Euro dus niet

Natuurlijk ga ik tegen die Europese grondwet stemmen. Al was het alleen maar om al die Eurohaantjes duidelijk maken, dat ik niet gediend ben van de euro. Ja, ruim drie jaar na invoering heb ik nog steeds een afkeer van al die muntstukjes en dat foeilelijke papiergeld. Hoewel vrienden me manen om dat omrekenen nu eens te staken en me neer te leggen bij de euro-suprematie, ik vertik het. In een beursje vond ik laatst 4 rijksdaalders, 2 muntstukken van 5 gulden en een paar kwartjes. Ze waren me alle zo vertrouwd en dierbaar. Heimwee overspoelde me naar die gulden ouwe tijd. Dus dat is 1. De enige manier om met terugwerkende kracht alsnog een ferm NEE tegen de introductie van die verdomde munt te laten horen, is tegen stemmen.
Maar waarom ik daar nog meer overtuigd ben geraakt van een tegenstem is dat de nieuwe grondwet zeer dieronvriendelijk is. Er is geen passage gewijd aan het welzijn van gezelschapsdieren, maar ook niet van zwerf- en in het wild levende dieren. Ook is er een bepaling waarin staat dat dierenwelzijn ondergeschikt is aan riten, culturele tradities en regionaal erfgoed. Dat betekent dus heel simpel dat dansende beren, stierenvechten, drijfjacht en hanengevechten met deze grondwet in de hand tot in lengte van jaren gedoogd moeten worden. Ook krijgt de intensieve veehouderij een grondwettelijke bescherming. Volgens Wakker Dier (www.wakkerdier.nl) betekent dit dat elk streven naar kleinschaligheid of een dier- en milieuvriendelijker beleid ongrondwettig kan worden verklaard.
Maar ik denk dat de Fransen eerst ,,nee'' zeggen en dat Nederland dan volgt. Dat zal een fikse deuk in het eurovertrouwen teweeg brengen en de heren en dames regeerders hopelijk eens goed wakker schudden. Want Europa zegt veel burger helemaal niets. En wie nog eens zo'n oersaai krantje aan de burger durft te tonen, verdient ook niet beter. Wanneer volgt de herintroductie van de gulden? Ik geef me bij deze voor de promotiecampagne op.

Gisteren wees ik een automobilist die de Noordersingel (sinds kort verboden voor inrijdende auto's) op wilde rijden op het inrijverbod. Hij was de derde in rij die het bord negeerde en draaide zijn raampje naar beneden. ,,Werkt u soms bij de politie?'' -Nee, maar er staat hier wel vaak politie te controleren, dus ik waarschuw maar even.'' De overheid vindt dat waarden en normen terug moeten keren. Je mag elkaar aanspreken op overtredingen. Maar als een burger een medeburger corrigeert, wordt haar de vraag gesteld of ze ,,soms'' bij de politie werkt. Zo niet, dan heb je niks van welk gedrag ook te zeggen. Vreemd, heel vreemd. Dit was een keurige meneer in een keurige (volgeladen) auto, die dus aan zijn gezin het verkeerde voobeeld geeft. Maar zoals de door mij aangeschoten politie onlangs al zei: ,,Dit zijn mensen die vinden dat dat bord voor iedereen, behalve voor henzelf geldt.'' Waarom spreken we met elkaar dan regels af? Straks geldt dat rode licht ook voor iedereen, behalve voor dit heerschap. Ik werd zo pissig dat ik de neiging kreeg te gaan posten met pen/papier/fototoestel of wat dies meer zij om alle overtreders te noteren en de lijst in te leveren bij de wijkagent. Mijn neef vond dat ik dan als ,,klikker'' actief was, maar ik spreek liever van ,,tippen.'' Ik erger me groen en geel aan mensen die met 60 a 70 kilometer door de 30-kilometerzone van een woonwijk scheuren. Daarom geniet ik ook altijd van die programma's waarin de politie met verborgen camera's verkeerspiraten tot stilstand brengt. Nee, ze hebben die doortrokken streep niet gezien (kost 150 euro) en ze reden 140 waar 80 is toegestaan. Inleveren dat rijbewijs. Gniffel, gniffel. Eindelijk gerechtigheid! De (meestal) mannen kunnen niet anders dan wat schaapachtig lachen. Een reden voor het harde rijden of voor hun verkeersonveilig gedrag hebben ze niet. Een bestuurder kon zelfs geen rij- of kentekenbewijs tonen, noch een identiteitsbewijs. Verkeersovertredingen moeten hard worden aangepakt. Ze leiden tot zeer gevaarlijke situaties. Elke idioot kan dat gaspedaal wel intrappen, zei een vriend me ooit. ,,Het gaat er juist om dat je dat niet doet en je zelfbeheersing behoudt.''

