date, grondwet en dierenleed
Nu mijn laatste date enkele uren voor onze eerste ontmoeting af-sms'te, heb ik het internetdaten voorgoed in de ban gedaan. Als er geen fatsoenlijk telefoontje af kan, kan deze dame naar de maan vliegen, inclusief al haar zoetgevooisde woorden van ,,wil je graag steeds beter leren kennen'', ''krijg een blij gevoel van je mail'' , ''lieve vrouw'' en ,,denk aan je.'' Als je ziet dat ze al vier keer op de site is geweest, zonder jou enige uitleg te geven over de plotse annulering, weet ik met mijn ervaring op het net al genoeg. Dit is een dame met a) bindingsangst, die after all toch geen ontmoeting wil en daarom maar zegt dat ze ziek en verkouden is en ,,een zware nacht'' heeft gehad, die haar enkele volle holtes opleverde b) een faker, die het spel op het scherpst van de snede speelde, terwijl hij/zij in gedachten allang wist dat de ontmoeting niet zou plaatsvinden, die dus de avond tevoren nog sms't dat ze uitkijkt naar ons treffen, maar enkele uren vantevoren volgens plan afhaakt. Mensen worden wegwerpartikelen via internet. Je trekt een blik open, snuffelt of het iets is, en als je niet wilt, gooi je het achteloos in het vuilnisvat. Of je neemt een paar hapjes en het lijkt lekker te smaken, tot je je opeens bedenkt dat te veel van dat spul toch niet echt naar meer smaakt, dus werp je het blik maar weg en zeg je tegen het blik dat het toch echt niet aan hem ligt, maar aan je eigen smaak. Want je dacht dat je het lekker vond, maar nu blijkt toch van niet. Beleefdheidsvormen, wat zijn dat ook al weer? Hoffelijkheid? Waar ligt de Van Dale? Waarden en normen? Moeten we ook opzoeken. Het is genoeg. Ik stop. Ja, ik weet het, ik heb het eerder aangekondigd, maar nu is het menens.
Zoals het ook menens wordt met de Europese grondwet. Gisteren bij de nieuwe officier van justitie Caroline de Groot in Wergea enkele onhandig grote giga-posters van de Partij voor de Dieren opgehaald. Met grote letters staat er ,,NEE'' door een foto van stierenvechters. De poster heb ik doormidden geknipt om nog een handzaam formaat te krijgen. Annemarie van Gelder, uit Makkinga, winnaar van de literaire Schaduwprijs - het beste thrillerdebuut- van vorig jaar meen ik, heeft zich op aandringen van haar dochter aangemeld als coordinator Friesland van de PvdD.
Als ik Wouter Bos hoor zeggen dat er een nieuw referendum moet komen bij een NEE, snap ik direct weer waarom mensen het vertrouwen in de politiek verloren hebben. Als je stem niet gehoord wordt, maar politici een NEE uiteindelijk toch weer in een JA willen manipuleren, haakt menig Nederlander af. Vanmorgen op Omrop Fryslan een CDA-statenlid gehoord dat NEE zei te gaan stemmen, vanwege de ingewikkelde Europese regelgeving. Hij stond na afloop van een CDA-bijeenkomst in Drachten, waar Minister Bot voor 75 partijgenoten sprak, voor de microfoon van de omrop. Het statenlid sprak over interpretatie van regels. In Frankrijk worden de kievieten uit de lucht geknald en hier mogen de aaisykjers geen eitjes zoeken. Het klonk overtuigend. Tot CDA-Kamerlid R. Algra aan het woord kwam. Op de vraag of het niet vreemd was dat de partij voor de grondwet was, maar een statenlid tegen, riep Algra dat het statenlid ,,JA'' zou stemmen. Nee, hij stemt nee, zei de reporter. ,,Hij stemt JA''. Nee, hij heeft net gezegd dat-ie tegen gaat stemmen. -Nee, hij stemt JA. - Hoe lang duurt dit spelletje nog? was de terechte opmerking van de verslaggever. Het enige wat die eigenwijze Algra kon uitbrengen was dat hij het statenlid wel zou weten te overtuigen. Over arrogantie van de macht gesproken.
In NRC Handelsblad zaterdag een prachtig ingezonden stuk van Rudy Kousbroek gelezen. ,,Een fatsoenlijk mens, dat is iemand die het welzijn van dieren hoog heeft, kan niet anders dan tegen de Europese Grondwet stemmen', betoogde hij. De catastrofe waarover hij praat is dat ,,een paar maal in ons deel van de wereld miljoenen gezonde dieren zonder enig proces op industriele schaal vernietigd zijn.'' Ik moet denken aan mijn koe Victoria. Hoe vaak vragen mensen me niet hoe het met haar gaat. Bij deze: goed! Zij wist in 1999 aan het slagersmes te ontkomen en is inmiddels bijna 10 jaar oud. Zes jaren staat ze nu tevreden met haar koeienbestaan te zijn in het koeienopvanghuis De Leemweg in Zandhuizen. Ik ben blij dat ik door deze kleine daad het leven van een niet-menselijk wezen heb gered. En ik ben blij dat er, ondanks al het dierenleed, toch steeds weer mensen zijn die zich inzetten voor de dieren!
