VRIENDIN

Je hebt van die vriendinnen die je al jaren kent, maar soms jaren ook niet spreekt. Maar dat geeft niet. Tref je elkaar weer dan pak je de vriendschapsdraad moeiteloos weer op. Gea was zo iemand. We waren even oud en leerden elkaar kennen via de kerk. Haar ouders waren bevriend met de mijne en we zaten samen op het GJV, de Gereformeerde Jongerenclub. Ze ging de verpleging in en ging in Leeuwarden op kamers wonen. Ik heb haar daar nog wel eens bezocht in de inmiddels gesloopte Jan Evenhuisflat. Ik ben nog op haar afstudeerfeest geweest in 1980, maar het contact verwaterde daarna. Midden jaren tachtig trof ik haar nog wel eens in de stad. Ze had een druk leven, was getrouwd, had kinderen en werkte. We spraken af om elkaar eens te bellen of bij elkaar langs te gaan, maar het bleef erbij. Enkele jaren geleden trof ik haar weer bij een raadsvergadering. Ze was actief in de Oranjewijk, die streed tegen de komst van een opvang van drugsverslaafden. Het weerzien was hartelijk. We spraken af om elkaar eens te bellen. Die zomer paste ik op de jonge kat van haar gezin. Daarna spraken we elkaar jaren weer niet. Tot vorig jaar. Van gezamenlijke kennissen van mijn toen net overleden moeder hoorde ik dat Gea ziek was. De borstkanker die ze ooit had gehad en waarvan ze was genezen, bleek uitgezaaid in haar lever. Ik schrok me kapot en ging bij haar langs. Onverwachts op een zondagavond met een bosje rozen. Deed ik hier goed aan? Ik volgde mijn hart. Het weerzien was opnieuw hartelijk. We kletsten verder waar we ooit waren gebleven. We kenden elkaars ouders, achtergrond en dat praat vaak gemakkelijk. Op een avond in december gingen we naar de sauna in Vrouwenparochie. Even lekker ontspannen. We spraken over haar ziekte, de behandeling. Ik vond haar ongelooflijk moedig. Ze zei dat ze misschien nog een jaar had. Ik antwoordde dat niemand dat kon zeggen en dat er toch goede behandelmethodes waren, ook alternatieve. Ze zei dat ze in elk geval geen tien jaar meer zou leven. We belden elkaar geregeld. Op een avond belde ze me en vertelde dat ze in het ziekenhuis lag en dat er uitzaaiingen in haar hoofd zaten. Ik wist niets te zeggen, kon alleen maar vloeken. Ze zou worden bestraald. De artsen zeiden dat ze niet was uitbehandeld. Van de zomer belde ik haar weer. Ze was met haar gezin in Sneek. Ze voelde zich best goed, was alleen een beetje moe. Ze zou met haar dochter nog twee weken naar Frankrijk op vakantie gaan. Daar had ze veel zin in. Ik zei dat ze dan moest gaan. Ik kreeg nog een ansichtkaart van haar. Ze schreef dat ze er twee dagen was en dat het zuiden nog niet erg zonnig was. Maar dat ze nog 12 dagen te gaan had... Dat was het laatste levensteken dat ik van haar kreeg. Bijna drie weken later lag de rouwkaart in de bus. Tijdens de rouwdienst zei de predikant dat ze hals over kop uit Frankrijk was teruggekeerd en in het ziekenhuis was opgenomen. Ik keek naar haar drie kinderen, zo jong nog en nu al zonder moeder. Ik herinnerde me hoe haar dochtertje, voordat we naar de sauna gingen, haar beide armen om haar moeder heensloeg. Mijn hart brak bij dat beeld. Wat is het leven onrechtvaardig! "Jij niet, jij nooit meer. Die kou is dieper dan kou kan gaan'', schreef Mies Bouhuys.
Lieve, dappere, sprankelende, spontane Gea. Van de week droomde ik dat ik haar zag bij een patatkraam. - Wat doe jij hier? vroeg ze. Ik zei: eten. En jij? "Ook eten, want ik wil lekker dik die kist in". Ze liep weg en ik keek haar na. Ze draaide zich nog een keer om en ik groette haar met een handkus.

KOEIEN VERVOLG

KLEINE KERKERLIJKE GEMEENTE ACTIEF VOOR KOEIEN

3.000 EURO BINNEN AAN TOEZEGGINGEN EN DONATIES KOEIENMATTEN

De actie voor nieuwe rubberen comfortmatrassen voor de 20 oudjes in koeienrusthuis De Leemweg in Zandhuizen loopt goed. Er is inmiddels 3000 euro van de benodigde 5200 euro binnen. Veel mensen reageerden enthousiast en spontaan. Zo ook ds. Madeleine Jonker uit Arnhem van de kleine vrijzinnige geloofsgemeenschap NPB Heuvelrug in Doorn (50 zielen). Ze kaartte de actie in het kader van Werelddierendag aan binnen haar gemeente, organiseerde een tekeningenwedstrijd voor kinderen, vond beeldhouwer Tjaard Hoogenraad uit Doorn bereid een bronzen beeldje beschikbaar te stellen (dit wordt verloot onder donateurs die meer dan 7,50 euro overmaken voor de koeien) en maakte een speciale link voor de koeien op de website van de vrijzinnige gemeente. De NPB is een landelijke vereniging met 60 plaatselijke afdelingen en wil een ontmoetingsplaats zijn voor mondige mensen op zoek naar een zinvol bestaan in een humane samenleving. Respect voor mens en dier neemt een belangrijke plaats in. Tot nu toe heeft de geloofsgemeenschap ongeveer 500 euro bijeengesprokkeld voor de matten. Zie ook de website van de kerk www.npbheuvelrug.nl/koe



