Lire terug en NEE
De Italiaanse minister van welzijn Maroni zei dat Italie misschien tijdelijk de lire weer in gebruik moet nemen. De euro heeft de economische malaise geen halt kunnen toeroepen. Die lire kon je tenminste nog devalueren. Mijn hart maakte een vreugdesprong. Terwijl ik toch al nagenoot van het NEE van woensdag. Als er al publiekelijk wordt getwijfeld aan de euro, dan zijn we op de goede weg. Ik heb met een vriend gewed dat de gulden binnen 25 tot 50 jaar terug zal zijn. In landen die geen euro hebben, gaat het economisch beter, zoals in Noorwegen en Denemarken. Ik zie het ak voor me in de winkel. ,,Wilt u betalen met guldens of met euro's?'' - Ach, doe maar in euro's. Die gaan er straks toch uit, dus die moet ik eerst opmaken.''
Goddank hebben de Nederlanders indirect afgerekend met de euro. Want zo zie ik het NEE toch ook. Den Haag is er zo van geschrokken dat Balkenende een maatschappelijk debat wil. Eerder zei hij al dat recht moet worden gedaan aan de Nederlandse tegenstem. Hij kan nu met meer gezag eisen dat Nederland minder bijdraagt aan Europa. Want hier heeft het volk immers een niet mis te verstaan signaal afgegeven. Europa wordt van stal gehaald wanneer het de Haagse politici uitkomt. Balkenende zei dat de EU wil dat wij onze hypotheekrenteaftrek afschaffen. Want de staat loopt ettelijke miljarden mis door deze koopsubsidie, waarvan voornamelijk de welgestelden profiteren. De premier was woedend: ,,Waar bemoeien ze zich mee'', brieste hij. ,,Dit regelen we zelf!'' Maar waarom mogen we dan niet zelf honderden andere dingen regelen waar Brussel zich nu geheel belachelijk en ontrecht tegenaan bemoeit?
De meeste van mijn vrienden en bekenden stemden tegen. Een kennis vertelde hoe een 85-jarige vrouw in een verzorgingshuis op een zaterdagmorgen tot kwart voor 11 moest wachten eer ze werd gewassen en haar ontbijt en medicijnen kreeg. ,,Zolang we niet in staat zijn mensen die ons land hebben opgebouwd goede zorg te geven, moeten we vooral geen geldverslindende projecten als Brussel steunen.'' Ik dacht aan de Europarlementariers die enkele jaren geleden even snel intekenden op een vergadering en zo hun presentiegeld van enkele honderden guldens wisten op te strijken.
Verbaasd was ik over de reactie van enkele buitenlandse correspondenten in ons land in De Volkskrant, die zich verbijsterd afvroegen in welk land zij leefden. Het NEE was vooral ingegeven door angst, vonden ze. Sommigen woonden hier al jaren. Zijn zij nooit de straat op geweest om met de gewone man en vrouw te praten? Dan hadden ze kunnen weten van de grote onvrede van de burger over de euro, de ondoorzichtigheid van Europa, de zorg om het verlies van de soevereiniteit en een superstaat. Maar ja, zelfs Wouter Bos zei dat hij niet had geweten hoe afwijzend de bevolking tegenover Brussel stond. Over kennis van het kiezerskorps gesproken! Staatsrechterlijk blijft het een unicum dat 85 procent van de Tweede Kamer een grondwet wilde goedkeuren, waartegen 62 procent van de Nederlanders zich keert. SP'er Van Bommel - hij lijkt de natuurlijke opvolger van Jan Marijnisse - zei terecht tegen Van Aartsen, Bos en Verhagen dat hij steun had gekregen van hun achterban. Je zag vreemde combinaties op de tv op de verkiezingsavond. Femke Halsema was bondgenoot van Van Aartsen. Beiden baalden ze van het NEE. De SP feliciteerde de LPF en de ChristenUnie.
Waar ik altijd de pest aan heb is als een verhaal blijft liggen. Zo nu weer. Het ligt er een week. Niet meegegaan omdat Dales ruimte opeiste. Dan vraagt mijn chef of ik het verhaal wil verbreden. Dat betekent weer bellen, bellen, bellen. Vooral met ministeries, gemeenten en andere overheden. Dat is meestal een ramp. Het duurt minstens een kwartier, na tien doorverbindingen, voor je de juiste persoon hebt, die je het verhaal nog eens moet uitleggen. Die moet vervolgens ook weer van alles uitzoeken voor hij je vraag kan beantwoorden, en dan ben je meestal weer een halve dag verder. Zo slokt zo'n verbreding enorm veel tijd op. Het liefst heb ik zaken afgehandeld. Ik had het interview met nazi-jager Jack Kooistra af. Tot ik vanmorgen een ongelukkige aantal toetsen tegelijk beroerde, waardoor het verhaal plotsklaps werd gewist. In paniek mijn pc-man uit bed gebeld. Die kon niet anders zeggen dan dat het echt weg was. De vloeken knetterden hier de metershoge ruimte in waar ik werk. Ik woon niet in Staphorst dus hier mag het nog. ,,Dat dat met deze moderne computers nog bestaat'', siste ik. Ja, deleten is hetzelfde gebleven. Ik kon nog uren sippen en foeteren, dus dat deed ik niet, want ik had in die tijd, al snel het hele verhaal opnieuw opgetikt. Het voordeel is dat je de strekking natuurlijk nog weet en het ook nog iets bondiger kunt maken, vermoedelijk omdat je wilt opschieten. Zo kent een nadeel ja inderdaad ook nog een voordeel.
