GGZ en oude dames
GGZ
Ook al schrijf je “maar” een kortkolomberichtje, toch moet je als journalist altijd een bericht bevestigd zien. Ook al is het al op de regionale radio geweest en staat het op teletekst en in een regionale krant. Dat had ik vanmorgen toen ik dat kortje maakte over een ‘leidinggevende’ van de GGZ Zuidwest-Drenthe die in mei op staande voet werd ontslagen. Volgens RTV Drenthe omdat hij met “minder dan vijf” cliënten seksueel contact had gehad. Het Dagblad van het Noorden had het over ‘tussen de vier en zes”. Directeur Rien Kooijman van de GGZ belde mij op mijn verzoek terug en lichtte me in. Soms staan er dingen in berichtjes van anderen die weer vragen oproepen. Zoals de zin in het Dagblad: “ De zaak kwam aan het licht toen een cliente liet doorschemeren da er sprake was van ontoelaatbaar gedrag.”’ Je denkt als lezer direct”aan wie en wanneer?
Als journalist wil je alles verifiëren. Vanmorgen leidde dit tot een aantal nieuwe gezichtspunten. De betreffende man was geen ,,leidinggevende’’, maar een ‘leidinggevende ad interim’’. Hij was GGZ-verpleegkundige, ambulant, wat betekent dat hij zijn clienten thuis bezocht. Hij was ook maatschappelijk actief, betrokken en werkte hard. Achteraf viel het Rooijman op dat zijn medewerker altijd zo vroeg begon en laat doorwerkte. Kooiman stelde dat er in vier gevallen vermoedens waren van seksuele intimidatie. (In twee andere gevallen was er sprake van andere intimidatie, zoals dingen op bevelende toon zeggen). Maar dat moest de politie maar verder onderzoeken. Voor de directeur was het voldoende dat een hulpverlener grensoverschrijdend gedrag had tentoongespreid. Dat is een professionele doodzonde in hulpverleningsland, gezien de afhankelijkheid van client met de hulpverlener.
De medewerker verklaarde namelijk zelf dat de seks niet onvrijwillig had plaatsgevonden.
In mei meldde een cliënte de kwestie aan een andere medewerker. Als bewijs dienden seksueel getinte sms’jes van de man. Die waren voor Kooijman voldoende om hem op non-actief te zetten en hem later te ontslaan na een intern onderzoek. Zeker honderd cliënten van de medewerker waren toen al per brief benaderd met de vraag of zij ook grensoverschrijdend gedrag hadden ervaren. Een 47-jarige Meppelse stapte onlangs naar de Meppeler Courant om haar verhaal te doen. Toen ook kwam de GGZ met de bevestiging. Eerder had men de zaak niet in de openbaarheid gebracht om de privacy van clienten niet te schaden.
Op de website had de GGZ een bericht gezet over het ontslag van de man, met daaronder een verwijzing naar het bericht in de Meppeler Courant. Kooijman zei dat hij open wilde zijn over de kwestie en dat is een goede zaak.
Nog al te vaak doen instellingen en organisaties nogal geheimzinnig over dit soort pijnlijke kwesties. Als we er niet op ingaan, zal de pers er ook wel geen aandacht aan schenken, is de gedachte. Een grote misvatting, want dan gaan journalisten zelf op¨onderzoek uit, omdat er mogelijk ernstige zaken verzwegen worden. Breng je alles in een keer duidelijk naar buiten, dan trekt de bui snel weer over. Vanuit het gezichtspunt van de betrokken instelling althans, die ineens een lawine van media over zich heen krijgt.
Ik herinner me nog hoe mijn toenmalige chef bij Persburo PENN begin jaren tachtig de woordvoering op zich nam van de vrouw van toenmalig burgemeester Faber van Hoogeveen. In een volgens mij nooit opgehelderde zaak, vertelde zijn vrouw dat ze slachtoffer was geworden van een indringer die haar iets erg wilde aandoen. Het precieze weet ik er niet meer van, alleen dat de zaak enorm veel ophef veroorzaakte. Persburo PENN schreef in die tijd voor bijna alle landelijke kranten en het ANP en als beginnend journalist zag ik vol ontzag hoe mijn chef een persbericht opstelde voor mevrouw Faber, nadat hij haar zelf had geïnterviewd. Dat zou nu natuurlijk niet meer kunnen. Maar in die tijd waren de journalistieke mores heel anders. En vermoedelijk was het ook gewoon behulpzaamheid die mijn chef ertoe bracht de in opspraak geraakte Fabers bij te staan in de stortvloed van media-aandacht. Faber raakte later zelf in opspraak, na vermeend bezoek aan prostituees met burgemeester Smallenbroek van Smallingerland. Maar ondanks dit alles is hij toch al jaren een gerespecteerd columnist. Zo zie je maar dat je verleden je niet altijd na hoeft te dragen.
