Integer

Als mijn integriteit in twijfel wordt gebracht als journalist, is er wat aan de hand. Ik zit 20 jaar in het vak, schrijf 15 jaar voor NRC Handelsblad. Nimmer heeft iemand mij ervan beticht dat ik off the record-zaken naar buiten heb gebracht. Nimmer is mij verweten dat ik citaten heb verdraaid. Dat ik oneerlijk ben of uit op goedkoop scoren. Wel is mij wel eens verweten ,,waar ik mee bezig was''. Omdat ik een stuk schreef dat een bepaalde instantie liever niet in de publiciteit wilde hebben. ,,Die kunnen mijn bloed wel drinken'', zei ik eens tegen een collega, die daarop antwoordde: ,,Dat is meestal een teken dat je je werk goed hebt gedaan.'' Nu heb ik een afspraak geschonden. Als zelfs een collega/vriendin mij vroeg waarom ik dat had gedaan, is er echt iets mis, want ik heb haar hoog zowel als mens als journalist.
Ik heb gepubliceerd over iets wat niet had gemogen. Niet in mijn krant of vakblad maar op deze, naar ik meende slecht gelezen weblog, die inmiddels misschien tientallen hits meer heeft verzameld. Dus heb ik dat stukje, dat over het Media Cafe ging en burgemeester Dales, verwijderd. Waarop ik het verwijt kreeg dat ik het daarna nog eens dunnetjes overdeed. En dat mijn collega's die dat Media Cafe organiseren, hierdoor geschaad zijn en worden. Als namelijk blijkt dat afspraken over niet publiceren niet worden nagekomen, wil niemand meer komen spreken. Mea culpa! Ik was me van geen kwaad bewust. Excuses aan alle betrokkenen. Nu ben ik wel genoeg door het stof gekropen, beste lezers. Want burgemeester Dales kon me nog wel geruststellen dat hij ,,niet woedend'' was, hoewel wel gegriefd, geloof ik. Bij deze beloof ik plechtig nimmer meer iets te publiceren, noch in mijn krant, noch in welk ander medium ook waar ik voor schrijf, over iets wat mij ter ore is gekomen of wat ik heb gehoord in of rond het Media Cafe.
Ik herinner me dat ik zeker tien jaar geleden ook bij zo'n toen overigens nog niet onder de naam Mediacafe bekendstaande bijeenkomst van journalisten zat. Het was in De Koperen Tuin. Spreker was persofficier van justitie Ben van der Lugt. Die afspraak van niet-publiceren gold toen nog niet. Van der Lugt trok fel van leer. Had fikse kritiek op het Friese journaille. Er volgde een niet mals stukje in De Journalist van mijn hand. Niemand die er iets van zei. Tijden veranderen. Tegenwoordig durven mensen blijkbaar niet meer in alle open- en vrijheid te spreken voor een groep journalisten, maar willen ze een regel opgenomen zien in hun ,,contract'' dat er niets van naar buiten komt. Onder het mom van: open en eerlijk kunnen zeggen wat je wilt. Zit ook wel weer wat in, maar moet je zo'n bijeenkomst dan ,,cafe'' noemen, dat toch gekenmerkt wordt door een gemoedelijke sfeer en in- en uitlopen? Ik heb een betere naam. Waarom geen Besloten Bijeenkomst (BB)? BBJB (Besloten Bijeenkomst Journalisten en Bestuurders). Of dat je als je iets niet zint over die vermaledijde pers, een gesprek aanvraagt met de hoofdredactie van de krant aan wiens berichtgeving je je stoort.

Er is een schilderderij van mij gemaakt, een prachtig, abstract naakt. In mooie warme kleuren, van oranje, rood en een vleugje groen. Zie de website www.ybypotlatch.com. Mijn hoofd zit achterstevoren en is rood van kleur. Ik geloof niet dat ik ooit eerder ben geportretteerd als naakt. Het werk is te koop (slechts 1.000 euro), maar misschien moet ik een aspirant-koper voor zijn en het zelf aanschaffen, voor ik ergens naakt aan de muur hang. Hoewel mijn muren volhangen met kunst: van mijn vader, schoonzus, de dochter van een goede vriendin, een goede vriendin (www.dutchnoodles.com) en nog enkele kunstenaars. Er is nog wel ruimte in mijn 4,5 meter hoge kamer, maar wordt het niet te vol? Is het tijd voor een herschikking? Tijd om iets weg te geven om ruimte te scheppen?