Vervriend

Niet verliefd, maar meer voor iemand voelen dan vriendschap. Daarvoor hebben we in onze taal geen woord. Dus ik stel voor om ,,liefschap'' of ,,vervriend'' in te voeren. Ik heb een vriendin die ik erg graag mag, met wie ik goed kan praten, erotisch is er niets, maar ik voel wel genegenheid en warmte voor haar en ik voel me soms ook wel lichamelijk tot haar aangetrokken. Niet dat ik hartstochtelijk met haar wil zoenen, laatstaan het bed delen, maar ik zou best wel eens tegen haar aan willen zitten of elkaar omhelzen. Nou, dat is toch vriendschap? zullen veel mensen zeggen. Ja en nee. Het is vriendschap als je verder niks seksueels wilt. Maar soms betrap ik me erop dat ik hoop dat het iets meer wordt. Dat we elkaar na die drie kussen en die kus op de mond, nog een kus geven die wat langer duurt dan die laatste. Ben ik dan al verliefd? Nou, dat geloof ik ook weer niet. Het is het net niet. Maar meer dan platonisch. Dat ,,liefschap'' kun je dus ook als een soort periode beschouwen tussen vriendschap en liefde in. Ik bedoel: ook in tijd. Dat kan alleen als de ander hetzelfde voelt. En dat is bij haar niet het geval. Daardoor voel ik me soms verdrietig en afgewezen, waar geen enkele reden voor is, zegt zij, want ze zoekt toch niet zoveel contact met mij als ze me niet leuk vindt? Het is ingewikkeld ook als je ,,vervriendind'' bent.

Over woorden gesproken. De teloorgang van ,,hen'' zet door en ,,hun'' is aan een onstuitbare opmars bezig. Wanneer lees je nog hen, als lijdend voorwerp? Het is vrijwel altijd ,,ze''. Ik heb ze gezien, in plaats van ,,Ik heb hen gezien''. ,,Ze'' is meer spreektaal vind ik. ,,Hen'' klinkt iets plechtiger, maar ook voornamer. Waar hen verdwijnt, rukt ,,hun''op, niet alleen als er ,,hen'' hoort te staan, maar ook voor ,,zij''. Zij verdringt ,,hen'', maar wordt op zijn beurt weer opgeslokt door ,,hun''. ,,Ga je met hen mee naar de film?'' Wordt in de spreektal, ,,Ga je met hun mee?'' - ,,Zij weten de weg niet'', wordt nu alsmaar meer en meer ,,Hun weten de weg niet.'' Ik stond laatst voor het stoplicht en een meisje zei: ,,Ma, hun rijden door rood.'' Kan ik zo'n kind van zes, zeven jaar corrigeren? Ik ben tenslotte van origine lerares Nederlands. Nee, ik hield laf mijn mond. ,,Hun hebben de macht, hun hebben de poen'', zong Conny Stuart lang geleden. Toen was dat nog apart, dus leuk. Nu denkt volgens mij een op de 3 Nederlanders dat ,,hun'' als onderwerp correct is. Het valt me nu zelfs meer op wanneer iemand ,,Zij'' als onderwerp bezigt, dan wanneer iemand het foute hun gebruikt. ,,Goh, Louis van Gaal zei zowaar ,,zij hebben fouten gemaakt''. Van Basten repte van ,,hun vinden''. Dus ik pleit voor herintroductie en herinvoering van HEN en een verbod op HUN. Iedereen die HUN zegt waar het ZIJ moet zijn, moet een dubbeltje boete betalen. Aan het eind van het jaar gaat die 4 miljoen euro naar een goed doel. Afgesproken?