Habemus papam

Zo, er is (al) een nieuwe paus. Sneller dan verwacht. Beatrix heeft, ook al snel, een telegram verstuurd (via Unitel, een onderneming in Groningen waar ik enkele jaren geleden een verhaal over schreef. Ze zetelen op het Groninger platteland, maar bestrijken de hele wereld). Dat is een goedmakertje voor de boze Katholieken in ons land. De vorstin schijnt Maxima verboden te hebben naar de begrafenisplechtigheid van Johannes Paulus II te gaan. Meneer Ratzinger is op leeftijd (78) en tot overmaat van ramp ook nog een Duitser. ,,Dat is nog het ergste'', zei een collega van mij, die me nog even opbelde om te vragen wat het laatste woord van een verdachte was. (daar kon ik kort over zijn: hij had geen laatste woord) Ik zeg tegenwoordig dan direct. ,,O, ik heb een Duitse moeder." Ze is weliswaar al 38 jaar dood, maar het feit wordt er niet minder om. Sommige mensen vallen dan even stil. Niet vanwege die Duitse moeder, maar omdat ze ervaren dat je blijkbaar opeens onverwachts ,,buiten de groep'' valt. Het is net zoiets als wanneer je tegen iemand roept dat ,,al die uitgeprocedeerde asielzoekers'' hun beroep maar netjes in hun eigen land moeten afwachten en de persoon in kwestie dan zegt: ,,Mijn man is een uitgeprocedeerde Irakees.''
Ratzinger noemt zich geen Johannes Paulus III maar Benedictus XVI. Het moet toch al meer dan 20 jaar geleden zijn dat Jan Bruinsma, lid van het Werkgroep Geloof en Homoseksualiteit (of zoiets) me zei dat hij naar Rome was geweest en een gesprek had gehad met deze Ratzinger, die toen nog maar enkele jaren in het Vaticaan zat. Deze man was toen al zeer recht in de leer, dus tegen het praktiseren van de homoseksuele levenswijze (van homohuwelijken was nog geen sprake, homo's verzetten zich tegen deze kleinburgerlijke instelling. Ik weet nog dat de lesbische voorvechtster wijlen Hennie Smit mij het advies gaf om, voordat ik mijn coming out beleefde, eerst maar eens tegen mensen te zeggen dat ik ,,niet ging trouwen.'' Een huwelijk was immers per definitie gekoppeld aan een man, en daar voelde ik juist niets voor. Ik ben mijn principes tot de dag van vandaag trouw gebleven en kan me niet voorstellen dat ik er ooit anders over zal denken.) En natuurlijk tegen euthanasie, abortus en meer van die goddeloze verschijnselen in het verre Holland.
Een oude conservatieve Duitser (mijn vriendin rekende snel uit: dan is hij van 1927, dus van 1940 tot 1945 tussen de 13 en 18, en wat DEED hij in de oorlog?). Ik antwoordde: ,,Ik denk niet zoveel.'' Misschien was hij net als paus Pius XII anti-semiet. Joden waren tenslotte Christusmoordenaars.
Het schijnt dat Benedictus XV tegen de vervolging van heksen was, dus misschien is de naam van de nieuwe paus een vingerwijzing dat hij minder behoudend is dan wij denken.

