Feyenoord-Celtic na 40 jaar

Na 40 jaar weer Feyenoord-Celtic Toen de finale Spanje-Italië zondag jl. bezig was, vroeg ik me opeens af of het finalevoetbal vroeger zoveel anders was. Dus bekeek ik op mijn laptop de Europacup 1-finale tussen Feyenoord en Celtic op 6 mei 1970 in het San Sirostadion in Milaan. Het was een film op YouTube, met Duits verslag. Ik herinner me die finale nog goed. Als meisje van tien zag ik hem indertijd op een klein zwart-wit-tv’tje bij mijn tante in Dalfsen. Mijn broer, verwoed Feyenoordfan (want geboren in Rotterdam) keek ook. Ik neem aan dat mijn moeder en tante ook voor de buis zaten. Mijn vader, ook al een echte Feyenoorder, was zo zenuwachtig dat hij niet durfde kijken. Hij was aan de overkant van de weg in de koeienstal van boer Van Gelder, waar een koe aan het kalven was. Maar het kan ook een varkensstal geweest zijn. Het is gek hoe je bepaalde feiten vergeet. Ik kijk naar iets wat ik als tienjarig meisje ook zag. Het was toen voor mij ook nu. Zoals het dat nu ook is. Het gaf me een weemoedig en vreemd gevoel om dezelfde te beelden nu ruim 40 jaar later opnieuw te zien. Ik was toen al voetbalfan. Ik maakte plakboeken van alle wedstrijden die Feyenoord – en ook Ajax, maar die lagen er al snel uit in de UEFA-cup, die toen nog Jaarbeursstedebeker heette- tegen Arsenal- speelde. Het werd natuurlijk pas interessant toen ze wereldkampioen AC Milan uitschakelden. Het werd in de Kuip 2-0, door doelpunten van Wim Jansen en Wim van Hanegem. Wat een sensatie. Wat Ajax niet was gelukt, daarin slaagden de Rotterdammers wel! Feyenoord had toen een wereldelftal. Maar nu keek ik dus terug en ik verbaasde me over veel dingen. Zaken die nu niet meer mogelijk zijn, waren toen gewoon. Voor het begin van de wedstrijd liepen de spelers in groepjes het veld op, omringd door een horde fotografen die vrijelijk hun plaatjes mochten schieten. Alles is nu veel strakker geregisseerd. Het publiek zat indertijd vlak op het veld, maar gedisciplineerd als men toen was, bleef het zitten waar het zat. De broekjes van de voetballers waren kort. Tegenwoordig dragen ze van die lange zwembroeken, die ik nog steeds geen gezicht vind. Wanneer komen de korte broekjes weer terug, vroeg ik me af. Staat toch veel leuker en vlotter? Droegen de keepers eigenlijk wel handschoenen? Ik kon het niet goed zien. Misschien vrij kleine, van die kaatshandschoentjes van leer. Het was een sportieve wedstrijd. De hele eerste helft werden er maar vier a vijf vrije trappen genomen. Overtredingen waren er dus amper. Spelers stonden snel weer op. Gele kaarten bestonden nog niet. Dan de spelers: keeper Eddy PG maakte op mij geen al te sterke indruk. Het schot van Gemmell had hij misschien kunnen hebben. Scheidsrechter Lobello zette een stapje opzij, zodat hij geen vrij zicht had. Ik kan me niet heugen ooit een scheidsrechter gezien te hebben die achter een muurtje bleef staan terwijl de vrije trap wordt genomen. Ook een ander schot liet hij lopen. Het ging maar net naast. Trainer Ernst Happel koos voor de finale voor de ervaren toen 36-jarige Pieters Graafland. Eddu Treytel die alle vorige wedstrijden had gekeept werd zonder pardon uit het elftal gehouden. Zou hij die bal wel hebben gehouden? Gemor hoorde je toen niet. Treytel die baalde? Het zal best, maar je las er niks van in de pers. Beslissingen van trainers werden gerespecteerd. Wim van Hanegem gaf zomaar drie foute passes, waarvan een in zijn eigen strafschopgebied. Dat liep goed af, weten we nu en toen, maar voor hetzelfde geld hadden de Schotten ervan geprofiteerd. In deze tijd zou de commentator zeker hebben opgemerkt dat De Kromme toch veel fout deed. Maar Wim Jansen pastte ook geregeld verkeerd. Er waren sowieso veel verkeerde passes. Van beide kanten. De Duitse verslaggever vond echter dat Feyenoord “hervorragend”’ speelde. Af en toe was er wel een mooie combinatie te zien en liep de aanval soepel en goed. Ik kan nu niet zeggen dat het spel zoveel trager was als nu. Wel iets chaotischer. Celtic was de grote favoriet. Net als een jaar daarvoor, toen Ajax kansllos de Europacupfinale met 4-1 van AC Milan verloor, dacht bijna iedereen dat Celtic de Rotterdammers zou overklassen. Dat bleek niet zo te zijn. Al moet ik zeggen dat de Schotten met de “vlo” Jimmy Johnstone goed combineerde. Maar Feyenoord kreeg ook zeker kansen. Hasil en Kindvall kregen kansen. Celtic scoorde wel, maar de Duitser verslaggever bleef kalm en zei rustig dat het buitenspel was. Een herhaling kregen we niet te zien. De Duitser was opvallend positief over “die Holländer”. Het was 25 jaar na de bevrijding, maar niets dan lof voor de spelers uit het 30 jaar daarvoor platgebombardeerde Rotterdam. Zou het nog een rol hebben gespeeld? Of is de commentator zich daarvan niet bewust geweest? De verlenging bleek niet op het filmpje te staan. Het doelpunt van Ove Kindvall zag ik op een ander filmpje. Nu met commentaar van Herman Kuiphof. De Schotse verdediger buitelde achterover en tikte de bal als een volleyballer naar de Zweedse spits van Feyenoord, die achter hem sprintte richting doel.

Die nam de bal trouwens zelf ook nog even met zijn schouder mee (hands?). Kuiphof riep”: “Dit moet een PENALTY zijn!” Daarna verwonderd: “Het is een GOAL!.” Dan beseft hij hoe het zit. De voordeelregel! “Hij laat doorspelen en natuurlijk zeer terecht. Kindvall scoort! Kindvall Scoort. Een geweldige handsbal van Gemmell. Natuurlijk zou het een strafschop zijn geweest maar groot gelijk.” Ik weet niet meer precies wat zich in de huiskamer van mijn tante in Dalfsen. Mijn vader was voor de verlenging aangeschoven. Ik denk dat we allemaal enorm hebben zitten juichen. Van het doelpunt van Kindvall maakten mijn broer en ik tot eindeloze tekeningen. Ik herinner me nog het gele shirt van doelman Williams. En het groene gestreepte van de Schotten. En hoe die na die goal van Kindvall uitgeteld in het veld lagen. Mijn vader kocht daarna het boek “Feyenoords roemruchte Europacup”, wat ik kapot heb gelezen.