stress

Meestal is je positie als journalist wel duidelijk: je bent buitenstaander, je registreert, je bent neutraal, want je moet verslag doen en mensen informeren. Tijdens een symposium klap je dus niet voor de sprekers en tijdens een dienst van een jeugdkerk bid je niet mee. Toch zijn er van die twijfelgevallen. Tijdens een bekerwedstrijd van SC Joure tegen een eredivisieclub, ik meen FC Groningen nu al weer een paar jaar geleden, juichte ik hysterisch mee toen de Jousters een doelpunt maakten. En tijdens de installatie van een korpschef kun je niet blijven zitten als iedereen gaat staan en het Wilhelmus gaat zingen. Ik weet niet meer of ik meegezongen heb. Ik geloof van wel. Want het is per slot van rekening ook mijn volkslied. Gisteren woonde ik als verslaggever een oecumenische viering bij van de martelaren in de Bonifatiuskapel in Dokkum. Ik aarzelde om te gaan staan bij de votum en groet. Vooruit dan maar. Meezingen met de liederen deed ik niet. Maar toen aan het slot staande het ,,U zij de glorie'' werd ingezet (ik vind dit een prachtig lied) zong ik dat luidkeels mee. Het overkomt me niet vaak dat ik een psalm of gezang kan meebrullen. Soms vind ik zingen best heel leuk!
President Bush is na een bliksembezoek aan Margraten in zijn Air Force One op weg naar Rusland. Ben best een beetje trots dat de president van de Verenigde Staten zijn kleine bondgenoot met een bezoek vereert, hoewel ik Bush als president niet zie zitten. Al was het alleen maar omdat hij tegen het homohuwelijk is. Maar toch is hij hier als vertegenwoordiger van het land dat ons 60 jaar geleden heeft bevrijd van de nazi-dictatuur. Dus zo iemand moet je met respect ontvangen. Ik heb dan ook geen enkele sympathie voor de actievoerders. Als al die jonge Amerikanen en Canadezen niet zo dapper waren geweest en duizenden hun leven hadden gegeven, zaten we misschien nu nog onder Hitlers terreur. Niet dat ik alles wil goedpraten wat Amerika doet, maar we zijn hen veel dank verschuldigd. En daar mag je op een dag als vandaag wel even bij stilstaan.
Ik lees dat het opzoeken van stress goed is. Gejaagd een lunch klaarmaken, rennend een trein halen of een deadline: het kan niet veel kwaad. Integendeel het schijnt ziektes als reuma en Alheimer tegen te gaan. Er schijnen op de een of andere manier meer eiwitten geproduceerd te worden die de aangerichte schade herstellen en dat maakt dat cellen sterker worden. Dus wordt ons geadviseerd stress op te zoeken. Het betreft hier wel korte stress: langdurige stress is en blijft ongezond. Vandaar dat ik me steeds jonger en beter ga voelen, steeds meer deadlines moeten gehaald worden. Dat schijnt zijn vruchten af te werpen.
Het had allemaal nog beter gevoeld als PSV en AZ de finales hadden gehaald. Zo schlemielig om in de laatste seconden een finaleplaats te verliezen. Is het gebrek aan concentratie? Zijn ,,wij'' Nederlanders geen killers? Kunnen we geen voorsprong vasthouden? Denken we dat we er al zijn, terwijl we dat niet zijn? Ik weet het niet, feit is dat het verdomd jammer is dat je er zo stompzinning uitvliegt. Met als enige troost dat je over twee wedstrijden gemeten, de beste was. Net als Oranje in 1974. Wel een schrale troost...