Legio stress

Ondanks alle aandelenmalheur, toch een pluspunt: mijn internetaandelen gaan als een lier. Al een week lang elke dag in de plus. Ik heb zelfs 120 euro gewonnen zonder dat ik daar iets voor heb hoeven doen. Het is klein, maar het is iets. De afgelopen jaren ben ik, zoals veel anderen, het schip in gegaan. Aangelokt door de vette koersen, stapte ik in Legio Lease, Groeivermogen en stortte ik een som in het Ohra Aandelenfonds, dat ook al zo hoog stond. Te hoog naar al snel bleek. Helaas stortten de beurzen in 2000 in en sta ik dik op verlies. Zo kreeg ik Legio stress en Legio frustratie. En de aangekondigde WINSTVERDRIEDUBBELAAR bleek verliesvertiendubbelaar. Ik was gewaarschuwd. Wie in de aandelen gaat moet stalen zenuwen hebben en niet panikeren van een baisse-je. Ooit zullen die verhipte aandelen wel weer eens gaan stijgen, hoop ik, maar voorlopig heb ik duizenden guldens verloren. Laat ik zeggen, euro's dan klinkt het minder.
Nou dalen niet alle koersen: de groenfondsen groeien door. En dat is nog belastingvrij ook. Dat belegde geld geeft je bovendien een goed gevoel. Met jouw geld worden windmolens, zonnepanelen en ecoboeren gefinancierd.

Charles en Camilla trouwen. Vlak voor de Engelse verkiezingen, pal voor het huwelijk van haar zoon en voor een officiele reis van het tweetal naar de VS. Camilla kan dan tenminste mee als vrouw van de toekomstige koning en niet als oud-minnares cq vriendin van. Zou hij ook gaan trouwen als Diana nog had geleefd? Alle Engelsen van 40-plus kunnen gerust zijn, Camilla wordt geen koningin en geen prinses van Wales, maar duchess of nogwat. Iedereen onder de 40 in het Verenigd Koninkrijk schijnt zijn schouders op te halen over het aanstaande huwelijk. Ze zijn al zo lang samen en ach, gun ze het geluk. Of er moet nog een pinnige brief van Diana opduiken waarin ze waarschuwt voor die gevaarlijke Camilla. Dat monster dat altijd tussen haar en Charles heeft in gestaan. Dat haar altijd het gevoel gaf dat ze met zijn drieen in dat huwelijk waren. Zou Charles Diana hebben gehuwd om voor nakomelingen te zorgen, vraag ik me af. Of was hij toch wel verliefd. Zij in elk geval wel. Maar van meet af aan was ze doodongelukkig. En zocht ze troost in de armen van andere mannen.
Het autowrak van de Mercedes waarin Diana verongelukt is, wordt binnenkort naar Engeland overgebracht. Ook de Engelse recherche wil de auto, nadat de Fransen dat al deden, nog eens inspecteren. De wagen schijnt een week voordat Diana en Dodi erin plaats namen, weg te zijn geweest. Zou er mee gesjoemeld zijn, vraag je je af. Ook mysterieus is die witte Fiat die in de tunnel schijnt te hebben gereden op het moment van het ongeluk. Nooit meer iets van gehoord. Ik vraag me af of de foto´s die de paparazzi hebben gemaakt van de verongelukte prinses ooit te zien zullen zijn. Misschien over 40 of 50 jaar. Een wonder dat ze nooit gepubliceerd zijn. Mogelijk hanteren de persfotografen in deze een zelf opgelegde ethische beroepscode. Dat is dan toch netjes. Want reken maar dat er goudgeld mee verdiend kan worden. Of zouden de bladen weigeren om te publiceren. Het is natuurlijk niet leuk voor de prinsen William en Harry. Vooral de laatste heeft het toch al moeilijk met zijn drugsgebruik en verkeerde feestattributen. een beetje dom, was ook deze prins. Veel blauw bloed blijkt over weinig historisch inzicht te beschikken. Het hakenkruis is een oud boeddhistisch symbool van geluk, lees ik vandaag in het Dagblad van het Noorden, dat door het misbruik ervan door de nazi´s onterecht in een kwaad daglicht is gezet. Toch zal niemand ooit een hakenkruis verbinden met geluk, alleen met ontzetting, angst, vernedering, waanzin. En vooral jodenhaat.