Vanmorgen volgde ik de rechtszaak tegen de Koerdische Irakees S, die terecht stond wegens de moord op zijn broer. Eerwraak of niet, was de vraag. De ingang van het gerechtsgebouw is vernieuwd cq aangepast. De uitgang met draaideur is vervangen door een sluis. Tegenwoordig moet je je ook verplicht melden, waar je vroeger gewoon kon doorlopen. Mij werd gevraagd mijn perskaart te tonen, gebeurt zelden nog. Mijn collega van de Leeuwarder Courant, twee pennen in zijn borstzak en notitiebloc onder zijn arm, hoefde dat niet. En dat terwijl ik toch al 20 jaa journalist ben in Friesland! En terwijl hij toch niet het meest vertrouwenwekkende gezicht heeft dat ik me kan indenken. Ook mijn collega van Omrop Fryslan, gewapend met microfoon, mocht zonder check de poort door. Hij vertelde dat hij onlangs bij een VVD-bijeenkomst was waar Minister Kamp sprak. Als je ,,Omrop Fryslan'' zegt is dat al voldoende om zonder problemen of identificatie naarbinnen te mogen. Niemand die hem naar zijn perskaart vroeg, hij kon Kamp zo benaderen. Ach, misschien is onze defensieminister geen erg gewild doelwit van aanslagen. Mijn Omrop-collega bleef het vreemd vinden. ,,Iedere gek kan bij de Kijkshop een microfoon kopen en ergens binnenlopen.'' Hee, riep ik enthousiast tegen mijn LC-collega. ,,Daar zit een verhaal in.'' Je kunt mooi checken hoe goed de beveiliging werkt bij instanties als de rechtbank.

Ik had al een telefoontje van de politie verwacht. Mijn collega bij de krant heeft een bericht van mij ingekort. En hoewel dit meestal zorgvuldig en correct gebeurt, is dat nu helaas niet zo. De krant meldt in de kort kolom dat een derde van alle processen verbaal die de Friese politie uitschrijft, onvolledig is ingevuld. Dat klopt niet en zo had ik dat ook niet op geschreven. Een derde van de processen verbaal van burgers die bezwaar maken tegen hun bon, is slordig dus niet correct opgemaakt. Dat maakt nogal verschil. Er staat wel ,,door onze correspondent' boven. En de Friese korpschef Foeke Wagenaar zei gisteren - bij de installatie van Martin Sitalsing tot plaatsvervangend korpschef- nog wel dat de Friese media zo fair zijn!

Ganzelever

Ik ging toch niet over die ganzelever beginnen, die het huiskamerrestaurantje op het menu had staan? vroeg de dame van Fryslan Marketing bezorgd. Ze zag de teksten in mijn krant al staan: ''Friezen medeplichtig aan ernstige vorm van dierenmishandeling.'' En dat nog wel voor een onderneming die vorig jaar gekozen was tot beste startende ondernemer van de provincie. Een collega van de Leeuwarder Courant die in de "Uit Eten"-rubriek had gemeld dat ze het dieronvriendelijke gerecht in het restaurantje had genuttigd, had ik daar al op aangesproken. "Weet je wel hoe die ganzen worden vetgemest? brieste ik. "Ze krijgen met een mechanische pomp continu maispap in hun slokdarm gepropt. Dat is net zoiets als wanneer wij verplicht binnen een uur tien borden macaroni naar binnen moeten werken.'' De lever van de vogels zwelt op en krijgt een vijf keer zo grote omvang als normaal. Slokdarmen raken beschadigd. En dan kunnen culinaire genieters ook nog spreken van een lekkernij! Schande! In gedachten zag ik mij al protestpamfletten plakken op de ruiten van het etablissement. Dus op voorhand had ik al een antipathie tegen de eigenaren. Maar of ik er dus niet over wilde beginnen. "Dat doe je maar op persoonlijke titel'', beval de dame mij. "Alsik ergens als journalist ben, ben ik er nooit op persoonlijke titel'', wilde ik het vuurtje aanwakkeren. Maar of ik alsjeblieft toch niet.. want ze had geen zin in gedoe. En we aten tenslotte niet van de menukaart maar een eenvoudige lichte maaltijd, zodat ieder bijtijds weer haars/zijns weegs kon gaan. Ik hield stijfkoppig vol dat ik de eigenaar eigen- en hardhandig die pasta in zijn bek zou proppen, dus ze gaf maar toe. Ik mocht natuurlijk zelf weten wat ik zei of niet.
Eenmaal in het restaurantje bleek de gastheer een soort gangsterachtig figuur die rond zijn gasten sloop. Iin het flesje van mijn collega zat een stukje glas en de thee werd mij geserveerd met een gratis voetenbad. Kant en klare Earl Gray, terwijl het eenvoudigste dorpscafe al een mandje theezakjes hanteert. De vegetarische maaltijd was ver onder de maat, zowel qua fantasie als qua uitvoering. Een in elkaar geflanst liflafje: een flensje gevuld met linzen en mascarpone op een bedje van aardappelpuree. Waar waren de groenten? Nooit van tempe, quorn of tofu gehoord? Drie van mijn disgenoten verorberden lamskoteletten, maar nadat ik had opgemerkt dat dit toch wel erg zielig voor dat kleine, lieve lammetje was dat tot voort kort nog liefelijk door de weide huppelde en wiens leven in de knop was gebroken, durfde niemand meer te zeggen dat het hen smaakte. Mijn collega had eerder gezegd bij een overstekende eend, dat het toch niet erg was een eend meer of minder. Want er waren er toch genoeg. Ik: ,,Mensen zijn er ook genoeg.'' Daarvan zeggen we toch ook niet dat een meer of minder niets uitmaakt? Ik ben toch al niet meer gewend aan mensen, die in mijn bijzijn lijkjes op hun bord geserveerd krijgen. Al mijn vrienden zijn doodsbenauwd dat ik er iets van zeg en kiezen uit zekerheid voor een vegetarisch gerecht.

