Integer

Als mijn integriteit in twijfel wordt gebracht als journalist, is er wat aan de hand. Ik zit 20 jaar in het vak, schrijf 15 jaar voor NRC Handelsblad. Nimmer heeft iemand mij ervan beticht dat ik off the record-zaken naar buiten heb gebracht. Nimmer is mij verweten dat ik citaten heb verdraaid. Dat ik oneerlijk ben of uit op goedkoop scoren. Wel is mij wel eens verweten ,,waar ik mee bezig was''. Omdat ik een stuk schreef dat een bepaalde instantie liever niet in de publiciteit wilde hebben. ,,Die kunnen mijn bloed wel drinken'', zei ik eens tegen een collega, die daarop antwoordde: ,,Dat is meestal een teken dat je je werk goed hebt gedaan.'' Nu heb ik een afspraak geschonden. Als zelfs een collega/vriendin mij vroeg waarom ik dat had gedaan, is er echt iets mis, want ik heb haar hoog zowel als mens als journalist.
Ik heb gepubliceerd over iets wat niet had gemogen. Niet in mijn krant of vakblad maar op deze, naar ik meende slecht gelezen weblog, die inmiddels misschien tientallen hits meer heeft verzameld. Dus heb ik dat stukje, dat over het Media Cafe ging en burgemeester Dales, verwijderd. Waarop ik het verwijt kreeg dat ik het daarna nog eens dunnetjes overdeed. En dat mijn collega's die dat Media Cafe organiseren, hierdoor geschaad zijn en worden. Als namelijk blijkt dat afspraken over niet publiceren niet worden nagekomen, wil niemand meer komen spreken. Mea culpa! Ik was me van geen kwaad bewust. Excuses aan alle betrokkenen. Nu ben ik wel genoeg door het stof gekropen, beste lezers. Want burgemeester Dales kon me nog wel geruststellen dat hij ,,niet woedend'' was, hoewel wel gegriefd, geloof ik. Bij deze beloof ik plechtig nimmer meer iets te publiceren, noch in mijn krant, noch in welk ander medium ook waar ik voor schrijf, over iets wat mij ter ore is gekomen of wat ik heb gehoord in of rond het Media Cafe.
Ik herinner me dat ik zeker tien jaar geleden ook bij zo'n toen overigens nog niet onder de naam Mediacafe bekendstaande bijeenkomst van journalisten zat. Het was in De Koperen Tuin. Spreker was persofficier van justitie Ben van der Lugt. Die afspraak van niet-publiceren gold toen nog niet. Van der Lugt trok fel van leer. Had fikse kritiek op het Friese journaille. Er volgde een niet mals stukje in De Journalist van mijn hand. Niemand die er iets van zei. Tijden veranderen. Tegenwoordig durven mensen blijkbaar niet meer in alle open- en vrijheid te spreken voor een groep journalisten, maar willen ze een regel opgenomen zien in hun ,,contract'' dat er niets van naar buiten komt. Onder het mom van: open en eerlijk kunnen zeggen wat je wilt. Zit ook wel weer wat in, maar moet je zo'n bijeenkomst dan ,,cafe'' noemen, dat toch gekenmerkt wordt door een gemoedelijke sfeer en in- en uitlopen? Ik heb een betere naam. Waarom geen Besloten Bijeenkomst (BB)? BBJB (Besloten Bijeenkomst Journalisten en Bestuurders). Of dat je als je iets niet zint over die vermaledijde pers, een gesprek aanvraagt met de hoofdredactie van de krant aan wiens berichtgeving je je stoort.

Er is een schilderderij van mij gemaakt, een prachtig, abstract naakt. In mooie warme kleuren, van oranje, rood en een vleugje groen. Zie de website www.ybypotlatch.com. Mijn hoofd zit achterstevoren en is rood van kleur. Ik geloof niet dat ik ooit eerder ben geportretteerd als naakt. Het werk is te koop (slechts 1.000 euro), maar misschien moet ik een aspirant-koper voor zijn en het zelf aanschaffen, voor ik ergens naakt aan de muur hang. Hoewel mijn muren volhangen met kunst: van mijn vader, schoonzus, de dochter van een goede vriendin, een goede vriendin (www.dutchnoodles.com) en nog enkele kunstenaars. Er is nog wel ruimte in mijn 4,5 meter hoge kamer, maar wordt het niet te vol? Is het tijd voor een herschikking? Tijd om iets weg te geven om ruimte te scheppen?

