Bijzetting
Chapeau voor de nieuwslezeres die gisteren een keer het woord ,,begrafenis'' in de mond nam. Pas de laatste twee jaar is het woord ,,bijzetting'' in de mode geraakt. Terwijl ,,begrafenis´´ toch veel plechtiger klinkt. Interessant wat je uit zo'n rouwdienst en uitvaart kunt opmaken. En welke conclusies je kunt trekken. Veel wordt gezegd, veel ook niet. Wat duidelijk niet werd verzwegen was dat Bernhard zijn vleugels in zijn kleurrijke leven volop heeft uitgeslagen. ,,Wel eens wat te ver'', zei predikant Carel ter Linden. Waar zat Alexia? Was ze er wel of niet? Zou Bea haar komst hebben tegengehouden? Koos Bernhard als slotlied ,,A Toi la gloire'', om zijn Franse minnares en dochter te groeten?
Margaritha liep gearmd met haar broer Carlos. Dus het zit wel weer snor tussen haar en de rest, denk ik. Anders ligt dat bij Beatrix en Irene. Het leken wel vreemden van elkaar, zei een vriendin. Ze liepen een halve meter van elkaar de grafkelder in. Irene, slank, elegant, met een glimlach rond haar lippen - haar vader was immers niet bevreesd voor de dood, hij beschouwde het als een geboorte- de vorstin uiterlijk onaangedaan met een neutrale blik. Ik zag de gasten, vooral de buitenlandse, verwonderd kijken. Zo afstandelijk als die beide zussen met elkaar omgaan! Zo zonder enige warmte. Ach, er is vast te veel gebeurd. Zouden ze nog on speaking terms zijn. Of heeft de affaire Margaritha een breuk geslagen? Er was geen hartverscheurend verdriet. Margriets gezicht was nog het meeste getekend. Zij liep gearmd met haar man Pieter, die ook haar zus Christina stevig vasthield. Maar ook Maxima was aangedaan. Toen Beatrix uit de grafkelder terugkeerde, wreef haar zoon Constantijn haar als troost een paar keer over haar rug. Ik had met Beatrix te doen. Het is zwaar om binnen ruim twee jaar je man, moeder en vader te moeten wegbrengen. Wie is nu haar sparringpartner? Bij wie kan ze nu ongedwongen en in alle vrijheid haar gedachten uiten? Bij wie kan ze nog zichzelf zijn? Iedereen ziet haar toch als koningin. Bernhard en vooral Claus waren niet van koninklijke bloede. Ik denk dat ze een sterk relativerende factor in het leven van de vorstin waren. Nu is ze al haar praatpalen en klankborden kwijt. Ik hoop dat ze nog een goede vriend of vriendin heeft met wie ze op basis van gelijkwaardigheid kan praten. Maar zou er nog iemand zijn bij wie ze echt helemaal zichzelf kan zijn?
Storend was dat de NOS er blijkbaar niet eens zorg voor kon dragen dat de titel van alle gespeelde liederen in beeld kwamen. Zo bleef onduidelijk voor niet-weters dat tijdens het binnendragen van de lijkkist het Gloria van Vivaldi werd gespeeld. Dat opzwepende, melodieuze, haast vroljke muziekstuk, dat ik overweldigend vind. Het commentaar van Maartje van Wegen was verrassend. Ja, ik zag dat Albert alleen was en dat hij Paola had thuisgelaten. Hij was met de auto gekomen, zei ze Tja, dat kan ook wel, het is hooguit vijf kwartier rijden van Brussel naar Delft. Maar waarom was Paola er niet? Was ze ziek, had ze geen zin, of had ze niks met Bernhard? Waarom droeg het ene kleinkind wel een anjer en de anderen niet? Wat stond er op het briefje dat bij de anjer op de kist lag. Of was het geen briefje? Waarom 1 anjer en niet twee of druie? Er was 1 vrouwelijke minister die geen hoed droeg. Is dat geen voorschrift bij een begrafenis van een lid van het Koningshuis? Waarom groetten sommige mensen het vaandel wel en andere niet? Is dit voorschrift of niet? Zo zijn er nog tientallen vragen waarmee ik bleef zitten. Het is toch wel wat. Als lid van het Koninklijk Huis kun je nooit eens in stilte begraven worden. Als nabestaande kun je een overleden dierbare niet in besloten kring wegbrengen. Misschien ligt Bernhard wel helemaal niet in die kist, zei een vriendin. Ze hebben hem misschien de vorige dag al via de dienstingang, terwijl al het volk en de media op de been waren om de generare repetitie te houden, stiekempjes in de kelder gezet. Zonder de ogen van de hele natie op zich gericht wetend. De plechtigheid is dan voor het volk. Vandaar dat Beatrix misschien zo neutraal kon kijken. Zij had dat privemoment al gehad met haar geliefde vader. Haar tranen waren al geplengd. Nu was ze de vorstin zolals we haar kennen: beheerst, zakelijk en onverstoorbaar.