Een zo iemand is Petra van der Veen uit de Leeuwarder Cederstraat. Zij vangt thuis al jaren zieke en gewonde vogels op. De dieren worden een paar keer per week naar het vogelasiel gebracht. Deze week heb ik haar hulp al twee keer ingeroepen. Maandagmorgen vroeg zag ik, toen ik rond half 8 's morgens door de buurt mijn kat Doris liep te zoeken, een gewonde jonge lijster doodsbang op een stoepje liggen. Een van de buurkatten zat op een paar meter afstand, maar keurde het vogeltje geen blik waardig. Ik zag nog dat het vogeltje zwaar en angstig ademde en pakte het diertje op. Ik belde Petra uit bed, maar mocht hem uiteraard direct brengen.
Gisteravond was mijn kat Freek in rep en roer. Vreemd gemiauw steeg op uit mijn slaapkamer. Ik wist al bijna weer hoe laat het was. Was het dit keer een muis of een vogel? Het bleek een jonge mus, die luidkeels onder het nachtkastje van zich liet horen. Ik gooide een doos met eeuwenoude troepjes leeg (nadien weer een reden om op te ruimen, op te ruimen) en zette het diertje erin. Weer op weg naar Petra. Hoewel ze zelf niet thuis was, zei haar man dat ik welkom was. Het beste is om de vogels, die meestal in shock zijn, rust te gunnen. Ik ben benieuwd of deze twee vogeltjes het zullen redden.
Ander klein dierenleed maakte ik zondag mee. Al weken zag ik een koolmees wol pikken uit een oranje deken die ik geloof ik al een jaar zonder duidelijke reden over een van mijn buitenstoelen heb gehangen. Ik zag het dier naar het nestkastje vliegen, dat aan de buitenmuur van een van mijn buren hangt. Er werden eieren gelegd en er kwamen vogeltjes uit. Maar opeens, zo meldde mijn buurvrouw, werd het stil. Nadere inspectie leerde dat de zes vachtloze vogeltjes dood in het nest lagen. Eentje had zijn bekje nog wijd open. Waren de ouders opgevreten? Waren de vogeltjes sowieso niet levensvatbaar gebleken? We wisten het niet. Het nestje is uit het kastje gehaald. Ik was ontroerd door de prachtige compositie: van buiten een stevige rand mos, van binnen, waar de dode vogeltjes lagen, een warm wollen nestje van mijn deken en een enkele hondenhaar. Ik bedacht me hoe de ouders al dat mos en die wol in hun snaveltjes naar binnen hebben gebracht! Wat een werk! Wat een energie! En dit alles tevergeefs. Het resultaat van al die inspanningen ligt in het voorjaar erg dood te wezen in hun nestje. Nieuw leven dat geen kans kreeg. Soms is het leven gewoon niet leuk.
Zoals het ook menens wordt met de Europese grondwet. Gisteren bij de nieuwe officier van justitie Caroline de Groot in Wergea enkele onhandig grote giga-posters van de Partij voor de Dieren opgehaald. Met grote letters staat er ,,NEE'' door een foto van stierenvechters. De poster heb ik doormidden geknipt om nog een handzaam formaat te krijgen. Annemarie van Gelder, uit Makkinga, winnaar van de literaire Schaduwprijs - het beste thrillerdebuut- van vorig jaar meen ik, heeft zich op aandringen van haar dochter aangemeld als coordinator Friesland van de PvdD.