Verwend

Nederlandse kinderen zijn de meest verwende ter wereld. Dat zegt familietherapeut Else-Marie van den Eerenbeemt die ik deze week interviewde voor een blad. 'In de hele wereld staan ze slecht bekend', zei ze. ,,Daar griezelen mensen van die Hollandse kinderen die op een tafel staan te dansen, maar vooral van hun ouders die dat prachtig vinden.' Omdat ik voor mijn opdrachtgever altijd een positieve inslag moet verzinnen, heb ik bovenstaande passage niet gebruikt. Want, zo zegt Else-Marie, de meeste ouders doen het wel goed. Opvoeden, bedoelde ze. Else-Marie bedacht de term ,,Hotel Mama'' (jongeren die langer thuisblijven wonen en later het huis uitgaan) en vindt het niet goed als ouders zich door hun kinderen bij de voornaam laten noemen. ,,Daarmee ontneem je hen het unieke woord ,,mama'' of ,,papa'', van wie je er maar een hebt.'' Ook hekelt ze de ik-cultuur en om de in zelfhulpboeken gepropageerde wijsheid om het geluk en je zelfrespect vooral uit je zelf te halen. ,,Geluk ontleen je niet door in de spiegel te kijken'', vindt ze. ,,Een mens is een relationeel wezen en heeft anderen nodig die hem bevestiging geven''. Ik moest aan al die mensen denken die me aanraadden om eerst ,,van mezelf'' te houden, want pas dan kon ik dat van een ander doen. En dan pas was ik klaar voor een relatie. Misschien heb ik dat de afgelopen dagen gedaan, want opeens is mij een ontzettend leuke en lieve vrouw als het ware in de schoot geworpen. Terwijl ik nergens op uit was, kwam zij in mijn leven en geeft zij mij alles waarnaar ik altijd heb gesmacht. Nee en niet via internet, maar op de gewone manier. En ze woont ook nog in de buurt, op nog geen 12 minuten rijden. Het leven zit vol verrassingen.
Het geluk uit jezelf halen. Else-Marie gruwt ervan. Zij hecht aan familiebanden, die je volgens haar beter niet kunt verbreken. Toen ik de afspraak maakte en zij 9.00 's morgens voorstelde, vond ik dat wat vroeg. -Heeft u jonge kinderen? wilde ze weten. Nee, die heb ik niet. -Je had moeten zeggen dat je je moeder en tante in huis hebt, voor wie je zorgt', zei een vriendin, ,,dan had je meteen een goede beurt gemaakt.'' Else-Marie gaf me haar man Dick die mij zijn e-mailadres doorgaf, waarnaar ik het stuk kon mailen. Het gesprek met haar duurde een half uurtje, maar ze was content over het artikel, schreef haar man, die blijkbaar als een soort manager fungeert.

Ik lees dat tweederde van de Nederlanders geen contact heeft met allochtonen. Maar Turken en Marokkanen op hun beurt blijven ook te veel op zichzelf. Ze trouwen in eigen kring, vinden werk in eigen kring en bemoeien zich ook niet veel met Nederlanders. Dat komt ook omdat ze in verschillende wijken wonen. Slecht voor de integratie, vindt het CBS. Ga ik met allochtonen om? Ook niet. Vroeger hadden we Indonesische buren, maar dat waren Nederlanders. De man vocht met het KNIL tegen de Japanners. Vroeger op het Atheneum had ik een Chinese vriendin. En ik heb al jaren een dierbare vriendin die op Curacao geboren is, maar die de Nederlandse nationaliteit heeft. De Antillen maakten deel uit van Nederland. Dus die telt ook niet mee, hoewel ze een donkere huidskleur heeft en door veel mensen voor ,,allochtoon'' wordt aangezien. Ik weet niet of ik me er druk om moet maken dat ik niet met allochtonen omga. Je vindt vrienden, niet omdat ze het een of ander zijn, maar omdat je ze aardig vindt. Blijkbaar kwamen er geen allochtonen op mijn pad.

