Songfestival

Ja, ik ben een echte fan. Al 33 jaar. Plakboeken vol heb ik over het Eurovisie Songfestival. In 1971 (ik was 11 jaar) hoorde ik dat Severine het concours gewonnen had met ,,Un banc, un arbre, une rue''. Zelf had ik niet gekeken. Maar een vriendinnetje had het singletje. Later heeft Severine me nog geholpen bij een proefwerk Frans, want was ,,arbre'' nu mannelijk of vrouwelijk? Ik hoefde alleen maar de titel van het lied in gedachten op te zeggen om te weten dat het dus ,,un'' was. Bedankt meid! Het jaar daarop, 1972, werd er bij de handwerkles - jongens kregen handenarbeid en meisjes nuttige handwerken - gesproken over Sandra en Andres, die met ,,Als het om de liefde gaat'' voor Nederland uitkwamen. In dat jaar deden we met onze zesde klas mee aan ,Klassewerk'' van de KRO. In de Hilversumse studio's stonden we na de opnames uren in de rij om een handtekening van het duo te bemachtigen. Helaas had ik straf op de avond van het Songfestival. Erger balen kon ik niet. Maar mijn moeder streek met haar hand over haar hart en riep me uit bed toen Sandra en Andres op tv waren. Ik kon alleen maar slaapdronken staren naar zijn gifgroene pak en haar bijpassende even fel gekleurde lange nagels. Ze werden vierde en dat was lang niet slecht. In 1973 begon mijn plakboekenmanie: voorbeschouwingen, het festival zelf en de commentaren werden uitgeknipt en ingeplakt. In dat jaar was ik weg van ,,Eres tu'' van de Spaanse groep Mocedades (nog steeds een van de beste liedjes aller tijden van het SF), die helaas niet won. Al gunde ik het winnares Anne-Marie David ook wel. Verliefd werd ik op een foto van de Finse zangeres Marion Rung, die met ,,Tom, tom, tom'' zesde werd. Zij was 27, ik 13. Haar blonde lokken en donkere ogen maakten intense gevoelens bij me los, waar ik nauwelijks raad mee wist.
Ik had al vroeg oog voor mooie vrouwen.
Ben Cramer belandde in dat jaar in de onderste regionen. Het jaar daarop deden Mouth & MAcNeal het heel wat beter in Brighton: derde, achter Abba en Gigliola Cinquetti, die het prachtige ,,Si'' liet horen. Nederland zat in de lift, het SF was nog leuk en spannend en het vervelende gekrijs van die showbinken uit het Oost-Blok verveelde ons nog niet. In 1975 sprak HOLLAND zowaar een woordje mee. Teach In trad als eerste op, en werd eerste met ,,Ding-e-dong.'' Toen ik het lied hoorde was ik overtuigd van de overwinning. ,,Zij winnen!'' riep ik enthousiast uit. Mijn SF-neus had zich toen al ontwikkeld. Oog voor kwaliteit en dat op 15-jarige leeftijd! Mijn moeder wilde wel met me wedden. Om een tientje. Maar dat durfde ik toch niet aan, schijtlaars als ik was. Tien gulden was best veel 30 jaar geleden, voor iemand die vijf gulden zakgeld in de maand kreeg.
Daarna ging het met de Nederlandse bijdragen bergafwaarts, hoewel Marga Bult in 1987 heel verdienstelijk vijfde werd en Edsilia Rombley in 1998 zelfs nog vierde. Hemel en aarde werden sindsdien bewogen om een kwalitatief goed nummer en een potentiele winnaar af te vaardigen. Maar kwaliteit wordt niet meer beloond op het liedjesfestijn. Re-Union met het fraaie ,,Without you'' eindigde vorig jaar ergens onderaan. Glennis Grace haalde de finale niet eens. De vriendjespolitiek viert hoogtij, klaagde een grote kop zaterdag in De Telegraaf. Maar dat was vroeger niet anders. Van Duitsland krijgen ,,wij'' zelden punten. Van Belgie meestal wel. De ,,douze points'' van Turkije of Griekenland voor Cyprus staan op voorhand al vast. En ook al die voormalige Joegoslavische republieken, maar ook de Scandinavische landen schuiven elkaar de punten toe.
Show, trommels, overdreven lichaamsgymnastiek, gegil en geschreeuw in plaats van een goede stem worden beloond door het op drift geraakte Eurovisie-publiek. Daarom moeten we terug naar de basis. Alleen West-Europese landen mogen voortaan nog meedoen. Het orkest moet terug,. Zingen in je landstaal is verplicht. Maximaal 15 landen doen mee. Willem Duys terug als commentator, in plaats van die flauwe Cornald Maas. Want wat een humor mensen: de struise Maltese zangeres gaf hij nog even mee dat ze even veel punten haalt als het Atkins-dieet voorschrijft. Lachen toch? Dan nog liever de originele Paul de Leeuw, die enkele jaren geleden een Israelisch lied de kwalificatie ,,kutlied.'' gaf. Bij de NOS zijn ze nu ook wakker. Een uitzending, geen voorrondes meer. De Leeuw als presentator. Mijn suggestie: vraag 1 artiest, bij voorkeur Gordin of desnoods die brulboei Borsato en laat een vakjury het lied kiezen. Het Nederlandse publiek heeft er blijk van gegeven totaal niet in staat te zijn de keuze van de rest van Europa te kunnen inschatten. Zo staan we, 30 jaar na bim bam bom, nog steeds met lege handen. Ja, het is lang geleden. Ach, een buitenbeentje blijven we toch wel. Nu nog nee stemmen tegen die vreselijke grondwet inclusief die Eurovisiekliek en dat rondpompen van belastinggelden. SI!