Gisteren had ik mijn wekelijkse sapdag. Tot half zes 's middags hield ik het vol. Brandnetelthee, kamillethee, water, groentensap. Daarna deed het weee gevoel in mijn buik steeds sterker van zich spreken en kon ik de toastjes met vegetarische filet Americain niet meer weerstaan. Ook de broccoli met 30-plus kaas erover smaakte goed. Nou, dan konden er ook nog wel twee mandarijnen bij. Ik was al zes kilo kwijt, maar durf toch niet meer op de weegschaal te staan. Bang als ik ben dat er inmiddels weer enkele bij zijn gekomen. De dikte van de buik is weliswaar geslonken, maar nog steeds niet in de door mij gewenste vorm. Dus zometeen maar een flinke wandeling maken, het weer klaart op.

Vanmiddag ga ik voor de derde keer in drie dagen naar het Filmhuis. Het is Roze Week. Ik zag ,,Los novios Bulgaros'' met een homovriend, die zei gedroomd te hebben van de hoofdpersoon, een stoere, gespierde, zeer mannelijke man, die ,,schammteloos profiteert'', aldus de folder, van een Spaanse man die een obsessieve relatie met hem heeft. Gisteravond de eerste lesbo-film ,,Benzina''. Een road movie, over twee meiden die samen een benzinepomp runnen. Gewelddadig en spannend, maar tijdens de film liepen er al bezoekers weg. Mijn filmgenote vond het een vreselijke film. Ik vond hem aangrijpend en hard. Lenni was een zielige, schlemielige twintiger, die werd overheerst door zowel haar bazige moeder als haar slimme donkerharige vriendin, van wie de haardracht mij enigszins deed denken aan een one-night-stand die ik vorig jaar had. Opvallend: het geringe aantal bezoekers. Het roze publiek laat het massaal afweten. Is Leeuwarden te klein voor een dergelijk festival? Of zijn de films niet actueel genoeg, want al eerder te zien (zoals Simon en Monster)? Hoe dan ook, het is mooi dat er in een stad als Leeuwarden (toch ruim 90.000 inwoners) een dergelijk initiatief is genomen.
Terug naar het toerisme. Hoe krijgen we meer toeristen naar Leeuwarden is de vraag waarmee zowel bestuurderen, ondernemers als marketingmanagers hun hersenen peinigen. Iedereen die vertrekt na een logeerpartij in het Oranjehotel merkt op: wat een leuke stad! Toch nog te onbekend blijkbaar bij een groter publiek. Eerst moeten de Liwwadders zelf meer fier worden op hun haadsted, is de gedachte. Want een trots gevoel is bij velen ver te zoeken. ,,Ut is niks, ut wurd niks en ut sal nooit iets wurde'', placht men hier te zeggen. Terwijl er toch zoveel bijzonders is: een nationaal Keramiekmuseum in een oud paleisje, een scheve toren, Verzets- en Fries Museum, een musemstraatje, een 114 meter hoge toren waarvan de platen op ongeregelde tijden naar beneden duikelen. Ach, ooit zal Ljouwert wel ontdekt worden. In Belgie schijnt mijn woonplaats redelijk bekend te zijn. Toen mijn vriendin, die in Brussel woonde, eens aan het loket een enkeltje Leeuwarden vroeg, riep de lokettiste enthousiast uit: ,,Leeuwarden? Daar ben ik op huwelijksreis geweest!''