Gisteren lag er een afgekloven muisje op mijn vloerkleed. De pootjes gestrekt en het staartje languit. Alleen de ingewanden waren zichtbaar. Soms heb ik een hekel aan mijn katten, die van alles op mijn tapijt deponeren. Jonge lijsters, spreeuwen, mussen en muizen. Libellen en vliegen eten ze op. Maar de Wiskas en de Sheba laten ze staan. Over verwend gesproken!

Lire terug en NEE

De Italiaanse minister van welzijn Maroni zei dat Italie misschien tijdelijk de lire weer in gebruik moet nemen. De euro heeft de economische malaise geen halt kunnen toeroepen. Die lire kon je tenminste nog devalueren. Mijn hart maakte een vreugdesprong. Terwijl ik toch al nagenoot van het NEE van woensdag. Als er al publiekelijk wordt getwijfeld aan de euro, dan zijn we op de goede weg. Ik heb met een vriend gewed dat de gulden binnen 25 tot 50 jaar terug zal zijn. In landen die geen euro hebben, gaat het economisch beter, zoals in Noorwegen en Denemarken. Ik zie het ak voor me in de winkel. ,,Wilt u betalen met guldens of met euro's?'' - Ach, doe maar in euro's. Die gaan er straks toch uit, dus die moet ik eerst opmaken.''
Goddank hebben de Nederlanders indirect afgerekend met de euro. Want zo zie ik het NEE toch ook. Den Haag is er zo van geschrokken dat Balkenende een maatschappelijk debat wil. Eerder zei hij al dat recht moet worden gedaan aan de Nederlandse tegenstem. Hij kan nu met meer gezag eisen dat Nederland minder bijdraagt aan Europa. Want hier heeft het volk immers een niet mis te verstaan signaal afgegeven. Europa wordt van stal gehaald wanneer het de Haagse politici uitkomt. Balkenende zei dat de EU wil dat wij onze hypotheekrenteaftrek afschaffen. Want de staat loopt ettelijke miljarden mis door deze koopsubsidie, waarvan voornamelijk de welgestelden profiteren. De premier was woedend: ,,Waar bemoeien ze zich mee'', brieste hij. ,,Dit regelen we zelf!'' Maar waarom mogen we dan niet zelf honderden andere dingen regelen waar Brussel zich nu geheel belachelijk en ontrecht tegenaan bemoeit?
De meeste van mijn vrienden en bekenden stemden tegen. Een kennis vertelde hoe een 85-jarige vrouw in een verzorgingshuis op een zaterdagmorgen tot kwart voor 11 moest wachten eer ze werd gewassen en haar ontbijt en medicijnen kreeg. ,,Zolang we niet in staat zijn mensen die ons land hebben opgebouwd goede zorg te geven, moeten we vooral geen geldverslindende projecten als Brussel steunen.'' Ik dacht aan de Europarlementariers die enkele jaren geleden even snel intekenden op een vergadering en zo hun presentiegeld van enkele honderden guldens wisten op te strijken.
Verbaasd was ik over de reactie van enkele buitenlandse correspondenten in ons land in De Volkskrant, die zich verbijsterd afvroegen in welk land zij leefden. Het NEE was vooral ingegeven door angst, vonden ze. Sommigen woonden hier al jaren. Zijn zij nooit de straat op geweest om met de gewone man en vrouw te praten? Dan hadden ze kunnen weten van de grote onvrede van de burger over de euro, de ondoorzichtigheid van Europa, de zorg om het verlies van de soevereiniteit en een superstaat. Maar ja, zelfs Wouter Bos zei dat hij niet had geweten hoe afwijzend de bevolking tegenover Brussel stond. Over kennis van het kiezerskorps gesproken! Staatsrechterlijk blijft het een unicum dat 85 procent van de Tweede Kamer een grondwet wilde goedkeuren, waartegen 62 procent van de Nederlanders zich keert. SP'er Van Bommel - hij lijkt de natuurlijke opvolger van Jan Marijnisse - zei terecht tegen Van Aartsen, Bos en Verhagen dat hij steun had gekregen van hun achterban. Je zag vreemde combinaties op de tv op de verkiezingsavond. Femke Halsema was bondgenoot van Van Aartsen. Beiden baalden ze van het NEE. De SP feliciteerde de LPF en de ChristenUnie.