Mensen beschaven

Jonge berberapen worden in het Midden-Atlasgebergte in Marokko massaal gevangen en verkocht. Het is een lucratieve handel, die gepaard gaat met veel dierenleed. Het Marokkaanse Ministerie van Bosbouw gedoogt de handel. Zo dreigt het voortbestaan van de wilde apen in het geding te komen. Er worden er namelijk veel meer weggevangen dan er via natuurlijk verloop bijkomen. Stichting AAP in Almere www.aap.nl luidt de noodklok. Veel eigenaren in Spanje, Frankrijk, Belgie en Nederland, die zo'n leuk aapje in huis haalden (het zijn vooral Marokkanen die het huisdier kopen, zo is gebleken) willen er vanaf. De in het wild levende dieren zijn natuurlijk totaal niet geschikt als huisdier!
Hetzelfde geldt voor een stinkdier, dat apathisch, te dik en doodongelukkig ergens in een konijnenhok zat weg te kwijnen. Als de eigenaren 's nachts wilden slapen, werd het diertje wakker. En de lucht die zij verspreidde was erg niet om te harden! Sommigen ,,dierenvrienden'' lieten de stinkklieren verwijderen, maar daarmee verdwijnt ook hun enige natuurlijke afweermechanisme. Dus dit stinkdier kwam ook bij AAP terecht. Ik zag dat er in Leeuwarden op de Voorstreek een reptielenzaak zijn deuren heeft geopend. Een grote hagedis zat al even apathisch en somber in een piepklein aquarium naar buiten te staren. Waarom halen mensen dieren uit het wild in godsnaam een huis binnen? Wie denkt er nog om het belang van het dier?
Gisteren is Pistolen Paultje overleden (www.pistolenpaultje.nl). Hij werd door de Dierenbescherming ooit tot dierenbeschermer van het jaar uitgeroepen wegens zijn inzet voor de dieren. Menig dierenmishandelaar die er bij justitie met een minimale geldboete vanaf was gekomen of die nooit terecht stond, werd in opdracht van Paultje bezocht door een stel van zijn handlangers. Had iemand een pony mishandeld, dan was de methode om de dader hetzelfde te laten ondergaan als wat hij het dier had aangedaan. Dat bleek volgens PP zeer effectief te zijn. Je mag geen eigen rechter spelen, ik weet het, maar ik lach toch stiekem in mijn vuistje als ik dit lees. Dieren beschermen is mensen beschaven en als dat niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks. Oftewel: wie niet horen wil, moet maar voelen! Niet voor niets is het mensDOM en het dierenRIJK.
Laatst kreeg ik het verwijt - overigens niet voor het eerst in mijn leven - dat ik dieren hoger stelde dan mensen. Want waarom zette ik me dan niet in voor mensenmishandeling? Nu ben ik zeker tegen mishandeling van mensen. Wie een dier mishandelt, zal in veel gevallen al snel overstappen op een soortgenoot. Dat is wetenschappelijk bewezen. Maar ieder mens moet zijn eigen prioriteiten stellen. Een mens kan zelf zijn mond nog opentrekken om ergens tegen te protesteren. Een dier niet. Dat moet alles maar over zich heen laten komen. Daarom zet ik me in voor de dieren. Ze zijn zwakker dan wij en in veel opzichten afhankelijk van ons, zie het verhaal van de berberapen. Als de handelaren daar hun gang blijven gaan en er vanuit Europa geen druk wordt uitgeoefend, zal de kolonie berberapen daar op den duur uitsterven. Ook door het verwoede kappen van de tropische regenwouden berokkenen wij veel dieren schade, want hun leefgebied zal niet alleen kleiner worden, maar op den duur verdwijnen.