Margaritha liep gearmd met haar broer Carlos. Dus het zit wel weer snor tussen haar en de rest, denk ik. Anders ligt dat bij Beatrix en Irene. Het leken wel vreemden van elkaar, zei een vriendin. Ze liepen een halve meter van elkaar de grafkelder in. Irene, slank, elegant, met een glimlach rond haar lippen - haar vader was immers niet bevreesd voor de dood, hij beschouwde het als een geboorte- de vorstin uiterlijk onaangedaan met een neutrale blik. Ik zag de gasten, vooral de buitenlandse, verwonderd kijken. Zo afstandelijk als die beide zussen met elkaar omgaan! Zo zonder enige warmte. Ach, er is vast te veel gebeurd. Zouden ze nog on speaking terms zijn. Of heeft de affaire Margaritha een breuk geslagen? Er was geen hartverscheurend verdriet. Margriets gezicht was nog het meeste getekend. Zij liep gearmd met haar man Pieter, die ook haar zus Christina stevig vasthield. Maar ook Maxima was aangedaan. Toen Beatrix uit de grafkelder terugkeerde, wreef haar zoon Constantijn haar als troost een paar keer over haar rug. Ik had met Beatrix te doen. Het is zwaar om binnen ruim twee jaar je man, moeder en vader te moeten wegbrengen. Wie is nu haar sparringpartner? Bij wie kan ze nu ongedwongen en in alle vrijheid haar gedachten uiten? Bij wie kan ze nog zichzelf zijn? Iedereen ziet haar toch als koningin. Bernhard en vooral Claus waren niet van koninklijke bloede. Ik denk dat ze een sterk relativerende factor in het leven van de vorstin waren. Nu is ze al haar praatpalen en klankborden kwijt. Ik hoop dat ze nog een goede vriend of vriendin heeft met wie ze op basis van gelijkwaardigheid kan praten. Maar zou er nog iemand zijn bij wie ze echt helemaal zichzelf kan zijn?
Storend was dat de NOS er blijkbaar niet eens zorg voor kon dragen dat de titel van alle gespeelde liederen in beeld kwamen. Zo bleef onduidelijk voor niet-weters dat tijdens het binnendragen van de lijkkist het Gloria van Vivaldi werd gespeeld. Dat opzwepende, melodieuze, haast vroljke muziekstuk, dat ik overweldigend vind. Het commentaar van Maartje van Wegen was verrassend. Ja, ik zag dat Albert alleen was en dat hij Paola had thuisgelaten. Hij was met de auto gekomen, zei ze Tja, dat kan ook wel, het is hooguit vijf kwartier rijden van Brussel naar Delft. Maar waarom was Paola er niet? Was ze ziek, had ze geen zin, of had ze niks met Bernhard? Waarom droeg het ene kleinkind wel een anjer en de anderen niet? Wat stond er op het briefje dat bij de anjer op de kist lag. Of was het geen briefje? Waarom 1 anjer en niet twee of druie? Er was 1 vrouwelijke minister die geen hoed droeg. Is dat geen voorschrift bij een begrafenis van een lid van het Koningshuis? Waarom groetten sommige mensen het vaandel wel en andere niet? Is dit voorschrift of niet? Zo zijn er nog tientallen vragen waarmee ik bleef zitten. Het is toch wel wat. Als lid van het Koninklijk Huis kun je nooit eens in stilte begraven worden. Als nabestaande kun je een overleden dierbare niet in besloten kring wegbrengen. Misschien ligt Bernhard wel helemaal niet in die kist, zei een vriendin. Ze hebben hem misschien de vorige dag al via de dienstingang, terwijl al het volk en de media op de been waren om de generare repetitie te houden, stiekempjes in de kelder gezet. Zonder de ogen van de hele natie op zich gericht wetend. De plechtigheid is dan voor het volk. Vandaar dat Beatrix misschien zo neutraal kon kijken. Zij had dat privemoment al gehad met haar geliefde vader. Haar tranen waren al geplengd. Nu was ze de vorstin zolals we haar kennen: beheerst, zakelijk en onverstoorbaar.
posted by Karin.E. at
8:39 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home