Homodocent
Wat is het toch jammer: juist als je vrij bent of griep hebt, doen zich in jouw gebied dingen voor die je had willen verslaan. Waarover je had willen schrijven dus. Over die vermeende crisis in de Waddenvereniging bijvoorbeeld. Zijn ze nu voor of tegen gaswinning? Ik meende toch altijd van faliekant tegen. Nu willen ze overleg met de NAM over hoe de boringen het minste schade aan het milieu kunnen toebrengen. Ik meen dat de NAM hierbij geen adviezen nodig heeft. Ze zeggen immers al jaren dat hun vanaf de wal uitgevoerde schuine gasboringen nauwelijks nadelige gevolgen hebben voor de natuur.
En dan de boerin wier verwaarloosde koeien in beslag zijn genomen. Echt een onderwerp voor mij. Maar ja, vakantie of ziek. Er is niks aan te doen.
In 2003 had ik vakantie toen Lusanne van der Gun ontvoerd werd. Je moet je erbij neerleggen. Niemand is onmisbaar. Op advies van een vriendin mijn antwoordapparaat ingesproken dat het bureau wegens ziekte gesloten is. Niet om beterschapsbetuigingen te vissen, maar om duidelijk te maken dat ik niet werk. Voel me een beetje besmuikt, maar de vriendin komt uit de zakenwereld en raadde het me aan.
Als je dit verhaaltje kunt tikken, kun je toch ook wel werken? Nou, dat valt niet mee. Ik zat daarnet met een zweetuitbarsting over mijn hele lijf achter de pc. We zitten namelijk ACHTER de pc, las ik vanmorgen in het Dagblad van het Noorden en VOOR de tv. Als je passief kijkt, zit je ERVOOR. En als je zelf iets doet, zoals nu tikken, zitten we ERACHTER. We zitten daarom voor het raam, of achter de ramen, al naar gelang onze professie. Het is maar dat u het weet.
Nu lees ik dat moslims in ons land een partij willen oprichten! Chapeau! Hoe meer inbedding in ons democratisch bestel, hoe beter! En als ze Aboutaleb als lijsttrekker nemen, trekken ze nog vele autochtone stemmen ook.
Een 14-jarig etterbakje heeft in Amsterdam een homo weggepest. Er stond nadrukkelijk bij dat dit Marokkaantje met zijn autochtone buren had samengewerkt om de man te intimideren en een kennis van hem te mishandelen. Dat noem ik nog eens integratie! Samen tegen de minderheid der homo´s! En ik maar hopen dat minderheden elkaar zouden steunen. Nee dus. Bij de oprichting van het Anna Blamanhuis in Leeuwarden waren de lesbo´s solidair met alle minderheden: allochtonen, gehandicapten. Maar het is gedaan met de onderlinge solidariteit. Als die ooit al bestond. Vooral de homohaat onder allochtone scholieren is groot. Lees VN van deze week. Een homoleraar die op een praktijkschool in Amsterdam-West lesgaf, werd uitgescholden door de overwegend onverdraagzame islamitische leerlingen. ,,Vieze, vuile homo!´´ Tijdens een sportdag werd hij zelfs aangevallen door een van hen. Helaas werd hij door zijn directie noch zijn collega´s gesteund, iets waarover veel homodocenten klagen. Een kwart van de docenten verzwijgt nu maar dat hij homo is. Bange schooldirecties steken hun kop in het zand. Niet gecorrigeerd door overheid of belangengroeperingen. Waar is het COC? Wat doet Minister Van der Hoeven? Ronduit schokkend is het dat geen van de docenten met zijn naam in het blad wil. We leven godbetert toch niet meer in de middeleeuwen? Jammergenoeg leeft Ien Dales niet meer. Zij, de enige vent in het kabinet, is al meer dan tien jaar dood. Zij had wel raad geweten met de aanpak van deze verfoeide discriminatie. Uitschelden? Nablijven, straf, gesprekken met ouders, bij geen verbetering verwijderen van school. Maar natuurlijk vooral voorlichting geven over homoseksualiteit. Misschien moet ik me bij het COC aanmelden om dit te gaan geven.
