Henk F.
Ondanks het feit dat ik me snel had aangemeld, kon ik dinsdag niet in de zittingszaal de rechtszaak tegen Henk F. (42) in Assen bijwonen. F. stond terecht voor de moord op de toen 15-jarige Andrea Luten uit Ruinen in 1993. Toen hij zijn vriendin vorig jaar had mishandeld moest hij DNA afstaan. Daaruit kwam de match met de DNA-sporen die waren aangetroffen op het lichaam van Andrea.
Al mijn collega's van de schrijvende pers konden dat wel. Toen ik vroeg hoe dat kon zeiden de dames van de communicatie mij dat zij zich na de pro formazaak in de zomer al hadden opgegeven voor een plekkie op de eerste rang. Je zit daar zoveel beter dan in de zaal waar je op twee monitoren het geheel kunt volgen. Niet alleen zit je dichterbij de rechters, de verdachte en de advocaat en kun je hum mimiek volgen, ook de reacties uit het publiek word je beter gewaar. Zo heb ik Henk F. niet van nabij kunnen zien. De tekenaar van het NOS Journaal had een fraaie afbeelding van de verdachte gemaakt: een lange slanke man met een kalend hoofd. Sterk Drents accent. Niet onaardig om te zien. De tekenaar vond hem geen boeventronie hebben. Mijn collega's omschreven hem als ,,emotieloos'' en als iemand zonder spijt of berouw. Nu weet je nooit of iemand dit niet heeft. Ik kan me ook indenken dat je onder de pillen zit om die zaak goed te doorstaan. Als je rustig bent, zonder tranen het woord voert, wil dit niet zeggen dat je geen emoties hebt. Hij liet ze in elk geval niet zien. Opmerkelijk was wel dat hij niet het laatste woord nam om zijn excuses te maken. Maar Lammi Luten zei dat dit na zeventien jaar toch niet geloofwaardig zou zijn geweest.
F. zei dat hij dag en nacht aan de zaak had gedacht. Hij droomde over Andrea, wist feiten niet van dromen te onderscheiden. Hij was al die tijd bang geweest. Bang voor ontdekking. Daarom was hij ook opgelucht geweest toen hij gepakt werd in mei dit jaar. Zei hij. F. was getrouwd geweest en had twee dochters, de ene is nu zestien. Andrea was vijftien toe ze werd verkracht en vermoord. Zou zo'n man als vader dan nooit hebben stilgestaan bij het onnoemelijke leed van de ouders van Andrea? De onzekerheid waarin zij 17 jaar verkeerd hebben? Onbegrijpelijk. Maar hoe erg ook voor de twee dochters van F. en voor zijn 2-jarig zoontje dat hij bij zijn inmiddels ex-vriendin heeft. Hoe is het om te weten dat je vader een verkrachter en een moordenaar is? Kan zo iemand nog je vader zijn? Het lijkt me voor zijn kinderen verschrikkelijk moeilijk om hun houding te bepalen. Want je vader heeft niet alleen een jong meisje gedood; hij heeft dit weerzinwekkende feit ook al die tijd geheim gehouden. Bijna was een ander nog voor de moord veroordeeld, Richard Kelly. De eis tegen hem was acht jaar, maar de rechtbank sprak hem vrij wegens gebrek aan bewijs. F. zei op de zitting dat hij zich had gemeld als Kelly zou zijn veroordeeld. Het klonk niet erg geloofwaardig. Zoals het evenmin geloofwaardig was toen hij zei dat de bloeduitstortingen op Andrea's borst niet het gevolg waren van een duw die hij haar had gegeven. "Zoiets zou ik nooit doen." Mijn Volkskrant-collega schamperde in de pauze dat hij dat nooit zou doen, nee. Maar vermoorden deed hij haar wel!
