Beveiliging
Niet de PVV, niet Geert Wilders bepaalde of ik vrijdag naar binnen mocht bij de perspresentatie van de PVV Friesland in Sint Nicolaasga. Ik kwam er niet in, ondanks mijn perskaart en identiteitskaart. Ik had me drie dagen te laat aangemeld. De mail die ik voor mijn gevoel, compleet met sofinummer, naar de PVV-Kamerfractie had gestuurd voor mijn aanmelding was daar nimmer gearriveerd. Ik was er zeker van dat ik hem verzonden had voor de sluitingsdatum. Maar een blik in mijn UIT-vak leerde dat hij niet was verstuurd. Opnieuw aanmelden dus. Nog een keer, met uitleg. Ook dat mijn wel op tijd aangemelde NRC-collega wegens familieomstandigheden niet kon komen en ik dus ook nog eens in zijn plaats kwam, kon de PVV-dame niet vermurwen. Kamerlid Andre Elissen die ik de kwestie telefonisch voorlegde, zei wat hij kon doen voor me. De PVV is immers gebaat bij publiciteit in het NRC. Maar ook zijn "hulp" mocht niet baten. Nee, het was de oppermachtige beveiliging die bepaalde dat wie niet op de lijst stond er domweg niet in kwam. Ook al werd ik herkend door Katie Dolstra, oud-raadslid in Leeuwarden, en Otto van der Galien, oud-statenlid van de CU/SGP.
Enige soepelheid is het beveiligingsgilde vreemd. Een van hen beet me toe dat zelfs Geert Wilders himself mij niet naar binnen kreeg. De door de PVV ingehuurde peperdure bewaking bepaalt dus zelf hoe Wilders beveiligd wordt. Van hun eigen opdrachtgever trekken ze zich geen snars aan. Bureaucratische rigiditeit ten top, die niet zou misstaan in een voormalig Sovjet-republiek.
Er is wel wat veranderd, want mijn LC-collega mocht vorige keer nog naar binnen op een PVV-bijeenkomst in Drachten, hoewel hij zelfs geen ID-bewijs bij zich had.
Hij vertelde me dat hij bij binnenkomst vrijdag werd gefouilleerd, maar dat zijn zakmes niet werd ingenomen. Hij zei dat hij Wilders zo neer had kunnen steken, want hij stond vlak naast hem. De praktische veiligheid lijkt dus minder van belang dan de formele van de lijstjes. Hoezo je doel voorbij schieten?
Hoewel er niets stond aangegeven bij de weg en ik rustig het rustieke laantje opreed naar Hotel De Oorsprong maanden twee beveiligers mij op de parkeerplaats mijn auto aan de overkant van de weg te stallen. Daar trof ik een keurig uitziende dame in een luxe, zwarte wagen. Ik vroeg of zij ook naar de PVV ging en toen zei hierop bevestigend antwoordde, vroeg ik of ze ook van de pers was. Nee, zei ze, maar wie bent u? Ik stelde me voor als NRC-verslaggever. De dame in kwestie was de nummer negen op de provinciale PVV-lijst. Op mijn constatering dat het onwaarschijnlijk was dat ze dus in de staten zou komen, antwoordde ze niet. Ze glimlachtte slechts. Op de vraag of ze Geert Wilders zelf had ontmoet, antwoordde ze dat ik dat maar aan PVV-woordvoerder Zeilstra moest vragen. Wel vertelde ze me dat ze van kinds af aan was opgegroeid met de NRC. En dat deze krant het meest reele beeld gaf van de partij van alle media. Ik riep toen ze opnieuw naar binnenging - zelfs de bloedeigen nummer 9 kwam niet op haar rijbewijs naar binnen, maar moest teruglopen naar de auto om haar paspoort op te halen - of ze geen goed woordje voor me kon doen als trouw en tevreden NRC-lezer. Ik schudde Andre Elissen de hand en Katie Dolstra. Ze zouden zich voor me sterk maken. Mijn collega's bedachten het plan om de hele bijeenkomst te boycotten als ik niet naar binnen zou mogen. "Maar dan moet wel iedereen meedoen," vond Willem Bosma van de LC. Er werd druk heen en weer getelefoneerd. Willem belde LC-hoofdredacteur Hans Snijder die instemde. Alleen de baas van Omrop Fryslan vond dat zijn ondergeschikten gewoon hun werk moesten doen. Waar op zich natuurlijk ook iets voor te zeggen viel. Hoewel het pas echt nieuws was geweest als alle media de PVV-persconferentie hadden gemeden. Een collega dacht dat de hoofdredacteuren vast geen zin hadden gehad om naar Hilversum te reizen en hun keuze daar toe te lichten bij Nieuwsuur of Pauw & Witteman.
