Bewierookte Marco exit
Eindelijk kan de bewieroking van Marco van Basten stoppen. Of althans dat hoop ik. Kan iedereen hem normaal kritisch benaderen. Wie met twee rode en een handvol gele kaarten afscheid neemt in de achtste finale, wie de topschutter van de eredivisie thuis laat en een spits drie kansen geeft maar vervolgens genadeloos afserveert en als zo'n coach zichzelf dan ook nog het cijfer 7 geeft, zo iemand heeft niet alleen weinig zelfkennis, maar kan ondubbelzinnig als onnozel worden gekenschetst. Ik ergerde me toch al aan de nationale pers, die kwijlend aan de lippen van San Marco hing. Wat hij ook zei, het werd voor zoete koek geslikt en voor waar versleten. Van Basten heeft terecht veel krediet, maar er zijn grenzen. Elke andere coach die er al in de achtste finale zou zijn uitgeschakeld, zou zijn afgemaakt in de krantenkolommen en had zijn biezen kunnen pakken.
Als iemand het niet goed doet, moet je dat gewoon opschrijven. Van Basten beloofde attractief voetbal, maar liet Oranje spelen als een bange haas. Te verdedigend, te angstig, met veel te weinig tempo- en positiewisselingen. De overwinningen kwamen door puur geluk tot stand. Ivoorkust was beter dan Nederland, evenals Argentinie. Wie neemt er in hemelsnaam Kew Jaliens, Maduro en Kromkamp mee naar een WK. Jongens die nauwelijks internationale ervaring hebben of bij hun clubs niet of nauwelijks spelen. Een ijzervreter als Edgar Davids, van wie ik overigens nooit een fan was, hadden we goed kunnen gebruiken. Schaamteloos was de afgang in een oververhitte wedstrijd tegen Portugal. Ja, de Portugezen blinken uit in toneelspel, maar Van Basten stelde daar niets tegenover dan stoicijns en uiterlijk onbewogen bij de bank staan alsof hij naar een groeiend grassprietje keek. Had hij niet a la Guus Hiddink, die zijn Australie zo prachtig aanvallend liet spelen en er helaas onverdiend uitvloog tegen Italie, enig theater kunnen maken bij de vierde official van de FIFA? Dan waren er misschien minder kaarten gevallen. Ik herinner me keeper Hans van Breukelen die in 1988 op het EK in en tegen Duitsland vreselijk veel misbaar maakte tegen de scheidsrechter. Hij kreeg er een gele kaart voor, maar misschien droeg zijn enigszins gespeelde woede toch bij aan de penalty die de arbiter Oranje later in de wedstrijd gaf.
Ach, Van Basten is een onervaren trainer. ZIjn voorgangers Hiddink (WK 1998), Rijkaard (EK 2000) en Advocaat (EK) 2004 haalden tenminste nog de halve finales, hoe bekritiseerd die ook werden in de pers. Als de KNVB slim is stelt ze Hiddink voor het EK 2008 in Oostenrijk en Zwiterserland aan als supervisor en Van Basten als zijn assistent.
Ruud van Nistelrooy heeft mij zelden kunnen imponeren in het oranjeshirt. Hij is te statisch, speelt zich te weinig vrij en laat zich zelden zien. Ik had dus zeker Roy Makaay meegenomen of Kuyt in de spits opgesteld. Maar ja, er zijn al zoveel bondscoaches in dit land. Het enige leuke op dit WK was het reclamespotje van Nationale Nederlanden, waarin drie Oranjeteams, dat van 1974, 1988 en 2006 fictief samenspelen onder de nostalgische klanken van het lied ,,Als de dag van toen ยดยด. Zo'n shirt heb ik ook! riep ik enthousiast uit als ik Wim Rijsbergen op Ronals Koeman zag passen. Een oranje Copa-shirt met een grote, zwarte leeuw op de borst. Het AD gaf het originele tenue van toen cadeau bij een WK-abonnement. Jammer dat er nu zo'n flets gestileerd grijs leeuwtje opstaat. Die wijde broeken vind ik toch al geen gezicht. Het mooiste Oranje-shirt vond ik het witte tenue, waarin ,,we'' in 1974 in de halve finale Brazilie versloegen (2-0). Ik zat indertijd in de eetzaal van Hotel Golfzang op Vlieland waar ons gezin toen vakantie vierde. De vrouw van de hotelbaas zat hypernerveus te gillen om een rode kaart als er weer eens een Nederlander onderuit werd geschoffeld. Maar als een landgenoot hetzelfde flikte bij een Braziliaan juichte ze: ,,Skop ze mar immekaar!'' Ze ergerde zich groen en geel aan de Brazilianen die ,,alsmaar kruuskes'' sloegen. Later hoorde ik dat ze tegen een overspannenheid aanzat.