Toen ik van vakantie terugkwam, las ik dat mevrouw Geertruida Draaisma op 109,5 jarige leeftijd was overleden in Leeuwarden. Ze was de oudste vrouw van Nederland. Eind februari organiseerde het verzorgingshuis waar ze al jaren woonde een heuse persconferentie voor de hoog-bejaarde. Zoiets wilde ik hoe dan ook meemaken. Ik heb nog foto´s geschoten van de dame, die niet ophield burgemeester Crone kusjes te geven. Ik vroeg me af hoe ze zo oud was geworden en haar neef antwoordde: een sober leven. Wel rookte ze al vanaf haar vijftiende, maar zo wilde ze niet voor onze fotograaf op de foto. Een collega van de Telegraaf wilde lollig doen en vroeg de altijd vrijgezel gebleven dame of er nog leuke mannen in het huis waren. Er was er niet een die haar kon bekoren, antwoordde ze. Ooit heb ik eens Hennie van Andel geïnterviewd, die toen de oudste mens was. Ze was toen 113 jaar en werd 115, de oudste mens ter wereld en de oudste Nederlandse aller tijden. Ze zag niet goed meer toen ik haar opzocht op haar kamer in Hoogeveen. Maar horen kon ze nog best. Ik liet haar allerlei geluidfragmenten horen en vroeg haar daar commentaar op. Natuurlijk was daar ook een fragment bij van de moord op John F. Kennedy in 1963 in Dallas. Ze vond hem maar een vrouwenversierder. Hennie van Andel was een groot fan van het Nederlands elftal en van Ajax. Het was fascinerend zo´n oud iemand te spreken. Ze was van 1890, negen jaar ouder dan mijn oma die van 1899 was en in 1989 was overleden. Er zijn zelfs mensen die in drie eeuwen hebben geleefd. Geboren in 1799 en overleden in 1900. Het spreekt erg tot de verbeelding. Er zijn nu zelfs sites waarop je je eigen sterfdatum kunt berekenen als je een paar vragen invult. Zo schijn ik zelf in 2041 op de lijst te staan. 81 jaar maar. Mogen er misschien nog tien bij?
Ook al schrijf je “maar” een kortkolomberichtje, toch moet je als journalist altijd een bericht bevestigd zien. Ook al is het al op de regionale radio geweest en staat het op teletekst en in een regionale krant. Dat had ik vanmorgen toen ik dat kortje maakte over een ‘leidinggevende’ van de GGZ Zuidwest-Drenthe die in mei op staande voet werd ontslagen. Volgens RTV Drenthe omdat hij met “minder dan vijf” cliënten seksueel contact had gehad. Het Dagblad van het Noorden had het over ‘tussen de vier en zes”. Directeur Rien Kooijman van de GGZ belde mij op mijn verzoek terug en lichtte me in. Soms staan er dingen in berichtjes van anderen die weer vragen oproepen. Zoals de zin in het Dagblad: “ De zaak kwam aan het licht toen een cliente liet doorschemeren da er sprake was van ontoelaatbaar gedrag.”’ Je denkt als lezer direct”aan wie en wanneer?
Als journalist wil je alles verifiëren. Vanmorgen leidde dit tot een aantal nieuwe gezichtspunten. De betreffende man was geen ,,leidinggevende’’, maar een ‘leidinggevende ad interim’’. Hij was GGZ-verpleegkundige, ambulant, wat betekent dat hij zijn clienten thuis bezocht. Hij was ook maatschappelijk actief, betrokken en werkte hard. Achteraf viel het Rooijman op dat zijn medewerker altijd zo vroeg begon en laat doorwerkte. Kooiman stelde dat er in vier gevallen vermoedens waren van seksuele intimidatie. (In twee andere gevallen was er sprake van andere intimidatie, zoals dingen op bevelende toon zeggen). Maar dat moest de politie maar verder onderzoeken. Voor de directeur was het voldoende dat een hulpverlener grensoverschrijdend gedrag had tentoongespreid. Dat is een professionele doodzonde in hulpverleningsland, gezien de afhankelijkheid van client met de hulpverlener.
De medewerker verklaarde namelijk zelf dat de seks niet onvrijwillig had plaatsgevonden.