Want vooroordelen moeten bestreden worden. Op mijn 20ste gaf ik les op een MTS - stage toen ik de Lerarenopleiding deed-. Met een vriend, ook homo, wilden we een thema geven. Het werd man/vrouw/maarschappij. De vooroordelen vlogen de eerste les door de lucht. ,,Vrouwen zijn niet technisch´´, was er een die ik me nog goed herinner. Ik was verbluft dat die mening nog bestond, want in die tijd bewoog ik me vooral in feministische vrouwenkringen. Door het geven van informatie, bijvoorbeeld over de in de oorlogsindustrie werkzame vrouwen in Engeland tijdens de oorlog, hoezo zijn vrouwen niet technisch?- en hopelijk inzicht, hoopten we de leerlingen duidelijk te maken dat veel meningen gestoeld zijn op denkbeelden, die ons zijn ingegeven door opvoeding, vriendenkringen kortom door socialisatie. Ik geloofde en geloof daar overigens nog steeds heilig in, tegen de hedendaagse stroming in die beweert dat er aangeboren (niet-lichamelijke) verschillen zijn tussen man en vrouw. Zoals Simone de Beavoir ooit zei: ,,Vrouwen worden niet geboren, maar gemaakt.´´ Een vriendin van een vriendin is in verwachting. Ze wil graag weten wat het geslacht van haar baby is. Niet alleen om haar nieuwsgierigheid te bedwingen, maar vooral om hem/haar in haar buik al anders toe te spreken. Een meisje dat erg schopt zal dan vermoedelijk iets te horen krijgen als: ,,Hee, niet zo schoppen hoor! Dat doen meisjes niet, die zijn lief en zoet!´´ Tegen een jongetje dat zich voornamelijk stilhoudt zal ze zoiets zeggen als: ,,Zeg, ben je er nog stoere boy? Je moet je zelf wel laten gelden als man hoor, dat wordt in de maatschappij ook van je verwacht!' Het maakt me triest, dat dit verhaal uit 2005 stamt en niet uit, zoals je zou verwachten, uit 1970. De druk van de (hetero)maatschappij is zo groot, dat je, ook al zou je anders willen, je uiteindelijk toch wel als dat meisje of jongetje gaat gedragen. Een als jongen geboren baby, die kort na de geboorte van geslacht veranderde en als meisje werd opgevoed, werd wel degelijk een meisje. Zelf was ik vroeger een halve jongen. Ik voetbalde, speelde cowboytje en ravotte met mijn oudere broer en zijn vrienden. Ik had niks met poppen, speelde alleen met treinen, auto's en vliegtuigen, pistolen en zwaarden. Ik denk dat ik best een jongetje had willen zijn. Later werd me duidelijk gemaakt dat het niet passend voor meisjes was om te ravotten, te voetballen of in bomen te klimmen. En omdat je je moeder graag terwille wilt zijn, deed je dat ook niet. Je werd een meisje, dat een zelfgehaakte poncho op Sinterklaas cadeau kreeg, die je weigerde te dragen. Tot veel kon ik gedwongen worden, maar niet om die poncho te dragen, wonderlijk genoeg. Het was wel sneu voor mijn tante, die dat ding gehaakt had. Maar waarom was mij vantevoren niet gevraagd of ik er een wilde? Niet-seksistich opvoeden, bestaat dat eigenlijk nog? Ik las eens ergens dat vaders technische vragen van hun zonen anders beantwoorden dan die van hun dochters. Zonen krijgen een veel uitgebreidere en gedetailleerdere uitleg. Meisjes moeten het doen met 1 zin. Zo wordt de selffullfilling prophecy een feit. Omdat hun dochters maar een summiere toelichting krijgen, worden ze niet gestimuleerd om later nog eens iets te vragen. Dus zegt vaderlief: zie je wel: meisjes zijn niet technisch. Dat roepen hun zonen vervolgens weer in de klas als de docent er naar vraagt.
Gelukkig mocht mijn neefje een keer in een jurk naar school. En gepest werd hij niet. Waarom ook? Jurken zijn niet alleen voor meisjes. Zoals ik op een bonte avond van de lagere school, toen ik 10 was, al een actiecomite opzette: ,,Voetbal is niet alleen voor jongens.'' Ik had het groene Zeerobben-shirt van mijn broer aangetrokken. Met rugnummer 10. Ik noemde me Karin van Hanegem. Mijn twee vriendinnetjes hadden andere nummers, ik geloof 9 dus dat werd Annette Kindvall (ja, we waren allemaal voor Feyenoord). Het actievoeren zat er al vroeg in. Misschien is het nu tijd om weer de barricaden op te gaan, tegen discriminatie van homodocenten bijvoorbeeld!