Waar ik altijd de pest aan heb is als een verhaal blijft liggen. Zo nu weer. Het ligt er een week. Niet meegegaan omdat Dales ruimte opeiste. Dan vraagt mijn chef of ik het verhaal wil verbreden. Dat betekent weer bellen, bellen, bellen. Vooral met ministeries, gemeenten en andere overheden. Dat is meestal een ramp. Het duurt minstens een kwartier, na tien doorverbindingen, voor je de juiste persoon hebt, die je het verhaal nog eens moet uitleggen. Die moet vervolgens ook weer van alles uitzoeken voor hij je vraag kan beantwoorden, en dan ben je meestal weer een halve dag verder. Zo slokt zo'n verbreding enorm veel tijd op. Het liefst heb ik zaken afgehandeld. Ik had het interview met nazi-jager Jack Kooistra af. Tot ik vanmorgen een ongelukkige aantal toetsen tegelijk beroerde, waardoor het verhaal plotsklaps werd gewist. In paniek mijn pc-man uit bed gebeld. Die kon niet anders zeggen dan dat het echt weg was. De vloeken knetterden hier de metershoge ruimte in waar ik werk. Ik woon niet in Staphorst dus hier mag het nog. ,,Dat dat met deze moderne computers nog bestaat'', siste ik. Ja, deleten is hetzelfde gebleven. Ik kon nog uren sippen en foeteren, dus dat deed ik niet, want ik had in die tijd, al snel het hele verhaal opnieuw opgetikt. Het voordeel is dat je de strekking natuurlijk nog weet en het ook nog iets bondiger kunt maken, vermoedelijk omdat je wilt opschieten. Zo kent een nadeel ja inderdaad ook nog een voordeel.

Dit alles is natuurlijk betrekkelijk in het licht van de eeuwigheid. Deze week belde een vriendin met uitgezaaide borstkanker in de lever, dat een scan had uitgewezen dat ze nu ook vijf metastasen in haar hoofd had. 45 jaar, net zo oud als ik. Een sprankelend, moedig, optimistisch en vrolijk mens met een gezin. Ik kon alleen maar uitbrengen: ,,Dat meen je niet, dat meen je niet.'' En het leek juist zo goed te gaan met haar. Ik werd er somber van. Het leven is niet eerlijk. Het is vaak een ongelooflijke en ellendige puinzooi. Je zou het blijltje erbij neergooien. Deze en de komende week kan ik nog zeggen dat mijn moeder ,,vorig jaar'' nog leefde. Op 13 juni vorig jaar is ze overleden. Na die datum is ze al een jaar dood. Op de een of andere manier is er nog een onzichtbare schakel, omdat ze er vorig jaar om deze tijd nog was. Straks is die verbroken en begint het tweede jaar waarin ze niet meer leeft. Mijn moeder was 84, maar wilde nog graag leven. Ook zij was dapper en positief. Het helpt je allemaal niet. We gaan allemaal een keer. Maar 45 is wel erg jong. Mijn biologische moeder stierf op haar 44ste. Ik heb haar dus al overleefd. Zij liet twee kinderen na, van 11 en 6 jaar. Het leven is keihard. Daarnet voelde ik me opeens erg verdrietig toen ik me bedacht dat mijn ouders - drie stuks dus- niet meer leven en dat ook mijn pleeg- cq schoonmoeder (de moeder van mijn eerste vriendin) al 7 jaar niet meer leeft. Ik sla me er goed doorheen. Als hang naar erkenning zeg ik wel eens tegen mijn vrienden dat alle ingredienten aanwezig zijn voor een burn out. En dat het toch wel knap is dat ik die niet heb gekregen. En dat dit nog knapper is, omdat ik geen partner heb van wie ik morele en affectieve steun krijg. En dat ik ook nog eens alleen voor mijn eigen inkomen moet zorgen als freelancer (wie niet werkt, zal niet eten dus). Nou ja, zij zeggen dat dit ook knap is. En dat ik een sterk meisje ben. Waarna ik weer ophang om een potje te gaan zitten janken.