Primeurtje GPS

Altijd leuk als je een primeurtje hebt. En nog leuker als de regionale media het niet direct oppikken, maar drie dagen later. Het betekent dat ze of je stukje niet hebben gelezen, je krant sowieso niet lezen en de website al helemaal niet lezen. Want vrijdagmorgen jl. had ik al het bericht op onze NRC-site staan dat 200 agenten van de Friese politie per 1 augustus een nieuwe gsm krijgen met een gps-systeem. Ze kunnen dan (ook in hun vrije tijd) worden ingeschakeld als zich in hun buurt een misdrijf voordoet. Het Ministerie van Binnenlandse Zaken stelt 1,5 ton beschikbaar voor de proef. Pas vanmiddag bracht de Leeuwarder Courant dit nieuws. Ik had ze trouwens zelf nog getipt en mijn internetbericht zaterdag doorgemaild. Omrop Fryslan was nog later (die had ik heel collegiaal, maar met een lichte triomf hetzelfde berichtje gemaild.); daar verscheen hetzelfde bericht pas vanmiddag op hun site. Teun Vet van de politie Fryslan gunde mij dit nieuwtje, toen ik hem vorige week interviewde over Burgernet. Als journalist kick je toch op 'de eerste' zijn. Vooral omdat je in je eentje opereert als correspondent en in de meeste gevallen nieuwsvolger bent. Want natuurlijk kun je niet opboksen tegen een redactie van ruim 100 mensen, zoals de LC die telt.
Overigens heb ik daarnet weer twee collega's getipt over een ander primeurtje, dat ik binnenkreeg. Het is te klein voor mijn krant, maar regionaal is het wel leuk. De Stichting Oude Manegepaarden wordt tegengewerkt door de Friesland Bank. Hoewel de stichting het geld bijeen heeft voor de aankoop van stalruimtes van een manage in Beetgumermolen, traineert de bank die. De FB vindt dat de gronden en stallen van de eigenaar van de manege minder waard worden als hij die verkoopt. Initiatiefneemster Ineke de Groot is laaiend en is woedend overgestapt naar de Triodosbank. Ze wordt nu gedwongen om meer land aan te kopen en moet in zes jaar tijd jaarlijks 10.000 euro extra aan donaties zien op te hoesten. Ineke is een dierenvriendin in hart en nieren en bovendien een ontzettend leuk mens. Ze werkte jarenlang bij uitgeverij Wolters Noordhof en kent het klappen van de pr-zweep. Met hart en ziel zet ze zich in voor de oude manegepaarden, die een heerlijke oude dag tegemoet gaan op de 'ranch'. Bereden worden ze nooit meer. Ik had vorig jaar nog een stuk geschreven over de stichting voor Noorderland. Maar omdat de witte pony Loulou kort daarna overleed is het artikel niet geplaatst. Althans, dat was een van de redenen. De meeste paarden zijn bruin, zodat een witte pony op de foto voor de fraaie variatie zorgt.
Vorige week was ik op een avond van Woman Inc. een netwerkorganisatie van en voor vrouwen. In een bloedheet bovenzaaltje van cafe Wouters zaten zo'n 30 vrouwen om Wieke de Haan en Jantien de Boer (LC) geinterviewd te zien en horen worden. De centrale vraag was wat je kon doen om je netwerk te vergroten en hoe vrouwen hogerop konden komen in organisaties. De avond begon met zang van Denise Rivera, die een eigen bedrijf als zangeres heeft, maar zich voorstelde als moeder. Achter mij zat Eva Vriend, ex-LC (de avond werd geleid door Marja Boonstra ook al van de LC), die zich kwaad maakte over het feit dat veel vrouwen dit aspect als eerste noemden. Ze is zelf moeder van een baby, maar vindt dit aspect volstrekt irrelevant. Ze snapte toch al niet waar al die vrouwen zich zo druk om maakten. 'Vrouwen konden zo zeuren', was een stelling. Eva siste dat mannen dat ook kunnen. En dat mannen, net als vrouwen, onzeker kunnen zijn. En waarom vrouwen altijd geinterviewd werden of in elk geval zelf begonnen over hun kinderen. Werd dat mannen ooit gevraagd? Het is van alle tijden dat vrouwen worden aangesproken op hun vrouwzijn. Ik heb ooit begin jaren tachtig tijdens mijn studie geschiedenis aan de Rijksuniversiteit eens een referaat gehouden over de Olympische Spelen van 1948 en 1956. Atlete Fanny Blankers-Koen werd in de media toen al de 'vliegende huisvrouw' genoemd. Maar ook vandaag de dag kom je in sportverslagen nog vaak genoeg tegen dat een sportster uitlegt of gevraagd wordt uit te leggen welke invloed haar priveleven (lees de geboorte van een kind, het moederschap an sich) op haar carriere heeft. Bij mannen wordt dit en passant vermeld. Huntelaar is volwassener geworden bijvoorbeeld, sinds hij vader is. Bij vrouwen lees je er altijd meer over. Terwijl dit toch even relevant is of niet. Van Yvonne van Gennip, die in 1988 drie gouden plakken won tijdens de Olympische Spelen van Calgary), vertelden de media dat haar goede prestaties mede te danken waren aan haar relatie met ene Arie. Een vrouw kan blijkbaar zelf niets. Daar is altijd een man voor nodig. Al is het maar in de vorm van een relatie als stabiele factor. Ooit gelezen dat de palmares van Robin van Persie op het conto komen van zijn vrouw als stabiele factor? Nee, natuurlijk, want zoiets is absurd.