En dan de boerin wier verwaarloosde koeien in beslag zijn genomen. Echt een onderwerp voor mij. Maar ja, vakantie of ziek. Er is niks aan te doen.
In 2003 had ik vakantie toen Lusanne van der Gun ontvoerd werd. Je moet je erbij neerleggen. Niemand is onmisbaar. Op advies van een vriendin mijn antwoordapparaat ingesproken dat het bureau wegens ziekte gesloten is. Niet om beterschapsbetuigingen te vissen, maar om duidelijk te maken dat ik niet werk. Voel me een beetje besmuikt, maar de vriendin komt uit de zakenwereld en raadde het me aan.
Als je dit verhaaltje kunt tikken, kun je toch ook wel werken? Nou, dat valt niet mee. Ik zat daarnet met een zweetuitbarsting over mijn hele lijf achter de pc. We zitten namelijk ACHTER de pc, las ik vanmorgen in het Dagblad van het Noorden en VOOR de tv. Als je passief kijkt, zit je ERVOOR. En als je zelf iets doet, zoals nu tikken, zitten we ERACHTER. We zitten daarom voor het raam, of achter de ramen, al naar gelang onze professie. Het is maar dat u het weet.
Nu lees ik dat moslims in ons land een partij willen oprichten! Chapeau! Hoe meer inbedding in ons democratisch bestel, hoe beter! En als ze Aboutaleb als lijsttrekker nemen, trekken ze nog vele autochtone stemmen ook.
Een 14-jarig etterbakje heeft in Amsterdam een homo weggepest. Er stond nadrukkelijk bij dat dit Marokkaantje met zijn autochtone buren had samengewerkt om de man te intimideren en een kennis van hem te mishandelen. Dat noem ik nog eens integratie! Samen tegen de minderheid der homo´s! En ik maar hopen dat minderheden elkaar zouden steunen. Nee dus. Bij de oprichting van het Anna Blamanhuis in Leeuwarden waren de lesbo´s solidair met alle minderheden: allochtonen, gehandicapten. Maar het is gedaan met de onderlinge solidariteit. Als die ooit al bestond. Vooral de homohaat onder allochtone scholieren is groot. Lees VN van deze week. Een homoleraar die op een praktijkschool in Amsterdam-West lesgaf, werd uitgescholden door de overwegend onverdraagzame islamitische leerlingen. ,,Vieze, vuile homo!´´ Tijdens een sportdag werd hij zelfs aangevallen door een van hen. Helaas werd hij door zijn directie noch zijn collega´s gesteund, iets waarover veel homodocenten klagen. Een kwart van de docenten verzwijgt nu maar dat hij homo is. Bange schooldirecties steken hun kop in het zand. Niet gecorrigeerd door overheid of belangengroeperingen. Waar is het COC? Wat doet Minister Van der Hoeven? Ronduit schokkend is het dat geen van de docenten met zijn naam in het blad wil. We leven godbetert toch niet meer in de middeleeuwen? Jammergenoeg leeft Ien Dales niet meer. Zij, de enige vent in het kabinet, is al meer dan tien jaar dood. Zij had wel raad geweten met de aanpak van deze verfoeide discriminatie. Uitschelden? Nablijven, straf, gesprekken met ouders, bij geen verbetering verwijderen van school. Maar natuurlijk vooral voorlichting geven over homoseksualiteit. Misschien moet ik me bij het COC aanmelden om dit te gaan geven.