Dit alles is natuurlijk betrekkelijk in het licht van de eeuwigheid. Deze week belde een vriendin met uitgezaaide borstkanker in de lever, dat een scan had uitgewezen dat ze nu ook vijf metastasen in haar hoofd had. 45 jaar, net zo oud als ik. Een sprankelend, moedig, optimistisch en vrolijk mens met een gezin. Ik kon alleen maar uitbrengen: ,,Dat meen je niet, dat meen je niet.'' En het leek juist zo goed te gaan met haar. Ik werd er somber van. Het leven is niet eerlijk. Het is vaak een ongelooflijke en ellendige puinzooi. Je zou het blijltje erbij neergooien. Deze en de komende week kan ik nog zeggen dat mijn moeder ,,vorig jaar'' nog leefde. Op 13 juni vorig jaar is ze overleden. Na die datum is ze al een jaar dood. Op de een of andere manier is er nog een onzichtbare schakel, omdat ze er vorig jaar om deze tijd nog was. Straks is die verbroken en begint het tweede jaar waarin ze niet meer leeft. Mijn moeder was 84, maar wilde nog graag leven. Ook zij was dapper en positief. Het helpt je allemaal niet. We gaan allemaal een keer. Maar 45 is wel erg jong. Mijn biologische moeder stierf op haar 44ste. Ik heb haar dus al overleefd. Zij liet twee kinderen na, van 11 en 6 jaar. Het leven is keihard. Daarnet voelde ik me opeens erg verdrietig toen ik me bedacht dat mijn ouders - drie stuks dus- niet meer leven en dat ook mijn pleeg- cq schoonmoeder (de moeder van mijn eerste vriendin) al 7 jaar niet meer leeft. Ik sla me er goed doorheen. Als hang naar erkenning zeg ik wel eens tegen mijn vrienden dat alle ingredienten aanwezig zijn voor een burn out. En dat het toch wel knap is dat ik die niet heb gekregen. En dat dit nog knapper is, omdat ik geen partner heb van wie ik morele en affectieve steun krijg. En dat ik ook nog eens alleen voor mijn eigen inkomen moet zorgen als freelancer (wie niet werkt, zal niet eten dus). Nou ja, zij zeggen dat dit ook knap is. En dat ik een sterk meisje ben. Waarna ik weer ophang om een potje te gaan zitten janken.
Goddank hebben de Nederlanders indirect afgerekend met de euro. Want zo zie ik het NEE toch ook. Den Haag is er zo van geschrokken dat Balkenende een maatschappelijk debat wil. Eerder zei hij al dat recht moet worden gedaan aan de Nederlandse tegenstem. Hij kan nu met meer gezag eisen dat Nederland minder bijdraagt aan Europa. Want hier heeft het volk immers een niet mis te verstaan signaal afgegeven. Europa wordt van stal gehaald wanneer het de Haagse politici uitkomt. Balkenende zei dat de EU wil dat wij onze hypotheekrenteaftrek afschaffen. Want de staat loopt ettelijke miljarden mis door deze koopsubsidie, waarvan voornamelijk de welgestelden profiteren. De premier was woedend: ,,Waar bemoeien ze zich mee'', brieste hij. ,,Dit regelen we zelf!'' Maar waarom mogen we dan niet zelf honderden andere dingen regelen waar Brussel zich nu geheel belachelijk en ontrecht tegenaan bemoeit?
De meeste van mijn vrienden en bekenden stemden tegen. Een kennis vertelde hoe een 85-jarige vrouw in een verzorgingshuis op een zaterdagmorgen tot kwart voor 11 moest wachten eer ze werd gewassen en haar ontbijt en medicijnen kreeg. ,,Zolang we niet in staat zijn mensen die ons land hebben opgebouwd goede zorg te geven, moeten we vooral geen geldverslindende projecten als Brussel steunen.'' Ik dacht aan de Europarlementariers die enkele jaren geleden even snel intekenden op een vergadering en zo hun presentiegeld van enkele honderden guldens wisten op te strijken.