Andrea werd het slachtoffer van een willekeurige man die wat rondfietste op een plek waar hij nooit eerder was geweest en die zin had in seks. F. zat in de ziektewet, zijn vinger was in een cirkelzaag terechtgekomen, Andrea, een knappe meid met haar lange zwarte haar, kwam hem op de fiets tegemoet. Ze was op weg van school naar huis. De twee passeerden elkaar. Waarom hij omkeerde wist hij niet meer. "Het zal wel lust zijn geweest", zei hij. "Ik kan het niet verklaren." Hij fietste achter haar aan, legde zijn arm op de hare en dwong haar te stoppen. Andrea moet gedacht hebben dat het weer een van de jongens was die in het cafe kwamen, zei haar moeder na afloop op een persconferentie. De Lutens dreven de plaatselijke kroeg en als kasteleinsdochter kende iedereen Andrea. "Ik zei vaak tegen haar: iedereen kent jou, maar jij kent niet iedereen. Misschien dacht ze dat een van de jongens een grapje met haar wilden uithalen, vertelde Lammi Luten, want dat gebeurde wel vaker.
Hoe dan ook, ze stopte. In de verte zag F. mensen lopen. Daarvan raakte hij in paniek. Hij dwong Andrea een bospad in te fietsen. "Wil je wel een snelle wip maken?' vroeg hij haar. Anderea, die al tijd volgens F. heel rustig was gebleven, zei dat ze dit nog nooit gedaan had. "'Had ze maar gegild en geschreeuwd, dan had ik haar laten gaan," zei hij. Ze moest hem oraal bevredigen, spuugde zijn sperma uit en probeerde te vluchten. F. liep achter haar aan en greep haar vast. Hij ging op haar zitten, met zijn knieen op haar armen. Toen stopte er een auto op zo'n 50 meter afstand. F. zei dat hij hiervan zo in paniek was geraakt dat hij Andrea's keel had dichtgeknepen. Ze raakte snel buiten bewustzijn. Daarna zette hij zijn schoen nog op haar keel om te controleren of ze dood was. Ook had hij toen de auto stopte zijn hand op haar mond gelegd om te beletten dat ze zou gaan roepen. Je vraagt je af wat er gebeurd was als Andrea had kunnen schreeuwen en de automobilist haar had weten te bevrijden. Dan was F. er goed bij geweest en was Andrea nog in leven. Het leven kan zo stompzinnig door vreselijke toevalligheden aan elkaar hangen. En het is des te schrijnender als het een zaak van leven en dood is.
Al mijn collega's van de schrijvende pers konden dat wel. Toen ik vroeg hoe dat kon zeiden de dames van de communicatie mij dat zij zich na de pro formazaak in de zomer al hadden opgegeven voor een plekkie op de eerste rang. Je zit daar zoveel beter dan in de zaal waar je op twee monitoren het geheel kunt volgen. Niet alleen zit je dichterbij de rechters, de verdachte en de advocaat en kun je hum mimiek volgen, ook de reacties uit het publiek word je beter gewaar. Zo heb ik Henk F. niet van nabij kunnen zien. De tekenaar van het NOS Journaal had een fraaie afbeelding van de verdachte gemaakt: een lange slanke man met een kalend hoofd. Sterk Drents accent. Niet onaardig om te zien. De tekenaar vond hem geen boeventronie hebben. Mijn collega's omschreven hem als ,,emotieloos'' en als iemand zonder spijt of berouw. Nu weet je nooit of iemand dit niet heeft. Ik kan me ook indenken dat je onder de pillen zit om die zaak goed te doorstaan. Als je rustig bent, zonder tranen het woord voert, wil dit niet zeggen dat je geen emoties hebt. Hij liet ze in elk geval niet zien. Opmerkelijk was wel dat hij niet het laatste woord nam om zijn excuses te maken. Maar Lammi Luten zei dat dit na zeventien jaar toch niet geloofwaardig zou zijn geweest.