In mei meldde een cliënte de kwestie aan een andere medewerker. Als bewijs dienden seksueel getinte sms’jes van de man. Die waren voor Kooijman voldoende om hem op non-actief te zetten en hem later te ontslaan na een intern onderzoek. Zeker honderd cliënten van de medewerker waren toen al per brief benaderd met de vraag of zij ook grensoverschrijdend gedrag hadden ervaren. Een 47-jarige Meppelse stapte onlangs naar de Meppeler Courant om haar verhaal te doen. Toen ook kwam de GGZ met de bevestiging. Eerder had men de zaak niet in de openbaarheid gebracht om de privacy van clienten niet te schaden.
Op de website had de GGZ een bericht gezet over het ontslag van de man, met daaronder een verwijzing naar het bericht in de Meppeler Courant. Kooijman zei dat hij open wilde zijn over de kwestie en dat is een goede zaak.
Nog al te vaak doen instellingen en organisaties nogal geheimzinnig over dit soort pijnlijke kwesties. Als we er niet op ingaan, zal de pers er ook wel geen aandacht aan schenken, is de gedachte. Een grote misvatting, want dan gaan journalisten zelf op¨onderzoek uit, omdat er mogelijk ernstige zaken verzwegen worden. Breng je alles in een keer duidelijk naar buiten, dan trekt de bui snel weer over. Vanuit het gezichtspunt van de betrokken instelling althans, die ineens een lawine van media over zich heen krijgt.
Ik herinner me nog hoe mijn toenmalige chef bij Persburo PENN begin jaren tachtig de woordvoering op zich nam van de vrouw van toenmalig burgemeester Faber van Hoogeveen. In een volgens mij nooit opgehelderde zaak, vertelde zijn vrouw dat ze slachtoffer was geworden van een indringer die haar iets erg wilde aandoen. Het precieze weet ik er niet meer van, alleen dat de zaak enorm veel ophef veroorzaakte. Persburo PENN schreef in die tijd voor bijna alle landelijke kranten en het ANP en als beginnend journalist zag ik vol ontzag hoe mijn chef een persbericht opstelde voor mevrouw Faber, nadat hij haar zelf had geïnterviewd. Dat zou nu natuurlijk niet meer kunnen. Maar in die tijd waren de journalistieke mores heel anders. En vermoedelijk was het ook gewoon behulpzaamheid die mijn chef ertoe bracht de in opspraak geraakte Fabers bij te staan in de stortvloed van media-aandacht. Faber raakte later zelf in opspraak, na vermeend bezoek aan prostituees met burgemeester Smallenbroek van Smallingerland. Maar ondanks dit alles is hij toch al jaren een gerespecteerd columnist. Zo zie je maar dat je verleden je niet altijd na hoeft te dragen.
Toen ik van vakantie terugkwam, las ik dat mevrouw Geertruida Draaisma op 109,5 jarige leeftijd was overleden in Leeuwarden. Ze was de oudste vrouw van Nederland. Eind februari organiseerde het verzorgingshuis waar ze al jaren woonde een heuse persconferentie voor de hoog-bejaarde. Zoiets wilde ik hoe dan ook meemaken. Ik heb nog foto´s geschoten van de dame, die niet ophield burgemeester Crone kusjes te geven. Ik vroeg me af hoe ze zo oud was geworden en haar neef antwoordde: een sober leven. Wel rookte ze al vanaf haar vijftiende, maar zo wilde ze niet voor onze fotograaf op de foto. Een collega van de Telegraaf wilde lollig doen en vroeg de altijd vrijgezel gebleven dame of er nog leuke mannen in het huis waren. Er was er niet een die haar kon bekoren, antwoordde ze. Ooit heb ik eens Hennie van Andel geïnterviewd, die toen de oudste mens was. Ze was toen 113 jaar en werd 115, de oudste mens ter wereld en de oudste Nederlandse aller tijden. Ze zag niet goed meer toen ik haar opzocht op haar kamer in Hoogeveen. Maar horen kon ze nog best. Ik liet haar allerlei geluidfragmenten horen en vroeg haar daar commentaar op. Natuurlijk was daar ook een fragment bij van de moord op John F. Kennedy in 1963 in Dallas. Ze vond hem maar een vrouwenversierder. Hennie van Andel was een groot fan van het Nederlands elftal en van Ajax. Het was fascinerend zo´n oud iemand te spreken. Ze was van 1890, negen jaar ouder dan mijn oma die van 1899 was en in 1989 was overleden. Er zijn zelfs mensen die in drie eeuwen hebben geleefd. Geboren in 1799 en overleden in 1900. Het spreekt erg tot de verbeelding. Er zijn nu zelfs sites waarop je je eigen sterfdatum kunt berekenen als je een paar vragen invult. Zo schijn ik zelf in 2041 op de lijst te staan. 81 jaar maar. Mogen er misschien nog tien bij?
posted by Karin.E. at
8:09 AM
|
0 comments