Verbaasd was ik over de reactie van enkele buitenlandse correspondenten in ons land in De Volkskrant, die zich verbijsterd afvroegen in welk land zij leefden. Het NEE was vooral ingegeven door angst, vonden ze. Sommigen woonden hier al jaren. Zijn zij nooit de straat op geweest om met de gewone man en vrouw te praten? Dan hadden ze kunnen weten van de grote onvrede van de burger over de euro, de ondoorzichtigheid van Europa, de zorg om het verlies van de soevereiniteit en een superstaat. Maar ja, zelfs Wouter Bos zei dat hij niet had geweten hoe afwijzend de bevolking tegenover Brussel stond. Over kennis van het kiezerskorps gesproken! Staatsrechterlijk blijft het een unicum dat 85 procent van de Tweede Kamer een grondwet wilde goedkeuren, waartegen 62 procent van de Nederlanders zich keert. SP'er Van Bommel - hij lijkt de natuurlijke opvolger van Jan Marijnisse - zei terecht tegen Van Aartsen, Bos en Verhagen dat hij steun had gekregen van hun achterban. Je zag vreemde combinaties op de tv op de verkiezingsavond. Femke Halsema was bondgenoot van Van Aartsen. Beiden baalden ze van het NEE. De SP feliciteerde de LPF en de ChristenUnie.
Waar ik altijd de pest aan heb is als een verhaal blijft liggen. Zo nu weer. Het ligt er een week. Niet meegegaan omdat Dales ruimte opeiste. Dan vraagt mijn chef of ik het verhaal wil verbreden. Dat betekent weer bellen, bellen, bellen. Vooral met ministeries, gemeenten en andere overheden. Dat is meestal een ramp. Het duurt minstens een kwartier, na tien doorverbindingen, voor je de juiste persoon hebt, die je het verhaal nog eens moet uitleggen. Die moet vervolgens ook weer van alles uitzoeken voor hij je vraag kan beantwoorden, en dan ben je meestal weer een halve dag verder. Zo slokt zo'n verbreding enorm veel tijd op. Het liefst heb ik zaken afgehandeld. Ik had het interview met nazi-jager Jack Kooistra af. Tot ik vanmorgen een ongelukkige aantal toetsen tegelijk beroerde, waardoor het verhaal plotsklaps werd gewist. In paniek mijn pc-man uit bed gebeld. Die kon niet anders zeggen dan dat het echt weg was. De vloeken knetterden hier de metershoge ruimte in waar ik werk. Ik woon niet in Staphorst dus hier mag het nog. ,,Dat dat met deze moderne computers nog bestaat'', siste ik. Ja, deleten is hetzelfde gebleven. Ik kon nog uren sippen en foeteren, dus dat deed ik niet, want ik had in die tijd, al snel het hele verhaal opnieuw opgetikt. Het voordeel is dat je de strekking natuurlijk nog weet en het ook nog iets bondiger kunt maken, vermoedelijk omdat je wilt opschieten. Zo kent een nadeel ja inderdaad ook nog een voordeel.
Dit alles is natuurlijk betrekkelijk in het licht van de eeuwigheid. Deze week belde een vriendin met uitgezaaide borstkanker in de lever, dat een scan had uitgewezen dat ze nu ook vijf metastasen in haar hoofd had. 45 jaar, net zo oud als ik. Een sprankelend, moedig, optimistisch en vrolijk mens met een gezin. Ik kon alleen maar uitbrengen: ,,Dat meen je niet, dat meen je niet.'' En het leek juist zo goed te gaan met haar. Ik werd er somber van. Het leven is niet eerlijk. Het is vaak een ongelooflijke en ellendige puinzooi. Je zou het blijltje erbij neergooien. Deze en de komende week kan ik nog zeggen dat mijn moeder ,,vorig jaar'' nog leefde. Op 13 juni vorig jaar is ze overleden. Na die datum is ze al een jaar dood. Op de een of andere manier is er nog een onzichtbare schakel, omdat ze er vorig jaar om deze tijd nog was. Straks is die verbroken en begint het tweede jaar waarin ze niet meer leeft. Mijn moeder was 84, maar wilde nog graag leven. Ook zij was dapper en positief. Het helpt je allemaal niet. We gaan allemaal een keer. Maar 45 is wel erg jong. Mijn biologische moeder stierf op haar 44ste. Ik heb haar dus al overleefd. Zij liet twee kinderen na, van 11 en 6 jaar. Het leven is keihard. Daarnet voelde ik me opeens erg verdrietig toen ik me bedacht dat mijn ouders - drie stuks dus- niet meer leven en dat ook mijn pleeg- cq schoonmoeder (de moeder van mijn eerste vriendin) al 7 jaar niet meer leeft. Ik sla me er goed doorheen. Als hang naar erkenning zeg ik wel eens tegen mijn vrienden dat alle ingredienten aanwezig zijn voor een burn out. En dat het toch wel knap is dat ik die niet heb gekregen. En dat dit nog knapper is, omdat ik geen partner heb van wie ik morele en affectieve steun krijg. En dat ik ook nog eens alleen voor mijn eigen inkomen moet zorgen als freelancer (wie niet werkt, zal niet eten dus). Nou ja, zij zeggen dat dit ook knap is. En dat ik een sterk meisje ben. Waarna ik weer ophang om een potje te gaan zitten janken.
posted by Karin.E. at
3:18 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home