Ik las dat wormen geen gevoel hebben. Dus die kunnen we zonder schuldgevoel aan een haakje rijgen. En kreeften voelen evenmin iets van dat hete water waarin ze gedompeld worden voor ze de dis opgaan. Ik geloof er niks van. Zoals het boedhisme zegt, heeft elk levend schepsel, hoe klein ook, een ziel. Dus ook die worm en die kreeft. Ik denk dat ze wel degelijk iets voelen. Net zoals al die duizenden dieren in de bio-industrie, die dagelijks de gang naar het slagersmes maken.
Er is trouwens weer een nieuw product op de vega-markt verschenen: Valess, een product van Campina, want er zit melkeiwit in. Ik heb het gisteren even geproefd: de smaak is neutraal en de substantie houdt het midden tussen een stukje vis en quorn. Ik zag dat er flink wat additieven in zitten. Ik hou het dus maar even bij de quorn en vooral de soja. De Volkskrant prees het vlees-alternatief de hemel in. Mogelijk omdat het de ,,beet'' van vlees heeft. Want vega-producten moeten toch vooral op vlees lijken, op een of andere wijze. Hoe meer er een ,,vlees-look'' is, hoe beter de carnivoor genegen is eens te switchen.
Gelukkig ben ik al 20 jaar vegetarier en hoef ik niet bang te zijn voor al het gerommel met het veevoer. Transport en Logistiek Nederland (TLN) zei vanmorgen te weten dat er nog veel meer gesjoemeld wordt. Resten van medicijnen, en god mag weten, wat voor afvaltroep nog meer, wordt er door het veevoer gemengd. En Minister Veerman (landbouw) in zijn Pavlov-reflex maar roepen dat het meevalt en dat er ,,geen gevaar is voor de volksgezondheid''. Het ergste was nog dat er te weinig controle is vanuit de politiek, omdat de integriteit van ambtenaren in het geding is. Met andere woorden: door de veel te nauwe banden tussen politiek en sector wordt er wel degelijk gefraudeerd. Gek genoeg bleef dit aspect onderbelicht in de hele berichtgeving, zoals in ,,De leugen regeert'' (het kritische mediaprogramma van de VARA) aan de orde kwam. Ach ja, de mens is slecht en geneigd tot alle kwaad. Bij het CDA weten ze daar alles van.

Fitness

Ik lees dat zes op de tien Nederlanders trots zijn op hun land. Ik behoor daar niet meer toe. Vroeger wel. Was ik best fier op het feit dat hier homo's konden trouwen, dat we het laagste aantal abortussen hebben, dat het drugsbeleid in de praktijk legaal is en dat we voorop lopen met het milieu. Maar tegenwoordig vind ik het allemaal niks. Het is pappen en nathouden. Ferme maatregelen durft niemand te nemen. Eerwraak aanpakken? zoals Hirshi Ali vandaag zegt. Donner: ,,Nee, daar is het gewone strafrecht voor.'' Ja dat zal wel. Maar dan is het kalf al verdronken. De Blijf-huizen zitten voor 60 procent vol met allochtone vrouwen, die niet veilig zijn voor hun op hun pik getrapte macho-mannen, veelal van allochtone komaf. Zij wachten hun ex op, en vroeg of laat, nemen ze haar te grazen. Er bestaan afschuwelijke voorbeelden van. Vantevoren aanpakken lijkt me dus niet zo'n gek idee. Je kunt al die vrouwen moeilijk in safe-houses zetten. En met die mannen praten dan? Heeft vrees ik weinig zin. Als de eer van de familie in het geding is, plegen ze die moord toch wel. Dat is nu eenmaal de traditie. En die straf zitten ze wel uit. Meestal melden ze zich na hun daad vrijwillig bij de politie. Maar dan is de vrouw al vermoord.
Ik snap niet goed waarom de linkse kerk zo afgeeft op Hirsi Ali. Wat zij doet is hetzelfde als wat de liberalen en linkse vrouwen tijdens de tweede feministische golf deden. De ongelijkheid en het patriarchaat van die witte male chauvinist pigs aan de kaak stellen. Van Renate Dorresteins columns droop de mannenhaat af. Gelukkig was ze hetero, zodat ze niet beschuldigd kon worden dat ze een gefrustreerde pot/ manwijf was. Nu nog, vertelt ze in een interview in Esta (www.esta.nl) spreken mannen haar aan op al die hatelijkheden. Maar er was er toch geen een die haar met de dood bedreigde. Je moet nu eenmaal, in welke beweging je je ook bevindt, voorlopers hebben. Die overdrijven en zeuren en scheppen commotie en veroorzaken onrust en verontwaardiging. Maar uiteindelijk ziet de meute wel in dat er iets zinnigs zit in wat ze zeggen. Zo ook Hirshi Ali. Natuurlijk moet de positie van de vrouw binnen de islam verbeterd worden. En natuurlijk worden moslimvrouwen door hun mannen, broers en vaders mishandeld, met de heilige koran in de hand. Net als het christendom heeft de islam zeer vrouwonvriendelijke trekjes. (Paulus: Vrouwen, wees uw man onderdanig'') Ik snap ook niet waarom links Ali niet steunt. Is de emancipatie van de moslim vrouw soms onbelangrijk? Is men te bang om op moslimteentjes te trappen? Is het niet vanzelfsprekend dat mensen die in een parlementaire democratie wonen, waar kerk en staat gescheiden zijn, zich emanciperen? Nu is vrouwenstrijd historisch niet per definitie een stokpaardje van de sociaal-democratie, wat Joost Zwagerman deze week in de Volkskrant schreef. Troelstra moest niets van de suffragettes hebben en voor vrouwenkiesrecht was hij lange tijd niet te porren. En de arbeidsvrouwen hadden wel wat anders aan hun hoofd: die moesten zorgen dat ze hun gezin van dat hongerloontje van hun man te eten gaven. Het waren de liberale vrouwen, die de tijd hadden om zich druk te maken, zeg maar de toenmalige VVD-vrouwen, die voor het vrouwenkiesrecht streden. Ook voor mij was het een vreemde gewaarwording om in 1981, toen er landelijk werd gestaakt tegen de abortuswet (de vrouw kreeg de verfoeide wettelijke bedenktijd opgelegd, alsof ze zelf al niet lang had nagedacht!) en ik hand in hand met VVD-vrouwen over het Leeuwarder Zaailand liep.