De mattenactie startte enkele weken geleden. Er is ruim 5200 euro nodig voor de aanpassing van de stal voor de oudere dieren. Die hebben nu weinig comfort op de betonnen stalvloer, glijden uit en krijgen doorligplekken. Momenteel is er 3000 euro binnen. Dat betekent elf matten voor elf oude runderen. De Dierenbescherming afdeling Leeuwarden was de eerste gulle gever en schonk spontaan 1.000 euro. Een mevrouw doneerde maar liefst 750 euro. ´Die laatste 2200 euro moet toch ook lukken´, aldus Jonker, die via een artikel in Trouw van de actie hoorde.
Zij wijst erop dat één mat 260 euro kost en dat negen koeien er nog geen hebben. ´Misschien kan een groepje mensen gezamenlijk één mat voor zijn rekening nemen. Als beloning krijgen ze dan een foto met oorkonde van de betreffende koe´.

Ook de nieuwe omroep Link! maakte opnamen bij boer en beheerder Bert Hollander, die over twee weken worden uitgezonden.
Bert Hollander is overigens een van de 75 mensen die een lintje krijgen van de Dierenbescherming wegens de inzet voor dieren. Hij neemt dat morgenavond in Amsterdam in ontvangst. Zie de website van het koeienrusthuis± http://www.aquarel.demon.nl/leemweg/infoleemweg.htm


Einde persbericht.
Voor meer informatie kunt u contact opnemen met
Madeleine Jonker tel. 026- 44 21 610
Bert Hollander tel. 06- 21461941

-------------

Een leuk persberichtje met goed nieuws. De actie voor de koeienmatten ofwel comfortmatrassen loopt goed. Het altijd sympathieke FRIESCH DAGBLAD schreef een kort berichtje naar aanleiding van bovenstaand persberichtje in hun krant. De kop luidde dat de actie landelijk aansloeg. Maar er is nog wel 2200 euro te gaan. Ik vraag nu her en der in mijn kennissenkring of ze 26 euro willen schenken. Als ik tien mensen heb, heeft 1 koe weer een matras. Helaas negeerde de Leeuwarder Courant beide persberichten volkomen. Arrogantie van de macht? Maar Bert Hollander wilde niet mopperen, want er komt jaarlijks een journalist van Frieslands grootste krant bij hem op bezoek aan wie hij de laatste stand van koeienzaken mag melden.
Enkele weken geleden was ik bij Bert omdat Hart van Nederland een kort item aan de actie wilde wijden. Twee uur lang waren we in touw, vooral Bert. De dag erop kreeg ik een telefoontje van een SBS-dame dat het item om technische redenen was geschrapt. De opnames waren blijkbaar technisch onvolkomen en voor uitzending ongeschikt. Ik was te verbouwereerd om te vragen hoe dat toch kon komen. Ze stelde zelf voor om een andere keer te komen filmen, maar toen ik een concrete datum voorstelde wimpelde ze dit af. We zouden nog wel van SBS Hart van NL horen. Nee, dus. Jammer, want er kijken toch 1,5 miljoen mensen naar dit programma. Gelukkig zijn de koeien en de actie volgende week onderwerp van een uitzending van de nieuwe omroep Link! in het programma De Milieuridders (Ned.3).
Hartverwarmend is de inzet van ds. Madeleine Jonker van de geloofsgemeenschap in Doorn. Daar kunnen heel wat kerken nog een voorbeeld aan nemen.
Deze week loop ik weer collecte voor de Dierenbescherming. Ik geloof dat ik gisteren maar vier mensen trof, die niets wilden geven. Allemaal vrouwen overigens. Ik had geen zin om te vragen waarom niet. Hun veneinige blik sprak boekdelen. Zeker last van hun hormonen of de hondenstront in de straat. Een argument dat je als collectant nogal eens naar je hoofd krijgt geslingerd. Ik zeg dan dat dit ook een vervelend probleem is, maar dat vooral de baasjes moeten worden opgevoed en dat de honden er ook niets aan kunnen doen. Daar heeft men meestal niet van terug. Er verdween gelukkig ook nog redelijk wat briefgeld in de bus. Een klein meisje van een jaar of zes wilde per se iets uit haar spaarpot halen en deed 20 cent in de collectebus. ''Dat vind ik nou lief van jou". sprak de moeder haar pedagogisch toe. Ook nogal wat kinderen uit hun slaap wakker doen schrikken door de deurbel, want mijn vriendin en ik waren voor collectanten nogal laat op pad. Mijn vriendin had een mooie binnenkomer: ''Sorry dat ik u lastig val, maar wilt u toch wat geven voor de Dierenbescherming?'' Dat werkte meestal goed. Alle gulle gevers bedankt!