Ganzelever

Ik ging toch niet over die ganzelever beginnen, die het huiskamerrestaurantje op het menu had staan? vroeg de dame van Fryslan Marketing bezorgd. Ze zag de teksten in mijn krant al staan: ''Friezen medeplichtig aan ernstige vorm van dierenmishandeling.'' En dat nog wel voor een onderneming die vorig jaar gekozen was tot beste startende ondernemer van de provincie. Een collega van de Leeuwarder Courant die in de "Uit Eten"-rubriek had gemeld dat ze het dieronvriendelijke gerecht in het restaurantje had genuttigd, had ik daar al op aangesproken. "Weet je wel hoe die ganzen worden vetgemest? brieste ik. "Ze krijgen met een mechanische pomp continu maispap in hun slokdarm gepropt. Dat is net zoiets als wanneer wij verplicht binnen een uur tien borden macaroni naar binnen moeten werken.'' De lever van de vogels zwelt op en krijgt een vijf keer zo grote omvang als normaal. Slokdarmen raken beschadigd. En dan kunnen culinaire genieters ook nog spreken van een lekkernij! Schande! In gedachten zag ik mij al protestpamfletten plakken op de ruiten van het etablissement. Dus op voorhand had ik al een antipathie tegen de eigenaren. Maar of ik er dus niet over wilde beginnen. "Dat doe je maar op persoonlijke titel'', beval de dame mij. "Alsik ergens als journalist ben, ben ik er nooit op persoonlijke titel'', wilde ik het vuurtje aanwakkeren. Maar of ik alsjeblieft toch niet.. want ze had geen zin in gedoe. En we aten tenslotte niet van de menukaart maar een eenvoudige lichte maaltijd, zodat ieder bijtijds weer haars/zijns weegs kon gaan. Ik hield stijfkoppig vol dat ik de eigenaar eigen- en hardhandig die pasta in zijn bek zou proppen, dus ze gaf maar toe. Ik mocht natuurlijk zelf weten wat ik zei of niet.
Eenmaal in het restaurantje bleek de gastheer een soort gangsterachtig figuur die rond zijn gasten sloop. Iin het flesje van mijn collega zat een stukje glas en de thee werd mij geserveerd met een gratis voetenbad. Kant en klare Earl Gray, terwijl het eenvoudigste dorpscafe al een mandje theezakjes hanteert. De vegetarische maaltijd was ver onder de maat, zowel qua fantasie als qua uitvoering. Een in elkaar geflanst liflafje: een flensje gevuld met linzen en mascarpone op een bedje van aardappelpuree. Waar waren de groenten? Nooit van tempe, quorn of tofu gehoord? Drie van mijn disgenoten verorberden lamskoteletten, maar nadat ik had opgemerkt dat dit toch wel erg zielig voor dat kleine, lieve lammetje was dat tot voort kort nog liefelijk door de weide huppelde en wiens leven in de knop was gebroken, durfde niemand meer te zeggen dat het hen smaakte. Mijn collega had eerder gezegd bij een overstekende eend, dat het toch niet erg was een eend meer of minder. Want er waren er toch genoeg. Ik: ,,Mensen zijn er ook genoeg.'' Daarvan zeggen we toch ook niet dat een meer of minder niets uitmaakt? Ik ben toch al niet meer gewend aan mensen, die in mijn bijzijn lijkjes op hun bord geserveerd krijgen. Al mijn vrienden zijn doodsbenauwd dat ik er iets van zeg en kiezen uit zekerheid voor een vegetarisch gerecht.

Gisteren had ik mijn wekelijkse sapdag. Tot half zes 's middags hield ik het vol. Brandnetelthee, kamillethee, water, groentensap. Daarna deed het weee gevoel in mijn buik steeds sterker van zich spreken en kon ik de toastjes met vegetarische filet Americain niet meer weerstaan. Ook de broccoli met 30-plus kaas erover smaakte goed. Nou, dan konden er ook nog wel twee mandarijnen bij. Ik was al zes kilo kwijt, maar durf toch niet meer op de weegschaal te staan. Bang als ik ben dat er inmiddels weer enkele bij zijn gekomen. De dikte van de buik is weliswaar geslonken, maar nog steeds niet in de door mij gewenste vorm. Dus zometeen maar een flinke wandeling maken, het weer klaart op.