Ik was met WK's vaak op Vlieland in datzelfde hotel. Vier jaar later in 1978 werkte ik er en had ik foto's van Johnny Rep, Johan Neeskens en Rob Rensenbrink op de wanden van mijn kleine slaapkamertje geplakt. Diezelfde bazin riep dat ik verliefd was op Johan Cruyff. Maar dat was het niet. Ik hield van voetbal en van Oranje en was toen al lesbisch, al wist niemand dat nog. Behalve een collega, een meisje van een jaar of 14, die siste dat ik bi was. In plaats van haar te vragen hoe ze daar zo bij kwam of waarom ze dat dacht, antwoordde ik bits dat ze niet zulke moeilijke woorden moest gebruiken. Misschien was ze zelf wel bi, denk ik achteraf en voelde ze instinctief aan dat ik ook van vrouwen hield. Oranje kwam even ver als vier jaar daarvoor. Toen verloren ze in de finale van Duitsland en huilde ik bittere tranen op mijn hotelkamer. Ik had me vast voorgenomen in de Vlielandse haven te duiken als Nederland wereldkampioen zou zijn geworden. In 1978 zat ik met twee collega's op een klein zwart-wit-tv'tje te kijken naar de finale. Acht minuten voor tijd wist DIck Nanninga nog gelijk te maken. Ik had het niet meer verwacht. Ik was zo blij dat ik een brandend theelicht half de lucht ingooide, waardoor mijn rok onder het kaarsvet bedolven werd. Mijn collega Hester kwam niet meer bij, tot ze eindelijk door had dat mijn bovenbeen half verbrand was. Het schot van Rensenbrink tegen de paal bezorgde mij een hartstilstand. Ook toen was de teleurstelling zeer groot. Ik heb nog een foto waarop ik sta met De Telegraaf in mijn hand waarop de kop prijkt: ,,Kansen, kansen, maar weer geen cup.''
Vier jaar later was het WK in Spanje. Maar Nederland was er niet bij. Ik herinner me dat ik thuis bij mijn moeder de finale bekeek tussen Italie en Brazilie. Mijn broer en moeder waren voor Brazilie. Ik voor Italie. Waarom weet ik niet meer, ik ergerde me aan die torenhoge favorieten met hun balkunstjes. Italie won. Ik juichte heel hard en heel hatelijk naar mijn broer. De Azurri hadden het 'm gefikst. De Brazilianen hadden het nakijken.
Nu zal Duitsland wel weer het WK in eigen land winnen. Ze spelen goed, attractief, gedurfd en on-Duits. Een beetje zoals Nederland vroeger speelde. Aanvallend dus. Klinsmann die enorm veel kritiek te verduren kreeg van de Duitse media, heeft een hecht team gesmeed dat behalve vechtlust, wat we wel van de Duitsers gewend zijn, ook de aanval zoekt. Nooit gedacht dat ik nog eens lovend over die Mannschaft zou schrijven...
Als iemand het niet goed doet, moet je dat gewoon opschrijven. Van Basten beloofde attractief voetbal, maar liet Oranje spelen als een bange haas. Te verdedigend, te angstig, met veel te weinig tempo- en positiewisselingen. De overwinningen kwamen door puur geluk tot stand. Ivoorkust was beter dan Nederland, evenals Argentinie. Wie neemt er in hemelsnaam Kew Jaliens, Maduro en Kromkamp mee naar een WK. Jongens die nauwelijks internationale ervaring hebben of bij hun clubs niet of nauwelijks spelen. Een ijzervreter als Edgar Davids, van wie ik overigens nooit een fan was, hadden we goed kunnen gebruiken. Schaamteloos was de afgang in een oververhitte wedstrijd tegen Portugal. Ja, de Portugezen blinken uit in toneelspel, maar Van Basten stelde daar niets tegenover dan stoicijns en uiterlijk onbewogen bij de bank staan alsof hij naar een groeiend grassprietje keek. Had hij niet a la Guus Hiddink, die zijn Australie zo prachtig aanvallend liet spelen en er helaas onverdiend uitvloog tegen Italie, enig theater kunnen maken bij de vierde official van de FIFA? Dan waren er misschien minder kaarten gevallen. Ik herinner me keeper Hans van Breukelen die in 1988 op het EK in en tegen Duitsland vreselijk veel misbaar maakte tegen de scheidsrechter. Hij kreeg er een gele kaart voor, maar misschien droeg zijn enigszins gespeelde woede toch bij aan de penalty die de arbiter Oranje later in de wedstrijd gaf.
Ach, Van Basten is een onervaren trainer. ZIjn voorgangers Hiddink (WK 1998), Rijkaard (EK 2000) en Advocaat (EK) 2004 haalden tenminste nog de halve finales, hoe bekritiseerd die ook werden in de pers. Als de KNVB slim is stelt ze Hiddink voor het EK 2008 in Oostenrijk en Zwiterserland aan als supervisor en Van Basten als zijn assistent.