Gelukkig krijgt JP Balkenende mogelijk een boete van 45 euro per dag omdat hij zijn dochtertje op reis meeneemt. Dat kind hoort, zo zei een leerplichtambtenaar, gewoon op school te zitten. Hij zag geen zwaarwegende, het vaderland dienende, redenen, waarom het kind bij palief in het regeringsvliegtuig zat. Zo mag ik het weer zien: zelfs de MP moet zich aan de wet houden. En bovendien moet hij het goede voorbeeld geven.
Zo en nu ga ik fitnessen, want een van mijn goede voornemens is uitgevoerd.

Rectificatie

Ik heb mezelf dit jaar een vrijwillig koopverbod opgelegd voor een aantal artikelen. Om te voorkomen dat de voorraad toeneemt en de kasten nog meer gaan uitpuilen mag ik dit jaar geen pennen, blocnotes in allerlei soorten en maten, kaarten en insteekhoezen meer kopen. Want die heb ik de afgelopen jaren te veel gekocht, vooral in opruimingen en goedekope zaken zoals de Action of de Lidl. Eigenlijk geldt het koopverbod ook voor boeken (er staan er nog tientallen ongelezen in de kast) en CD's, maar zaterdag kon ik het toch niet laten om bij de kringloopwinkel het boekje ,,Olivia'', geschreven door Olivia te kopen. Ik heb het al en ook nog in het Engels, maar het is altijd leuk om het aan een gelijkgeaarde cadeau te doen. Het was een van de eerste boeken met een lesbisch thema, die ik las. Ik was denk ik 19. De eerste zin heb ik nog eens gebruikt - dat was de opdracht tijdens mijn studie Nederlands - voor een eigen verhaal. Die luidde: ,,Ik heb deze werkeloze, lege winter gevuld met het schrijven van een verhaal.'' Het boekje verscheen in 1949 in Engeland en lange tijd is gezocht naar de identiteit van de auteur. Het bleek Dorothy Bussy te zijn, die het verhaal vertelt van een wanhopige, heftige, onzelfzuchtige en helaas weer slecht aflopende lesbische liefde op een Franse kostschool. Ik heb het ademloos verslonden, zoals ik dat ook deed met ,,Meisjes in Uniform'', waarbij ik verliefd werd op de foto's uit de film (Lili Palmer) van juffrouw von Bernburg, op wie Manuela ook al ongelukkig verliefd wordt. Ook al een triest einde, net als Twee vrouwen van Harry Mulisch. Een vriendin, die het op haar lijst had staan, kreeg tijdens het tentamen de vraag wat de diepere betekenis van de roman kon zijn. De docent dacht dit ervan, dat vrouwenliefde geen perspectief had. ,,Twee vrouwen´´ vond ik overigens prachtig, ondanks het onbevredigende slot. Al vond ik de foto van de gebruinde auteur in een hemelsblauw zwembad wat al te veel van het goede. De film met Bibi Anderson was redelijk. Ik vraag me altijd af wat er met actrice Sandra Dumas is gebeurd, die ik daarna nooit meer heb gezien op het witte doek.