Er werd ook even stilgestaan bij de 'spelletjes' die je als vrouw dient te spelen, wil je serieus genomen worden door het 'old boys netwerk'. Een hoge vrouw uit de top van de NHL noemde dit. Ik ben niet zo van deze spelletjes, maar je ontkomt er niet aan vrees ik als je in een hanerige omgeving verkeert. Mannen doen zich altijd meer en beter voor dan ze zijn. Ze solliciteren altijd op functies waarvoor ze net niet gekwalificeerd zijn. Met bluf komen ze ver. Vrouwen solliciteren vaak naar banen die net onder hun niveau liggen. Ze zijn onzekerder en zeggen tegen anderen dat ze voor die ene hoge baan niet gekwalificeerd genoeg zijn. Ze vinden dat werk vooral 'leuk' moet zijn. Dat schijnt trouwens iets typisch Hollands te zijn. In de vele buitenlanden heb je een baan en moet de hypotheek betaald worden en wordt er nauwelijks nagedacht over het leuke van een functie. Je baan is je baan en er moet domweg brood op de plank komen. Toch zal het best waar zijn dat vrouwen zich te weinig in de kijker spelen. Ik ben opgevoed met: bescheidenheid siert de mens. Mooi calvinistisch. Mijn moeder zei: Eigen roem stinkt. laat een ander mij maar prijzen. Vrouwen willen ook gevraagd worden. Ik ook. Mannen stappen op de directeur af en vragen. Ik vind het genant en weinig sympathiek als mensen hoog van zichzelf opgeven. Maar mannen hebben daar meestal net iets minder moeite mee. Die meten breed uit wat ze wel niet gedaan hebben, welke opleiding ze genoten, welke ervaring ze hebben en welke projecten ze met succes hebben uit- of aangevoerd. En de vrouwtjes maar knikken en vol bewondering opkijken naar meneer. Veel mannen praten graag over zichzelf en zijn nauwelijks geinteresseerd in de ander. Het schijnt, aldus mijn buurvrouw, dat je mannen altijd omstandig moet uitleggen hoeveel werk je wel niet gehad hebt aan een klus. Want als je iets snel en geruisloos klaarspeelt, wordt dat niet of nauwelijks op waarde geschat. Het boek 'Je begrijpt me gewoon niet' van Deborra Tannen zou hier gelikte voorbeelden van geven. Na afloop dronken Eva, Jantien en ik buiten op het terras nog wat. 'Jij staat ook in de Leeuwarder Courant met stukken?'' wilde Eva weten. -Nou, ik schrijf voor Ambitie en dat wordt dan doorgeplaatst', legde ik uit. - Wat is Ambitie? wilde Eva weten. -O, een of ander blaadje, bagatelliseerde ik. - Een blaadje? verbaasde ze zich. Ik herstelde mezelf, want ik had wat geleerd vanavond. 'Dat is DE banenkrant van het Noorden, waarin ik sinds anderhalf jaar een vaste rubriek heb!' Mijn moeder begon vast al iets te ruiken.