Ruud van Nistelrooy heeft mij zelden kunnen imponeren in het oranjeshirt. Hij is te statisch, speelt zich te weinig vrij en laat zich zelden zien. Ik had dus zeker Roy Makaay meegenomen of Kuyt in de spits opgesteld. Maar ja, er zijn al zoveel bondscoaches in dit land. Het enige leuke op dit WK was het reclamespotje van Nationale Nederlanden, waarin drie Oranjeteams, dat van 1974, 1988 en 2006 fictief samenspelen onder de nostalgische klanken van het lied ,,Als de dag van toen ยดยด. Zo'n shirt heb ik ook! riep ik enthousiast uit als ik Wim Rijsbergen op Ronals Koeman zag passen. Een oranje Copa-shirt met een grote, zwarte leeuw op de borst. Het AD gaf het originele tenue van toen cadeau bij een WK-abonnement. Jammer dat er nu zo'n flets gestileerd grijs leeuwtje opstaat. Die wijde broeken vind ik toch al geen gezicht. Het mooiste Oranje-shirt vond ik het witte tenue, waarin ,,we'' in 1974 in de halve finale Brazilie versloegen (2-0). Ik zat indertijd in de eetzaal van Hotel Golfzang op Vlieland waar ons gezin toen vakantie vierde. De vrouw van de hotelbaas zat hypernerveus te gillen om een rode kaart als er weer eens een Nederlander onderuit werd geschoffeld. Maar als een landgenoot hetzelfde flikte bij een Braziliaan juichte ze: ,,Skop ze mar immekaar!'' Ze ergerde zich groen en geel aan de Brazilianen die ,,alsmaar kruuskes'' sloegen. Later hoorde ik dat ze tegen een overspannenheid aanzat.
Ik was met WK's vaak op Vlieland in datzelfde hotel. Vier jaar later in 1978 werkte ik er en had ik foto's van Johnny Rep, Johan Neeskens en Rob Rensenbrink op de wanden van mijn kleine slaapkamertje geplakt. Diezelfde bazin riep dat ik verliefd was op Johan Cruyff. Maar dat was het niet. Ik hield van voetbal en van Oranje en was toen al lesbisch, al wist niemand dat nog. Behalve een collega, een meisje van een jaar of 14, die siste dat ik bi was. In plaats van haar te vragen hoe ze daar zo bij kwam of waarom ze dat dacht, antwoordde ik bits dat ze niet zulke moeilijke woorden moest gebruiken. Misschien was ze zelf wel bi, denk ik achteraf en voelde ze instinctief aan dat ik ook van vrouwen hield. Oranje kwam even ver als vier jaar daarvoor. Toen verloren ze in de finale van Duitsland en huilde ik bittere tranen op mijn hotelkamer. Ik had me vast voorgenomen in de Vlielandse haven te duiken als Nederland wereldkampioen zou zijn geworden. In 1978 zat ik met twee collega's op een klein zwart-wit-tv'tje te kijken naar de finale. Acht minuten voor tijd wist DIck Nanninga nog gelijk te maken. Ik had het niet meer verwacht. Ik was zo blij dat ik een brandend theelicht half de lucht ingooide, waardoor mijn rok onder het kaarsvet bedolven werd. Mijn collega Hester kwam niet meer bij, tot ze eindelijk door had dat mijn bovenbeen half verbrand was. Het schot van Rensenbrink tegen de paal bezorgde mij een hartstilstand. Ook toen was de teleurstelling zeer groot. Ik heb nog een foto waarop ik sta met De Telegraaf in mijn hand waarop de kop prijkt: ,,Kansen, kansen, maar weer geen cup.''
Vier jaar later was het WK in Spanje. Maar Nederland was er niet bij. Ik herinner me dat ik thuis bij mijn moeder de finale bekeek tussen Italie en Brazilie. Mijn broer en moeder waren voor Brazilie. Ik voor Italie. Waarom weet ik niet meer, ik ergerde me aan die torenhoge favorieten met hun balkunstjes. Italie won. Ik juichte heel hard en heel hatelijk naar mijn broer. De Azurri hadden het 'm gefikst. De Brazilianen hadden het nakijken.
Nu zal Duitsland wel weer het WK in eigen land winnen. Ze spelen goed, attractief, gedurfd en on-Duits. Een beetje zoals Nederland vroeger speelde. Aanvallend dus. Klinsmann die enorm veel kritiek te verduren kreeg van de Duitse media, heeft een hecht team gesmeed dat behalve vechtlust, wat we wel van de Duitsers gewend zijn, ook de aanval zoekt. Nooit gedacht dat ik nog eens lovend over die Mannschaft zou schrijven...
posted by Karin.E. at
2:49 PM
|
0 comments