Een en ander roept wel de vraag op of de PVV nog wel zeggenschap heeft over het wellicht terecht strikte aanmeldingsbeleid. Beveiliging is helaas nodig voor Wilders. Dat een volksvertegenwoordiger zo uiterst streng moet worden beveiligd is een schande voor dit land. Anderzijds zou je mijn inziens toch ook enige coulantie moeten kunnen betrachten voor een foutieve aanmelding van een kwaliteitskrant. Ik vraag me af of de PVV de afweging om me wel of niet toe te laten, zelf heeft kunnen maken. En het nadeel ervan - geen NRC-verslaggever aanwezig, geen publiciteit (ofschoon er al vrij veel over de statenverkiezingen en de PVV-deelname in de NRC heeft gestaan) heeft kunnen meewegen.
Enige soepelheid is het beveiligingsgilde vreemd. Een van hen beet me toe dat zelfs Geert Wilders himself mij niet naar binnen kreeg. De door de PVV ingehuurde peperdure bewaking bepaalt dus zelf hoe Wilders beveiligd wordt. Van hun eigen opdrachtgever trekken ze zich geen snars aan. Bureaucratische rigiditeit ten top, die niet zou misstaan in een voormalig Sovjet-republiek.
Er is wel wat veranderd, want mijn LC-collega mocht vorige keer nog naar binnen op een PVV-bijeenkomst in Drachten, hoewel hij zelfs geen ID-bewijs bij zich had.
Hij vertelde me dat hij bij binnenkomst vrijdag werd gefouilleerd, maar dat zijn zakmes niet werd ingenomen. Hij zei dat hij Wilders zo neer had kunnen steken, want hij stond vlak naast hem. De praktische veiligheid lijkt dus minder van belang dan de formele van de lijstjes. Hoezo je doel voorbij schieten?
Hoewel er niets stond aangegeven bij de weg en ik rustig het rustieke laantje opreed naar Hotel De Oorsprong maanden twee beveiligers mij op de parkeerplaats mijn auto aan de overkant van de weg te stallen. Daar trof ik een keurig uitziende dame in een luxe, zwarte wagen. Ik vroeg of zij ook naar de PVV ging en toen zei hierop bevestigend antwoordde, vroeg ik of ze ook van de pers was. Nee, zei ze, maar wie bent u? Ik stelde me voor als NRC-verslaggever. De dame in kwestie was de nummer negen op de provinciale PVV-lijst. Op mijn constatering dat het onwaarschijnlijk was dat ze dus in de staten zou komen, antwoordde ze niet. Ze glimlachtte slechts. Op de vraag of ze Geert Wilders zelf had ontmoet, antwoordde ze dat ik dat maar aan PVV-woordvoerder Zeilstra moest vragen. Wel vertelde ze me dat ze van kinds af aan was opgegroeid met de NRC. En dat deze krant het meest reele beeld gaf van de partij van alle media. Ik riep toen ze opnieuw naar binnenging - zelfs de bloedeigen nummer 9 kwam niet op haar rijbewijs naar binnen, maar moest teruglopen naar de auto om haar paspoort op te halen - of ze geen goed woordje voor me kon doen als trouw en tevreden NRC-lezer. Ik schudde Andre Elissen de hand en Katie Dolstra. Ze zouden zich voor me sterk maken. Mijn collega's bedachten het plan om de hele bijeenkomst te boycotten als ik niet naar binnen zou mogen. "Maar dan moet wel iedereen meedoen," vond Willem Bosma van de LC. Er werd druk heen en weer getelefoneerd. Willem belde LC-hoofdredacteur Hans Snijder die instemde. Alleen de baas van Omrop Fryslan vond dat zijn ondergeschikten gewoon hun werk moesten doen. Waar op zich natuurlijk ook iets voor te zeggen viel. Hoewel het pas echt nieuws was geweest als alle media de PVV-persconferentie hadden gemeden. Een collega dacht dat de hoofdredacteuren vast geen zin hadden gehad om naar Hilversum te reizen en hun keuze daar toe te lichten bij Nieuwsuur of Pauw & Witteman.
Een en ander roept wel de vraag op of de PVV nog wel zeggenschap heeft over het wellicht terecht strikte aanmeldingsbeleid. Beveiliging is helaas nodig voor Wilders. Dat een volksvertegenwoordiger zo uiterst streng moet worden beveiligd is een schande voor dit land. Anderzijds zou je mijn inziens toch ook enige coulantie moeten kunnen betrachten voor een foutieve aanmelding van een kwaliteitskrant. Ik vraag me af of de PVV de afweging om me wel of niet toe te laten, zelf heeft kunnen maken. En het nadeel ervan - geen NRC-verslaggever aanwezig, geen publiciteit (ofschoon er al vrij veel over de statenverkiezingen en de PVV-deelname in de NRC heeft gestaan) heeft kunnen meewegen.
posted by Karin.E. at
5:21 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home