogelasiel gebracht. Deze week heb ik haar hulp al twee keer ingeroepen. Maandagmorgen vroeg zag ik, toen ik rond half 8 's morgens door de buurt mijn kat Doris liep te zoeken, een gewonde jonge lijster doodsbang op een stoepje liggen. Een van de buurkatten zat op een paar meter afstand, maar keurde het vogeltje geen blik waardig. Ik zag nog dat het vogeltje zwaar en angstig ademde en pakte het diertje op. Ik belde Petra uit bed, maar mocht hem uiteraard direct brengen.
Gisteravond was mijn kat Freek in rep en roer. Vreemd gemiauw steeg op uit mijn slaapkamer. Ik wist al bijna weer hoe laat het was. Was het dit keer een muis of een vogel? Het bleek een jonge mus, die luidkeels onder het nachtkastje van zich liet horen. Ik gooide een doos met eeuwenoude troepjes leeg (nadien weer een reden om op te ruimen, op te ruimen) en zette het diertje erin. Weer op weg naar Petra. Hoewel ze zelf niet thuis was, zei haar man dat ik welkom was. Het beste is om de vogels, die meestal in shock zijn, rust te gunnen. Ik ben benieuwd of deze twee vogeltjes het zullen redden.
Ander klein dierenleed maakte ik zondag mee. Al weken zag ik een koolmees wol pikken uit een oranje deken die ik geloof ik al een jaar zonder duidelijke reden over een van mijn buitenstoelen heb gehangen. Ik zag het dier naar het nestkastje vliegen, dat aan de buitenmuur van een van mijn buren hangt. Er werden eieren gelegd en er kwamen vogeltjes uit. Maar opeens, zo meldde mijn buurvrouw, werd het stil. Nadere inspectie leerde dat de zes vachtloze vogeltjes dood in het nest lagen. Eentje had zijn bekje nog wijd open. Waren de ouders opgevreten? Waren de vogeltjes sowieso niet levensvatbaar gebleken? We wisten het niet. Het nestje is uit het kastje gehaald. Ik was ontroerd door de prachtige compositie: van buiten een stevige rand mos, van binnen, waar de dode vogeltjes lagen, een warm wollen nestje van mijn deken en een enkele hondenhaar. Ik bedacht me hoe de ouders al dat mos en die wol in hun snaveltjes naar binnen hebben gebracht! Wat een werk! Wat een energie! En dit alles tevergeefs. Het resultaat van al die inspanningen ligt in het voorjaar erg dood te wezen in hun nestje. Nieuw leven dat geen kans kreeg. Soms is het leven gewoon niet leuk.