Als ik Wouter Bos hoor zeggen dat er een nieuw referendum moet komen bij een NEE, snap ik direct weer waarom mensen het vertrouwen in de politiek verloren hebben. Als je stem niet gehoord wordt, maar politici een NEE uiteindelijk toch weer in een JA willen manipuleren, haakt menig Nederlander af. Vanmorgen op Omrop Fryslan een CDA-statenlid gehoord dat NEE zei te gaan stemmen, vanwege de ingewikkelde Europese regelgeving. Hij stond na afloop van een CDA-bijeenkomst in Drachten, waar Minister Bot voor 75 partijgenoten sprak, voor de microfoon van de omrop. Het statenlid sprak over interpretatie van regels. In Frankrijk worden de kievieten uit de lucht geknald en hier mogen de aaisykjers geen eitjes zoeken. Het klonk overtuigend. Tot CDA-Kamerlid R. Algra aan het woord kwam. Op de vraag of het niet vreemd was dat de partij voor de grondwet was, maar een statenlid tegen, riep Algra dat het statenlid ,,JA'' zou stemmen. Nee, hij stemt nee, zei de reporter. ,,Hij stemt JA''. Nee, hij heeft net gezegd dat-ie tegen gaat stemmen. -Nee, hij stemt JA. - Hoe lang duurt dit spelletje nog? was de terechte opmerking van de verslaggever. Het enige wat die eigenwijze Algra kon uitbrengen was dat hij het statenlid wel zou weten te overtuigen. Over arrogantie van de macht gesproken.
In NRC Handelsblad zaterdag een prachtig ingezonden stuk van Rudy Kousbroek gelezen. ,,Een fatsoenlijk mens, dat is iemand die het welzijn van dieren hoog heeft, kan niet anders dan tegen de Europese Grondwet stemmen', betoogde hij. De catastrofe waarover hij praat is dat ,,een paar maal in ons deel van de wereld miljoenen gezonde dieren zonder enig proces op industriele schaal vernietigd zijn.'' Ik moet denken aan mijn koe Victoria. Hoe vaak vragen mensen me niet hoe het met haar gaat. Bij deze: goed! Zij wist in 1999 aan het slagersmes te ontkomen en is inmiddels bijna 10 jaar oud. Zes jaren staat ze nu tevreden met haar koeienbestaan te zijn in het koeienopvanghuis De Leemweg in Zandhuizen. Ik ben blij dat ik door deze kleine daad het leven van een niet-menselijk wezen heb gered. En ik ben blij dat er, ondanks al het dierenleed, toch steeds weer mensen zijn die zich inzetten voor de dieren!
Een zo iemand is Petra van der Veen uit de Leeuwarder Cederstraat. Zij vangt thuis al jaren zieke en gewonde vogels op. De dieren worden een paar keer per week naar het vogelasiel gebracht. Deze week heb ik haar hulp al twee keer ingeroepen. Maandagmorgen vroeg zag ik, toen ik rond half 8 's morgens door de buurt mijn kat Doris liep te zoeken, een gewonde jonge lijster doodsbang op een stoepje liggen. Een van de buurkatten zat op een paar meter afstand, maar keurde het vogeltje geen blik waardig. Ik zag nog dat het vogeltje zwaar en angstig ademde en pakte het diertje op. Ik belde Petra uit bed, maar mocht hem uiteraard direct brengen.
Gisteravond was mijn kat Freek in rep en roer. Vreemd gemiauw steeg op uit mijn slaapkamer. Ik wist al bijna weer hoe laat het was. Was het dit keer een muis of een vogel? Het bleek een jonge mus, die luidkeels onder het nachtkastje van zich liet horen. Ik gooide een doos met eeuwenoude troepjes leeg (nadien weer een reden om op te ruimen, op te ruimen) en zette het diertje erin. Weer op weg naar Petra. Hoewel ze zelf niet thuis was, zei haar man dat ik welkom was. Het beste is om de vogels, die meestal in shock zijn, rust te gunnen. Ik ben benieuwd of deze twee vogeltjes het zullen redden.
Ander klein dierenleed maakte ik zondag mee. Al weken zag ik een koolmees wol pikken uit een oranje deken die ik geloof ik al een jaar zonder duidelijke reden over een van mijn buitenstoelen heb gehangen. Ik zag het dier naar het nestkastje vliegen, dat aan de buitenmuur van een van mijn buren hangt. Er werden eieren gelegd en er kwamen vogeltjes uit. Maar opeens, zo meldde mijn buurvrouw, werd het stil. Nadere inspectie leerde dat de zes vachtloze vogeltjes dood in het nest lagen. Eentje had zijn bekje nog wijd open. Waren de ouders opgevreten? Waren de vogeltjes sowieso niet levensvatbaar gebleken? We wisten het niet. Het nestje is uit het kastje gehaald. Ik was ontroerd door de prachtige compositie: van buiten een stevige rand mos, van binnen, waar de dode vogeltjes lagen, een warm wollen nestje van mijn deken en een enkele hondenhaar. Ik bedacht me hoe de ouders al dat mos en die wol in hun snaveltjes naar binnen hebben gebracht! Wat een werk! Wat een energie! En dit alles tevergeefs. Het resultaat van al die inspanningen ligt in het voorjaar erg dood te wezen in hun nestje. Nieuw leven dat geen kans kreeg. Soms is het leven gewoon niet leuk.
posted by Karin.E. at
11:20 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home