HIV

Ik buig me voorover naar de laptop van mijn Volkskrantcollega. ,,Kippevel in de rechtszaal'', lees ik. Ze laat me haar stukje lezen dat ze heeft geschreven. Zelf was ik niet bij de slachtofferverklaringen van de aangevers in de hiv-zaak. Ze zouden zijn gedrogeerd en verkracht en met hiv zijn besmet via injecties. Drie verdachten, Peter M., Hans J. en Wim D. stonden deze week terecht voor de rechtbank in Groningen. ,,Sinds wanneer scheiden wij geen meningen van feiten meer?' merk ik op. Ze zegt dat ze het ,,zo zielig vindt'' voor die jongens. Ze bedoelt dan de vermeende slachtoffers - Jij niet? Ik haal mijn schouders op. -Ze wisten toch waar ze heen gingen?, antwoord ik. Maar is het niet verschrikkelijk wat er gebeurd is? Ze memoreert alle bizarre details die wij de afgelopen dagen te horen kregen. Van dubbele penetratie, tot fistfucking en zelfs een voet die in de anus van een partyganger verdween. ,,Jij kijkt nergens raar van op, he? constateert mijn collega vragend.
Nee, na 23 jaar journalistiek kan ik met een zakelijke blik naar rechtszaken kijken. Ik zat eens met een andere collega bij een man die verdacht werd diverse prostituees te hebben gewurgd. We zaten maar een paar meter van hem af in de rechtszaal. Mijn (vrouwelijke) collega zei dat ze bijna misselijk werd als ze naar die ronde handjes keek. Ik had daar totaal geen last van. Ik neem dingen die ik als journalist meemaak, zelden mee naar bed. Ik schrijf erover, als reporter, en vindt zaken natuurlijk wel eens erg, maar ik beschouw ze toch van een afstand. Mijn enige doel is om de lezer goed en objectief te informeren. 'Is er eigenlijk wel iets wat jou nog kan schokken?' vroeg mijn collega. -Ja, antwoordde ik direct - Dierenleed. Als ik lees hoe zwerfhonden in ons aller EU-landen Spanje, Griekenland en Portugal worden opgehangen, afgeranseld, aangereden, op vuilnishopen gedumpt en mishandeld, krijg ik de koude rillingen en schaam ik me dat ik een mens ben. Dieren zijn weerloos en kunnen niet voor zichzelf opkomen. Volwassen mensen kunnen dat in elk geval meestal wel.
De afgelopen vijf dagen reed ik op en neer naar Groningen voor de geruchtmakende hiv-zaak. Ik zat op de vierde verdieping in een aparte zaal met collega's. Dus niet in de zittingszaal. Via een scherm konden we het proces volgen. Doorgaans zit ik liever in de zittingszaal zelf, want je bent directer bij de zaak betrokken en kunt je doorgaans beter concentreren. Ook zie je de reacties van verdachtes en anderen in de zaal. Maar in de perszaal kun je in en uit lopen en tussendoor een telefoontje plegen. We krijgen een beeld van de seksfeestjes. Poppers, XTC, Viagra, ghb, alcohol: het ging allemaal in grote hoeveelheden naar binnen bij aangevers en verdachten. Voor veel van mijn heterocollega's gaat er een wereld open. Maar ik lees de GayKrant en kwam zelf ook wel eens in homodisco De Golden Arm in Groningen. Dus wat homomannen allemaal beweegt en opwindt weet ik zo langzamerhand wel. Althans wat een kleine groep prefereert. Ik kan me, in tegenstelling tot veel heterovrouwen, ook niet storen aan mannen die de baan op gaan in de parken. Het is deel van een cultuur, al hoef ik het persoonlijk niet te zien.
Persofficier Oebele Brouwer vertelde vanmorgen aan een paar collega's en mij dat het OM de zaak niet anders had gebracht wanneer de slachtoffers vrouwen waren geweest. Ik had niet anders verwacht. Wel ben ik wat termen wijzer. ,,Bare'' seks is onveilige seks. Bottom is wat vroeger ,,passief'' heette. Als een man zich laat neuken (deze woorden werden zonder blikken of blozen uitgesproken door zowel aanklager als advocaten, iets wat 25 jaar geleden ondenkbaar was geweest!) is hij dus bottom. Brouwer vroeg wat we ervan vonden. Ik denk persoonlijk dat het tot een veroordeling komt. Hoewel er geen keihard wetenschappelijk bewijs is, denk ik dat de bekentenis van Hans J., diens bekennende briefje en de verklaringen van de aangevers voldoende zullen zijn. Maar tot een forse celstraf komt het denk ik niet. De eis was vijftien jaar, fors. Ik schat dat het op 3 of 4 jaar uit komt. Dan zal het OM ongetwijfeld in hoger beroep gaan. Dan komt de zaak, en het hele perscircus, dus t.z.t. voor het Leeuwarder gerechtshof.