Vanmiddag ga ik voor de derde keer in drie dagen naar het Filmhuis. Het is Roze Week. Ik zag ,,Los novios Bulgaros'' met een homovriend, die zei gedroomd te hebben van de hoofdpersoon, een stoere, gespierde, zeer mannelijke man, die ,,schammteloos profiteert'', aldus de folder, van een Spaanse man die een obsessieve relatie met hem heeft. Gisteravond de eerste lesbo-film ,,Benzina''. Een road movie, over twee meiden die samen een benzinepomp runnen. Gewelddadig en spannend, maar tijdens de film liepen er al bezoekers weg. Mijn filmgenote vond het een vreselijke film. Ik vond hem aangrijpend en hard. Lenni was een zielige, schlemielige twintiger, die werd overheerst door zowel haar bazige moeder als haar slimme donkerharige vriendin, van wie de haardracht mij enigszins deed denken aan een one-night-stand die ik vorig jaar had. Opvallend: het geringe aantal bezoekers. Het roze publiek laat het massaal afweten. Is Leeuwarden te klein voor een dergelijk festival? Of zijn de films niet actueel genoeg, want al eerder te zien (zoals Simon en Monster)? Hoe dan ook, het is mooi dat er in een stad als Leeuwarden (toch ruim 90.000 inwoners) een dergelijk initiatief is genomen.
Terug naar het toerisme. Hoe krijgen we meer toeristen naar Leeuwarden is de vraag waarmee zowel bestuurderen, ondernemers als marketingmanagers hun hersenen peinigen. Iedereen die vertrekt na een logeerpartij in het Oranjehotel merkt op: wat een leuke stad! Toch nog te onbekend blijkbaar bij een groter publiek. Eerst moeten de Liwwadders zelf meer fier worden op hun haadsted, is de gedachte. Want een trots gevoel is bij velen ver te zoeken. ,,Ut is niks, ut wurd niks en ut sal nooit iets wurde'', placht men hier te zeggen. Terwijl er toch zoveel bijzonders is: een nationaal Keramiekmuseum in een oud paleisje, een scheve toren, Verzets- en Fries Museum, een musemstraatje, een 114 meter hoge toren waarvan de platen op ongeregelde tijden naar beneden duikelen. Ach, ooit zal Ljouwert wel ontdekt worden. In Belgie schijnt mijn woonplaats redelijk bekend te zijn. Toen mijn vriendin, die in Brussel woonde, eens aan het loket een enkeltje Leeuwarden vroeg, riep de lokettiste enthousiast uit: ,,Leeuwarden? Daar ben ik op huwelijksreis geweest!''

RECTIFICATIE

- BURGEMEESTER GEERT DALES VAN LEEUWARDEN HEEFT EEN WONING IN AMSTERDAM


Soms heeft een weblogger onvermoede lezers. Zelfs de burgemeester van Leeuwarden schijnt deze epistels te lezen. Hij belde vanmorgen met de opmerking dat er iets niet klopte. Ik had geschreven dat hij mij gezegd had dat zijn man een woning in Amsterdam had. En later zou ik hebben opgetikt dat die woning dus van hemzelf bleek te zijn. Geert Dales wil dus even rechtgezet hebben dat die woning van meet af aan, zo'n drie jaar geleden gekocht in Amsterdam-Osdorp, van hem en zijn partner was. De woning staat nog steeds te koop voor ruim 7 ton. In een prachtige, groene, stille buurt. Maar volgens Dales zijn er mensen die per se niet in Osdorp willen wonen. Terwijl zijn woning in een riante, rustige villawijk staat. Er was al verschillende malen geboden op Dales' woning, maar Leeuwardens eerste burger is zijn Amsterdams paleisje nog steeds niet kwijt. Een enkel raadslid schijnt geopperd te hebben dat de burgemeester dan maar in vraagprijs moest zakken, maar dat is makkelijk gezegd, vond Dales. De hypotheeklasten moeten immers wel opgehoest worden, ook al heb je en een werkende partner en een goed salaris. Dales en zijn Amsterdamse woning waren onderwerp van discussie in de Leeuwarder raad en ook in de landelijke media. Een burgemeester moet officieel ingeschreven staan in de gemeente, van wie hij eerste burger is. Maar Dales krijgt hiervoor een ontheffing, zolang zijn woning niet verkocht is. De gemeente betaalt nu het merendeel van de huur van zijn Leeuwarder woning, omdat de burgemeester anders met dubbele woonlasten zit. Dat schijnt een vrij veel toegepaste regeling te zijn. Dales was dan ook pissig dat er hier in Leeuwarden zoveel stampij over werd gemaakt. En hij schaamde zich rot dat Minister Remkes (Binnenlandse Zaken en Koninkrijkrelaties) er mee lastig werd gevallen tijdens een bezoek aan de Friese hoofdstad.