Songfestival

Ja, ik ben een echte fan. Al 33 jaar. Plakboeken vol heb ik over het Eurovisie Songfestival. In 1971 (ik was 11 jaar) hoorde ik dat Severine het concours gewonnen had met ,,Un banc, un arbre, une rue''. Zelf had ik niet gekeken. Maar een vriendinnetje had het singletje. Later heeft Severine me nog geholpen bij een proefwerk Frans, want was ,,arbre'' nu mannelijk of vrouwelijk? Ik hoefde alleen maar de titel van het lied in gedachten op te zeggen om te weten dat het dus ,,un'' was. Bedankt meid! Het jaar daarop, 1972, werd er bij de handwerkles - jongens kregen handenarbeid en meisjes nuttige handwerken - gesproken over Sandra en Andres, die met ,,Als het om de liefde gaat'' voor Nederland uitkwamen. In dat jaar deden we met onze zesde klas mee aan ,Klassewerk'' van de KRO. In de Hilversumse studio's stonden we na de opnames uren in de rij om een handtekening van het duo te bemachtigen. Helaas had ik straf op de avond van het Songfestival. Erger balen kon ik niet. Maar mijn moeder streek met haar hand over haar hart en riep me uit bed toen Sandra en Andres op tv waren. Ik kon alleen maar slaapdronken staren naar zijn gifgroene pak en haar bijpassende even fel gekleurde lange nagels. Ze werden vierde en dat was lang niet slecht. In 1973 begon mijn plakboekenmanie: voorbeschouwingen, het festival zelf en de commentaren werden uitgeknipt en ingeplakt. In dat jaar was ik weg van ,,Eres tu'' van de Spaanse groep Mocedades (nog steeds een van de beste liedjes aller tijden van het SF), die helaas niet won. Al gunde ik het winnares Anne-Marie David ook wel. Verliefd werd ik op een foto van de Finse zangeres Marion Rung, die met ,,Tom, tom, tom'' zesde werd. Zij was 27, ik 13. Haar blonde lokken en donkere ogen maakten intense gevoelens bij me los, waar ik nauwelijks raad mee wist.
Ik had al vroeg oog voor mooie vrouwen.
Ben Cramer belandde in dat jaar in de onderste regionen. Het jaar daarop deden Mouth & MAcNeal het heel wat beter in Brighton: derde, achter Abba en Gigliola Cinquetti, die het prachtige ,,Si'' liet horen. Nederland zat in de lift, het SF was nog leuk en spannend en het vervelende gekrijs van die showbinken uit het Oost-Blok verveelde ons nog niet. In 1975 sprak HOLLAND zowaar een woordje mee. Teach In trad als eerste op, en werd eerste met ,,Ding-e-dong.'' Toen ik het lied hoorde was ik overtuigd van de overwinning. ,,Zij winnen!'' riep ik enthousiast uit. Mijn SF-neus had zich toen al ontwikkeld. Oog voor kwaliteit en dat op 15-jarige leeftijd! Mijn moeder wilde wel met me wedden. Om een tientje. Maar dat durfde ik toch niet aan, schijtlaars als ik was. Tien gulden was best veel 30 jaar geleden, voor iemand die vijf gulden zakgeld in de maand kreeg.
Daarna ging het met de Nederlandse bijdragen bergafwaarts, hoewel Marga Bult in 1987 heel verdienstelijk vijfde werd en Edsilia Rombley in 1998 zelfs nog vierde. Hemel en aarde werden sindsdien bewogen om een kwalitatief goed nummer en een potentiele winnaar af te vaardigen. Maar kwaliteit wordt niet meer beloond op het liedjesfestijn. Re-Union met het fraaie ,,Without you'' eindigde vorig jaar ergens onderaan. Glennis Grace haalde de finale niet eens. De vriendjespolitiek viert hoogtij, klaagde een grote kop zaterdag in De Telegraaf. Maar dat was vroeger niet anders. Van Duitsland krijgen ,,wij'' zelden punten. Van Belgie meestal wel. De ,,douze points'' van Turkije of Griekenland voor Cyprus staan op voorhand al vast. En ook al die voormalige Joegoslavische republieken, maar ook de Scandinavische landen schuiven elkaar de punten toe.
Show, trommels, overdreven lichaamsgymnastiek, gegil en geschreeuw in plaats van een goede stem worden beloond door het op drift geraakte Eurovisie-publiek. Daarom moeten we terug naar de basis. Alleen West-Europese landen mogen voortaan nog meedoen. Het orkest moet terug,. Zingen in je landstaal is verplicht. Maximaal 15 landen doen mee. Willem Duys terug als commentator, in plaats van die flauwe Cornald Maas. Want wat een humor mensen: de struise Maltese zangeres gaf hij nog even mee dat ze even veel punten haalt als het Atkins-dieet voorschrijft. Lachen toch? Dan nog liever de originele Paul de Leeuw, die enkele jaren geleden een Israelisch lied de kwalificatie ,,kutlied.'' gaf. Bij de NOS zijn ze nu ook wakker. Een uitzending, geen voorrondes meer. De Leeuw als presentator. Mijn suggestie: vraag 1 artiest, bij voorkeur Gordin of desnoods die brulboei Borsato en laat een vakjury het lied kiezen. Het Nederlandse publiek heeft er blijk van gegeven totaal niet in staat te zijn de keuze van de rest van Europa te kunnen inschatten. Zo staan we, 30 jaar na bim bam bom, nog steeds met lege handen. Ja, het is lang geleden. Ach, een buitenbeentje blijven we toch wel. Nu nog nee stemmen tegen die vreselijke grondwet inclusief die Eurovisiekliek en dat rondpompen van belastinggelden. SI!