Het Nederlands moet beschermd worden tegen het oprukkende Engels. En dat geldt ook voor het Fries, las ik gisteren in de krant. Helemaal mee eens! Op het moment dat Pickwick zijn groene thee aanduidt als ,,pure'' in plaats van ,,puur'' zijn we als land wel heel diep gezonken. Ik ben Yorin dankbaar dat ze het programma waarin een heterodame tussen een aantal homo's en hetero´s op zoek gaat naar de hetero, ,,Herken de homo'' heeft genoemd en niet ,,Gay Watch'' of ,,Straight away'' of iets dergelijks. Die alliteratie doet het natuurlijk goed en de naam is rauw in al zijn eenvoud.

Ook de gewone burger weet nu hoe hij met journalisten moet omgaan. Het is een hele toer om nog een citaat van iemand te krijgen, die niet anoniem in de krant wil. Veel mensen willen hun naam niet geven, ook al stel je je voor als journalist en praat je een kwartier met hen. Tegenwoordig heb ik een probaat antwoord klaar: ,,Ik moet dit van mijn hoofdredactie vragen. Zij willen geen anonieme quootjes, omdat die niet controleerbaar zijn. En wie zegt niet dat ik al die citaten niet zelf heb verzonnen? Wist u dat er in Amerika ,,fact-checkers'' zijn die een geinterviewde soms uren spreken om te vragen of ze dat hebben gezegd, zoals het in de krant stond?'' Dat haalt de twijfelaars meestal wel over de streep. Laatst was ik in Hallum waar ik voor mijn krant een dienst bijwoonde waarin een imam en predikant voorgingen. Na afloop vroeg ik een lidmaat om commentaar. De man weigerde na het gesprek zijn naam te geven. Ik voerde mijn argumenten van hierboven aan. Hij gaf zich gewonnen en wilde blijkbaar niet flauw zijn en noemde zijn naam. Zijn vrouw waarschuwde hem nog: zou je dat wel doen?
Maar verrassend genoeg kwam hij met een verzoek, wat ik tot dan toe nooit had gekregen. Of ik hem dat citaat even wilde mailen. Ik stond paf. Mijn eerste reactie: dat doe ik niet als ik meerdere mensen interview. Ik blijf dan aan de gang zeg! U heeft toch niets vreemds gezegd (minder sterk argument). Maar nee, de man stond erop. Ik kreeg zijn emailadres en mailde hem de drie zinnetjes die ik wilde gebruiken. Het moet toch niet gekker worden, mopperde ik inwendig. Hij veranderde er zowaar nog het een en ander in. Een ding was wel duidelijker zo, moest ik toegeven. Maar een andere aanvulling heb ik niet gehonoreerd. Ja, er zijn grenzen, nietwaar?
Met het laten lezen van stukken door de geinterviewde heb ik steeds minder moeite. Ik stel altijd een duidelijke voorwaarde, zoals al mijn collega's doen: alleen FEITELIJKE correcties. Meestal stemt men daar mee in. Het voordeel is dat je nadien niet hoeft te rectificeren of aan te vullen. Dat scheelt ook weer.