F. zei dat hij dag en nacht aan de zaak had gedacht. Hij droomde over Andrea, wist feiten niet van dromen te onderscheiden. Hij was al die tijd bang geweest. Bang voor ontdekking. Daarom was hij ook opgelucht geweest toen hij gepakt werd in mei dit jaar. Zei hij. F. was getrouwd geweest en had twee dochters, de ene is nu zestien. Andrea was vijftien toe ze werd verkracht en vermoord. Zou zo'n man als vader dan nooit hebben stilgestaan bij het onnoemelijke leed van de ouders van Andrea? De onzekerheid waarin zij 17 jaar verkeerd hebben? Onbegrijpelijk. Maar hoe erg ook voor de twee dochters van F. en voor zijn 2-jarig zoontje dat hij bij zijn inmiddels ex-vriendin heeft. Hoe is het om te weten dat je vader een verkrachter en een moordenaar is? Kan zo iemand nog je vader zijn? Het lijkt me voor zijn kinderen verschrikkelijk moeilijk om hun houding te bepalen. Want je vader heeft niet alleen een jong meisje gedood; hij heeft dit weerzinwekkende feit ook al die tijd geheim gehouden. Bijna was een ander nog voor de moord veroordeeld, Richard Kelly. De eis tegen hem was acht jaar, maar de rechtbank sprak hem vrij wegens gebrek aan bewijs. F. zei op de zitting dat hij zich had gemeld als Kelly zou zijn veroordeeld. Het klonk niet erg geloofwaardig. Zoals het evenmin geloofwaardig was toen hij zei dat de bloeduitstortingen op Andrea's borst niet het gevolg waren van een duw die hij haar had gegeven. "Zoiets zou ik nooit doen." Mijn Volkskrant-collega schamperde in de pauze dat hij dat nooit zou doen, nee. Maar vermoorden deed hij haar wel!
Andrea werd het slachtoffer van een willekeurige man die wat rondfietste op een plek waar hij nooit eerder was geweest en die zin had in seks. F. zat in de ziektewet, zijn vinger was in een cirkelzaag terechtgekomen, Andrea, een knappe meid met haar lange zwarte haar, kwam hem op de fiets tegemoet. Ze was op weg van school naar huis. De twee passeerden elkaar. Waarom hij omkeerde wist hij niet meer. "Het zal wel lust zijn geweest", zei hij. "Ik kan het niet verklaren." Hij fietste achter haar aan, legde zijn arm op de hare en dwong haar te stoppen. Andrea moet gedacht hebben dat het weer een van de jongens was die in het cafe kwamen, zei haar moeder na afloop op een persconferentie. De Lutens dreven de plaatselijke kroeg en als kasteleinsdochter kende iedereen Andrea. "Ik zei vaak tegen haar: iedereen kent jou, maar jij kent niet iedereen. Misschien dacht ze dat een van de jongens een grapje met haar wilden uithalen, vertelde Lammi Luten, want dat gebeurde wel vaker.
Hoe dan ook, ze stopte. In de verte zag F. mensen lopen. Daarvan raakte hij in paniek. Hij dwong Andrea een bospad in te fietsen. "Wil je wel een snelle wip maken?' vroeg hij haar. Anderea, die al tijd volgens F. heel rustig was gebleven, zei dat ze dit nog nooit gedaan had. "'Had ze maar gegild en geschreeuwd, dan had ik haar laten gaan," zei hij. Ze moest hem oraal bevredigen, spuugde zijn sperma uit en probeerde te vluchten. F. liep achter haar aan en greep haar vast. Hij ging op haar zitten, met zijn knieen op haar armen. Toen stopte er een auto op zo'n 50 meter afstand. F. zei dat hij hiervan zo in paniek was geraakt dat hij Andrea's keel had dichtgeknepen. Ze raakte snel buiten bewustzijn. Daarna zette hij zijn schoen nog op haar keel om te controleren of ze dood was. Ook had hij toen de auto stopte zijn hand op haar mond gelegd om te beletten dat ze zou gaan roepen. Je vraagt je af wat er gebeurd was als Andrea had kunnen schreeuwen en de automobilist haar had weten te bevrijden. Dan was F. er goed bij geweest en was Andrea nog in leven. Het leven kan zo stompzinnig door vreselijke toevalligheden aan elkaar hangen. En het is des te schrijnender als het een zaak van leven en dood is.
posted by Karin.E. at
2:21 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home