Paus

De overleden paus was pastoraal sterk en sociaal-economisch vooruitstrevend (want steun aan de Poolse vakbond Solidariteit tegen het communisme), maar theologisch uiterst conservatief. een man die zich krampachtig vasthield aan stijle leerstellingen. Dat hij als een der grootste pausen aller tijden de geschiedenis in zal gaan, wil er bij mij niet in. Een kerkvorst die het condoom verbiedt, terwijl half Afrika aan een AIDS-epidemie ten onder gaat, is ronduit misdadig. Zoals er ook vraagtekens te plaatsen zijn bij het vasthouden aan het celibaat voor priesters en pastoors en de uitsluiting van vrouwelijke ambtdragers. Ik ben Gereformeerd gedoopt (op mijn achtste) en de verderfelijke invloed van de ,,Paapse mis'' stond in die tijd (de jaren zestig) nog in de kerkelijke formulieren. Een docent op de Lerarenopleiding dacht dat ik me als twintiger en fel feministe wel beter zou thuisvoelen in de RK-kerk, omdat die Maria, een vrouw tenslotte, vereerde. ,,In de schoot van de moederkerk'', ja er zat wat in. Maar Mariaverering, een mens aanbidden, nee dat wilde er bij mij, opgevoed als rechtgeaarde protestant, niet in.
Zoals ik het evenmin passend vond om een de eigen uitgeroepen plaatsvervanger van Petrus op aarde, de paus, te eren. Al die pracht, praal, tirelantijnen of zo u wil kerkelijke rituelen, het zei me weinig. En dat Rome homoseksualiteit bleef afkeuren, terwijl daar, zo te zien en te horen, het nichtendom meer dan gemiddeld vertegenwoordigd is, sloeg alles. Ik zal dus geen traan laten om deze paus. Hij had, zoals wijlen mijn moeder, die overigens even oud als hij is geworden, de laatste jaren al zei: ,,Wat is dat een oud mannetje geworden, laat hij toch aftreden.''
Paus Paulus VI vond ik nog onsympathieker dan deze paus. Johannes XXIII heb ik niet bewust meegemaakt, maar de Vaticaanse lente die hij voorstond, deed menig katholiek hart in ons land sneller kloppen. Een deskundige zette deze paus af als een ,,goedlachse dorpspastoor'' tegenover Johannes Pauls II die de wereld rond reisde en het hele universum als zijn werkgebied zag. Ik weet nog dat de vorige twee pausen overleden. In september 1978 werd Johannes Paulus I benoemd. Wat een aardige, leuke en sympathieke man was dat! Helaas leefde hij sindsdien nog maar 33 dagen. Ik weet nog dat ik 'smorgens de radionieuwsdienst ANP hoorde, die het bericht wereldkundig maakte. Het begon zo: ,,Paus Johannes Paulus I..'' en het schoot door me heen dat hij overleden kon zijn. ,,.. is vannacht overleden''. Ook toen een schok onder de gelovigen. Het hele kerkelijke circus, bestaande uit begrafenis, het vergaderen, de witte rook tenslotte, begon opnieuw. Ook nu weer. Tot er een nieuwe kerkvorst wordt gekozen, die zich laat toejuichen door de mensheid (zoals Kees Fens vandaag terecht opmerkte in De Volkskrant, is het wonderlijk hoe ,,de dienaar der dienaren'' zich dit telkens laat welgevallen).
Ben benieuwd wie er nu tot paus geroepen wordt. Hij zal ongetwijfeld even conservatief zijn als zijn voorganger. Al was het alleen maar omdat de meeste even conservatieve kardinalen door hem zijn benoemd. Het zal nog heel lang duren eer er een werkelijk progressief geluid uit Vaticaanstad zal klinken.

