Sneeuw
Het sneeuwt en sneeuwt en sneeuwt. Maar als het in het westen meevalt, is dit nauwelijks nieuws voor een landelijke krant. Hier ligt dertig centimeter, het openbare leven ligt goeddeels stil. Scholen zijn gesloten, bussen en taxi's rijden niet, treinen nauwelijks, veel wordt afgelast. Vanmorgen gleden 25 vrachtauto's van de weg en was Rijkswaterstaat met 50 strooiwagens op pad. Mijn collega van de sport belde, die scheurde zei hij, met 130 over de snelweg. Ik zou vanmiddag naar het kortebaanschaatsen in Nijelamer, maar dat is ook al afgelast. Op de baan lag een dikke sneeuwlaag. En omdat er veel rijders van buiten de provincie komen, leek dit niet handig. De politie vroeg mensen vandaag niet op pad te gaan als het niet echt nodig was.
Ja, het noorden is wit, maar in de rest van het land heeft men er geen weet van. Net als in die barre winter van 1979. Ook toen reden er geen treinen, waren scholen weken gesloten en kon je alleen lopend naar een winkel. En ook toen wist men elders nauwelijks hoe de omstandigheden waren. Net als toen is Omrop Fryslan de hele dag in de lucht met een aangepast programma.
Als dit in Amsterdam gebeurde, was het landelijk hot news en waren de repo's over het stilliggende openbare leven natuurlijk heel vanzelfsprekend. Mijn krant houdt het vandaag op een foto met bijschrift...
Gister kreeg ik een telefoontje van mijn collega van de Leeuwarder Courant. Of ik ook speciale herinneringen had aan Hendrik ten Hoeve, het PvdA-raadslid dat dit weekeinde na een val in zijn woning zo tragisch overleed. Ze hadden het er doorgekregen om een speciale pagina aan hem te wijden met speciale herinneringen van diverse verslaggevers. "En ik vind dat jij eigenlijk niet mag ontbreken," vond ze. Ik was eens bij Ten Hoeve thuisgeweest, nu zo'n drie jaar geleden schat ik. Ik herinner me een steile trap en een volgestouwde knusse bovenwoning met diverse historische snuisterijen. Een aimalbel en behulpzaam man. Ik geloof dat hij me nog waarschuwde voor die trap. Ik herinner me nog dat hij me een boekje gaf waar hij een of ander stempel in zette, maar welk? Het ging over het Sint Anthonygasthuis en hij voorzag me van namen en nummers. Ik heb me gister rotgezocht naar dat boekje, maar kon het niet vinden. Dus mijn bijdrage ontbreekt. Wat ik niet erg vind, want je moet wel iets te melden hebben.
Vanmorgen had ik een Gronings statenlid aan de lijn, toen ik een wisselgesprek kreeg. Uit de verte hoorde ik een stem: ''Spreek ik met Karin Sitalsing?' -Nee, antwoordde ik kortaf. -Weet u waar ik die kan vinden? -Nee, ik heb een andere lijn, dat moet u zelf maar opzoeken, haastte ik mij. Bleek het een gedeputeerde te zijn, die ik via zijn voorlichter gevraagd had mij te bellen. Maar zij verwarde mij met Karin Sitalsing van de Volkskrant. Ze is niet de enige. Geregeld krijgt mijn Volkskrant-collega te horen of ze getrouwd is. Denken ze dat zij mij is, maar de naam van haar echtgenoot aannam. Dat schijnt overigens weer usance te zijn onder dertigers, tot verwondering van menig veertiger, onder wie ik zelf. Laatst kreeg ik post geadresseerd aan ,,De Volkskrant'', maar wel mijn naam erbij.
De woordvoerster van de gedeputeerde schaterde het uit, toen ze mijn verhaal hoorde. Toen ik hem later aan de lijn had, verontschuldigde ik mij tegenover hem.
Ja, het noorden is wit, maar in de rest van het land heeft men er geen weet van. Net als in die barre winter van 1979. Ook toen reden er geen treinen, waren scholen weken gesloten en kon je alleen lopend naar een winkel. En ook toen wist men elders nauwelijks hoe de omstandigheden waren. Net als toen is Omrop Fryslan de hele dag in de lucht met een aangepast programma.
Als dit in Amsterdam gebeurde, was het landelijk hot news en waren de repo's over het stilliggende openbare leven natuurlijk heel vanzelfsprekend. Mijn krant houdt het vandaag op een foto met bijschrift...
Gister kreeg ik een telefoontje van mijn collega van de Leeuwarder Courant. Of ik ook speciale herinneringen had aan Hendrik ten Hoeve, het PvdA-raadslid dat dit weekeinde na een val in zijn woning zo tragisch overleed. Ze hadden het er doorgekregen om een speciale pagina aan hem te wijden met speciale herinneringen van diverse verslaggevers. "En ik vind dat jij eigenlijk niet mag ontbreken," vond ze. Ik was eens bij Ten Hoeve thuisgeweest, nu zo'n drie jaar geleden schat ik. Ik herinner me een steile trap en een volgestouwde knusse bovenwoning met diverse historische snuisterijen. Een aimalbel en behulpzaam man. Ik geloof dat hij me nog waarschuwde voor die trap. Ik herinner me nog dat hij me een boekje gaf waar hij een of ander stempel in zette, maar welk? Het ging over het Sint Anthonygasthuis en hij voorzag me van namen en nummers. Ik heb me gister rotgezocht naar dat boekje, maar kon het niet vinden. Dus mijn bijdrage ontbreekt. Wat ik niet erg vind, want je moet wel iets te melden hebben.
Vanmorgen had ik een Gronings statenlid aan de lijn, toen ik een wisselgesprek kreeg. Uit de verte hoorde ik een stem: ''Spreek ik met Karin Sitalsing?' -Nee, antwoordde ik kortaf. -Weet u waar ik die kan vinden? -Nee, ik heb een andere lijn, dat moet u zelf maar opzoeken, haastte ik mij. Bleek het een gedeputeerde te zijn, die ik via zijn voorlichter gevraagd had mij te bellen. Maar zij verwarde mij met Karin Sitalsing van de Volkskrant. Ze is niet de enige. Geregeld krijgt mijn Volkskrant-collega te horen of ze getrouwd is. Denken ze dat zij mij is, maar de naam van haar echtgenoot aannam. Dat schijnt overigens weer usance te zijn onder dertigers, tot verwondering van menig veertiger, onder wie ik zelf. Laatst kreeg ik post geadresseerd aan ,,De Volkskrant'', maar wel mijn naam erbij.
De woordvoerster van de gedeputeerde schaterde het uit, toen ze mijn verhaal hoorde. Toen ik hem later aan de lijn had, verontschuldigde ik mij tegenover hem.
posted by Karin.E. at
5:40 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home