Baldadig

Als Balkenende roept dat we een modderfiguur slaan als we de Europese Grondwet wegstemmen, word ik baldadig. Alleen zo'n opmerking van J.P. noopt me al om een krachtig ''nee'' te laten horen. Wie zijn volk niet serieus neemt, roept het over zichzelf af. Een nederlaag, bedoel ik. Het is opnieuw de arrogantie van de macht die opgeld doet. Den Haag dacht natuurlijk dat de meeste burgers die hele wet niets kon schelen en dat het handjevol kiezers dat de moeite nam om de gang naar de stembus te maken, wel "voor" zou stemmen. Valt dat even tegen. Hoe meer voorlichting er wordt gegeven over de wet - en die is al uiterst summier - hoe meer Nederlanders ervan overtuigd raken dat we met die grondwet geen zier opschieten! Het is een verlate reactie om eindelijk eens nee te kunnen roepen tegen die over onze ruggen heen ingevoerde verfoeide euro. En al die verdere dwaasheid van een verenigd Europa, dat ons louter voordelen zou brengen, maar waar we als gewone ingezetene maar niets van merken.
Overigens schijnen ze op de veemarkt in Leeuwarden, ruim drie jaar na de invoering van de gezamenlijke munt, nog steeds te rekenen in guldens. Pas als de deal beklonken is en de handen op elkaar kletsen, wordt er omgerekend in euro's. Een kleine daad van verzet! Zo kun je in een Gronings eetcafe nog steeds met guldens betalen. Ik heb er ooit eens een stukje over geschreven. Was toch wel even schrikken dat je voor twee koffie met slagroom bijna een tientje moest neertellen!
Vanavond was ik in Cafe Cafe aan het Ruiterskwartier met een collega/vriendin die een neus heeft voor nieuwe trendy eetgelegenheden. Opvallend waren de hoge tafels bij binnenkomst met witte krukken waaraan je kunt eten. Het restaurant zat vrijwel stampvol en dat op een gewone woensdagavond. Dan moet het eten wel haast goed zijn. Een vlugge blik op de menukaart leerden dat er twee vegetarische gerechten geserveerd worden en een vega-maaltijdsalade met geitenkaas en rozijnen. Altijd zeer insprirerend om met deze collega te spreken. Ze heeft een stragische, frisse kijk op de dingen, is kritisch en praat je niet naar de mond. Bovendien is het altijd gezellig om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Ik hoorde nog een nieuwtje over een bekende schaatsenrijdster die niet uit de kast durft te komen. Haar naam houd ik natuurlijk voor me, zeker op een website als deze, en ik ben ook geen voorstander van het outen van mensen, die daar zelf klaarblijkelijk nog niet aan toe zijn. Wel vraag ik me af waarom er zo weinig bekende homo's in de sport rondlopen. Ik weet het van oud-judoka Irene de Kok en er schijnt nog een kockbokster te zijn die de vrouwenliefde is toegedaan. Bij de heren is het gayzaad nog dunner gezaaid. Er is een zwemmer, die vorig jaar nog een Olympische medaille haalde, maar ik ben zijn naam even vergeten. Dat is het dan wel.
Ik ben nog altijd van plan om me op te geven om voorlichting te geven namens het COC aan middelbare scholieren. Ik vind het bijna een plicht, vooral nu de tolerantie ten opzichte van andersgeaarde dramatisch afbrokkelt. De Amerikaanse journalist Chris Crane blijkt in AMsterdam afgetuigd te zijn toen hij hand in hand met zijn vriend liep. En ja, het waren vermoedelijk Marokkaanse jochies die dat beeld niet konden verdragen. Niet verwonderlijk, want de directies op hun scholen durven geen COC-voorlichters uit te nodigen, omdat de veelal allochtone ouders hierop tegen zijn. Ook al weer niet verwonderlijk als een imam meldt dat je homo's van daken kunt zwiepen. Het beeld van het tolerante Nederland brokkelt af. Ik vind het verontrustend. Twintig jaar geleden was Amsterdam juist de enige stad waar je als homo of lesbo hand in hand kon lopen. Burgemeester Cohen vindt het ook jammerlijk dat de discriminatie hand over hand toeneemt, maar wil en passant niet onbenoemd laten dat die ook de allochtonen zelf betreft. Jammergenoeg zien deze laatsten niet in dat zij hetzelfde doen als waarvan ze de autochtonen beschuldigen als ze een homoseksueel afranselen. Maar als je niets weet van homoseksualiteit, beschouw je dit natuurlijk als iets vies en tegennatuurlijks en dan is het de kortste klap om iemand in elkaar te slaan. Uiterst pijnlijk dat dit gebeurt in een stad die de gaycapital of the world werd genoemd in een land dat als eerste het burgerlijk huwelijk openstelde voor paren van gelijke kunne. Helaas door hier geboren ,,medelanders'' die de tolerantie van ons land ten opzichte van andersgeaarden nog niet hebben geinternaliseerd.