Treurig

Treurig:
- De provincie Fryslan besluit om zelf nu maar flitspalen te vernietigen. Redenering: de mensen rijden al een stuk veiliger. Vergeten wordt dat automobilisten juist hun voet van het pedaal halen om een flits te voorkomen.
- Een overlevende babyzeehond die tussen karkassen van soortgenootjes staat (foto LC vrijdag). Maar liefst 350.000 jonge zeehondjes (van tussen de 12 dagen en 12 weken) worden door Canadese jagers afgeslacht. Boycotten die barbaren en dien een protest in! (www.stopdezeehondenmoord.nl)
- Niet eerder in de geschiedenis heeft de mensheid de ecosystemen zo ernstig aangetast. Zestig procent is vervuild, het klimaat veranderd en de uitbraak op ziektes neemt toe. Tip: laten we de aarde teruggeven aan de dieren en zelf emigreren naar de maan.
- de vertoning van het Nederlands voetbalelftal tegen Armenie. Bondscoach Van Basten beloofde attratief voetbal, maar het werd de zoveelste martelpartij van slechte passes, een flinke dosis geluk en uitglijdende voetbalmiljonairs. De pers blijft Oranje echter bejubelen. Heette Marco Dick A. dan was hij al afgeslacht.
- het nieuwe wagenpark van de provincie Fryslan behoort tot de duurste van ons land. De nieuwe auto's zijn duurder dan die van welke minister of staatssecretaris ook.
- de paus die op sterven ligt. Het grote speculeren over zijn opvolger kan beginnen. De kerkvorst kreeg de sacramenten der stervenden reeds toegediend. Vreselijk te weten dat de wereld wacht op je dood.
- je beide katten die overstuur zijn van een indringer, een kortgetrimde slecht uitziende raskat, die zich onder je bed verschanst. De eigenaar gebeld die laconiek reageerde en niet aanbood het dier te halen. Waarop je zelf een bange en boze kat oppakt en buiten de deur zet.
- voor de tweede keer in drie maanden griep krijgen en niet weten waarom.
- een opdrachtgever waar je bijna 8 jaar voor schreef en nooit meer iets van zich laat horen. Ach ja, free-lancers zijn nu eenmaal tweederangsburgers, met wie je kunt doen wat je wilt.
- mensen met wie je intensief chatte of mailde, maar die evenmin ooit meer iets laten horen. En zelfs niet de beleefdheid hebben om even te laten weten waarom niet.
- twee stadswachten die meestal heel erg druk met elkaar in gesprek zijn en niet eens zien dat het in de stad barst van de spookrijders, die het verkeer extreem gevaarlijk maken.

Kortom grote en kleine treurigheid alom, hoewel de zon nu uitbundig schijnt en het weekend nog zomerser temperaturen zal brengen. Ik heb nu even niets met mensen die alles van de zonnige kant bezien en die erop aandringen dat je vooral ,,positief'' moet denken. Negatief kan soms heel heel lekker zijn. Kan zelfs louterend werken! Afkammen, afkatten, zeuren, zaniken over alles wat fout is en gaat in de wereld. En dat is heel wat. De Amerikaanse feelgood-goeroe Richard Carlson (van wie ik net het aardige ,,Maak van een mug geen olifant in geldzaken las) mag dan in zijn diverse boeken aanraden om klagers te mijden, soms is het prettig om je hart te luchten of iemand aan te horen die dat wil doen. Ja, de wereld is een zweer. Leve de Zwartgalligheid en het Pessimisme!! Het leven is zinloos, onrechtvaardig en volstrekt arbitrair. De mensen deugen niet. Althans velen niet. Hij/zij is slecht en geneigd tot alle kwaad, dat hadden de bijbelschrijvers al goed door. Je wordt genaaid waar je bij staat. Zekerheden bestaan niet. Was ik maar een kat. Die denkt niet na, zijn bedje is gespreid, zijn kostje verzekerd. Overdag wisselend slapen, eten, in de zon zitten of buiten struinen. Geen zorgen of de die Grote Liefde ooit nog tegenkomt. Geen zorgen over voldoende werk. Geen zorgen over je gezondheid of die van dierbaren. Alleen maar Leven!