Want vooroordelen moeten bestreden worden. Op mijn 20ste gaf ik les op een MTS - stage toen ik de Lerarenopleiding deed-. Met een vriend, ook homo, wilden we een thema geven. Het werd man/vrouw/maarschappij. De vooroordelen vlogen de eerste les door de lucht. ,,Vrouwen zijn niet technisch´´, was er een die ik me nog goed herinner. Ik was verbluft dat die mening nog bestond, want in die tijd bewoog ik me vooral in feministische vrouwenkringen. Door het geven van informatie, bijvoorbeeld over de in de oorlogsindustrie werkzame vrouwen in Engeland tijdens de oorlog, hoezo zijn vrouwen niet technisch?- en hopelijk inzicht, hoopten we de leerlingen duidelijk te maken dat veel meningen gestoeld zijn op denkbeelden, die ons zijn ingegeven door opvoeding, vriendenkringen kortom door socialisatie. Ik geloofde en geloof daar overigens nog steeds heilig in, tegen de hedendaagse stroming in die beweert dat er aangeboren (niet-lichamelijke) verschillen zijn tussen man en vrouw. Zoals Simone de Beavoir ooit zei: ,,Vrouwen worden niet geboren, maar gemaakt.´´ Een vriendin van een vriendin is in verwachting. Ze wil graag weten wat het geslacht van haar baby is. Niet alleen om haar nieuwsgierigheid te bedwingen, maar vooral om hem/haar in haar buik al anders toe te spreken. Een meisje dat erg schopt zal dan vermoedelijk iets te horen krijgen als: ,,Hee, niet zo schoppen hoor! Dat doen meisjes niet, die zijn lief en zoet!´´ Tegen een jongetje dat zich voornamelijk stilhoudt zal ze zoiets zeggen als: ,,Zeg, ben je er nog stoere boy? Je moet je zelf wel laten gelden als man hoor, dat wordt in de maatschappij ook van je verwacht!' Het maakt me triest, dat dit verhaal uit 2005 stamt en niet uit, zoals je zou verwachten, uit 1970. De druk van de (hetero)maatschappij is zo groot, dat je, ook al zou je anders willen, je uiteindelijk toch wel als dat meisje of jongetje gaat gedragen. Een als jongen geboren baby, die kort na de geboorte van geslacht veranderde en als meisje werd opgevoed, werd wel degelijk een meisje. Zelf was ik vroeger een halve jongen. Ik voetbalde, speelde cowboytje en ravotte met mijn oudere broer en zijn vrienden. Ik had niks met poppen, speelde alleen met treinen, auto's en vliegtuigen, pistolen en zwaarden. Ik denk dat ik best een jongetje had willen zijn. Later werd me duidelijk gemaakt dat het niet passend voor meisjes was om te ravotten, te voetballen of in bomen te klimmen. En omdat je je moeder graag terwille wilt zijn, deed je dat ook niet. Je werd een meisje, dat een zelfgehaakte poncho op Sinterklaas cadeau kreeg, die je weigerde te dragen. Tot veel kon ik gedwongen worden, maar niet om die poncho te dragen, wonderlijk genoeg. Het was wel sneu voor mijn tante, die dat ding gehaakt had. Maar waarom was mij vantevoren niet gevraagd of ik er een wilde? Niet-seksistich opvoeden, bestaat dat eigenlijk nog? Ik las eens ergens dat vaders technische vragen van hun zonen anders beantwoorden dan die van hun dochters. Zonen krijgen een veel uitgebreidere en gedetailleerdere uitleg. Meisjes moeten het doen met 1 zin. Zo wordt de selffullfilling prophecy een feit. Omdat hun dochters maar een summiere toelichting krijgen, worden ze niet gestimuleerd om later nog eens iets te vragen. Dus zegt vaderlief: zie je wel: meisjes zijn niet technisch. Dat roepen hun zonen vervolgens weer in de klas als de docent er naar vraagt.
Gelukkig mocht mijn neefje een keer in een jurk naar school. En gepest werd hij niet. Waarom ook? Jurken zijn niet alleen voor meisjes. Zoals ik op een bonte avond van de lagere school, toen ik 10 was, al een actiecomite opzette: ,,Voetbal is niet alleen voor jongens.'' Ik had het groene Zeerobben-shirt van mijn broer aangetrokken. Met rugnummer 10. Ik noemde me Karin van Hanegem. Mijn twee vriendinnetjes hadden andere nummers, ik geloof 9 dus dat werd Annette Kindvall (ja, we waren allemaal voor Feyenoord). Het actievoeren zat er al vroeg in. Misschien is het nu tijd om weer de barricaden op te gaan, tegen discriminatie van homodocenten bijvoorbeeld!
posted by Karin.E. at
5:43 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home