Ik lees in de Prive -niet gekocht even in de supermarkt doorgebladerd wees gerust- dat president Bush koningin Beatrix tijdens zijn bezoek aan Margraten joviaal op de rug sloeg. Een vriendschappelijk gebaar, dat echter bij de majesteit totaal verkeerd viel. Een ingewijde meldt dat ze enkele seconden verstarde. Wie durft mij ongevraagd en onverwachts op mijn koninklijke rug te kloppen? Ook al ben je dan de president van de VS, je blijft wel republikein! En in dit geval een boer uit Texas die zo van zijn ranch is geplukt. Een ijskoude blik verscheen op het gelaat van onze vorstin. Bush had niks door. Toen ik hem de vliegtuigtrap zag oplopen bedacht ik me opeens dat hij me wel een informele pief met humor lijkt. Niet bedeeld met al te veel intellect, maar zijn hartelijkheid maakt dat ruimschoots goed. Zo iemand van: niet zeuren, maar vooral genieten van het leven. Mijn adviseurs fluisteren me wel in wat ik moet zeggen en doen. Die hebben hem dan verzuimd te vertellen dat je een majesteit niet al te vriendschappelijk kunt benaderen en dat gepaste afstand gewenst is. Dat weten haar onderdanen maar al te goed en die zul je ook niet betrappen op iets onverwachts spontaans. Althans niet de laatste tijd. Begin jaren tachtig gaf een Amsterdammer haar een zoen, toen ze incoginito door het centrum liep. Maar dat was ruim 20 jaar geleden. Nu wordt ze ouder en majestueuzer. Hoewel iemand - was het een Afrikaan ?- haar op de dag dat haar vader Bernhard met spoed naar het ziekenhuis werd vervoerd - op het podium een dans met haar uitvoerde. Nee meneer Bush, de volgende keer houdt u uw handen thuis!

stress

Meestal is je positie als journalist wel duidelijk: je bent buitenstaander, je registreert, je bent neutraal, want je moet verslag doen en mensen informeren. Tijdens een symposium klap je dus niet voor de sprekers en tijdens een dienst van een jeugdkerk bid je niet mee. Toch zijn er van die twijfelgevallen. Tijdens een bekerwedstrijd van SC Joure tegen een eredivisieclub, ik meen FC Groningen nu al weer een paar jaar geleden, juichte ik hysterisch mee toen de Jousters een doelpunt maakten. En tijdens de installatie van een korpschef kun je niet blijven zitten als iedereen gaat staan en het Wilhelmus gaat zingen. Ik weet niet meer of ik meegezongen heb. Ik geloof van wel. Want het is per slot van rekening ook mijn volkslied. Gisteren woonde ik als verslaggever een oecumenische viering bij van de martelaren in de Bonifatiuskapel in Dokkum. Ik aarzelde om te gaan staan bij de votum en groet. Vooruit dan maar. Meezingen met de liederen deed ik niet. Maar toen aan het slot staande het ,,U zij de glorie'' werd ingezet (ik vind dit een prachtig lied) zong ik dat luidkeels mee. Het overkomt me niet vaak dat ik een psalm of gezang kan meebrullen. Soms vind ik zingen best heel leuk!
President Bush is na een bliksembezoek aan Margraten in zijn Air Force One op weg naar Rusland. Ben best een beetje trots dat de president van de Verenigde Staten zijn kleine bondgenoot met een bezoek vereert, hoewel ik Bush als president niet zie zitten. Al was het alleen maar omdat hij tegen het homohuwelijk is. Maar toch is hij hier als vertegenwoordiger van het land dat ons 60 jaar geleden heeft bevrijd van de nazi-dictatuur. Dus zo iemand moet je met respect ontvangen. Ik heb dan ook geen enkele sympathie voor de actievoerders. Als al die jonge Amerikanen en Canadezen niet zo dapper waren geweest en duizenden hun leven hadden gegeven, zaten we misschien nu nog onder Hitlers terreur. Niet dat ik alles wil goedpraten wat Amerika doet, maar we zijn hen veel dank verschuldigd. En daar mag je op een dag als vandaag wel even bij stilstaan.
Ik lees dat het opzoeken van stress goed is. Gejaagd een lunch klaarmaken, rennend een trein halen of een deadline: het kan niet veel kwaad. Integendeel het schijnt ziektes als reuma en Alheimer tegen te gaan. Er schijnen op de een of andere manier meer eiwitten geproduceerd te worden die de aangerichte schade herstellen en dat maakt dat cellen sterker worden. Dus wordt ons geadviseerd stress op te zoeken. Het betreft hier wel korte stress: langdurige stress is en blijft ongezond. Vandaar dat ik me steeds jonger en beter ga voelen, steeds meer deadlines moeten gehaald worden. Dat schijnt zijn vruchten af te werpen.
Het had allemaal nog beter gevoeld als PSV en AZ de finales hadden gehaald. Zo schlemielig om in de laatste seconden een finaleplaats te verliezen. Is het gebrek aan concentratie? Zijn ,,wij'' Nederlanders geen killers? Kunnen we geen voorsprong vasthouden? Denken we dat we er al zijn, terwijl we dat niet zijn? Ik weet het niet, feit is dat het verdomd jammer is dat je er zo stompzinning uitvliegt. Met als enige troost dat je over twee wedstrijden gemeten, de beste was. Net als Oranje in 1974. Wel een schrale troost...