Ingebeelde zieke

Ik had misschien beter mijn mond kunnen houden, maar ik wilde haar toch inlichten over dat interview dat ik met die Groningse hoogleraar had. Het zou straks in de krant staan (www.nrc.nl). Hij beweert dat ME, fibromyalgie, bekkeninstabiliteit en whiplash mentaal zijn. De mensen die aan deze ,,stoornissen'' lijden, hebben ingebeelde klachten. Ze moeten in psychotherapie, want ze zwelgen in hun aandoening. De hoogleraar zei dit in een internet-interview van zijn universiteit en kreeg tientallen woedende mailtjes. En toen ik mijn buurvrouw vertelde over zijn mening, werd ook zij furieus. Zij heeft enkele jaren ME, maar is beslist niet gek. Geestelijk is ze volgens mij in orde. Ze heeft puur lichamelijke klachten, verzekert ze mij. Van dit soort ,,misdadige'' praat van een zogenaamde deskundige wordt ze niet goed. Hij weet niet waar hij over praat, vindt ze. Chronische vermoeidheid, ME en CVS, (het chronisch vermoeidheidssyndroom) zijn drie verschillende aandoeningen, maar hij scheert ze over een kam. Ze toont me een briefje waarop de verschillen staan, compleet met een nummer van een Amerikaanse instelling, die wereldwijd erkend schijnt te zijn. Ze heeft allerlei uiteenlopende klachten. Gelukkig gaat het nu beter met haar dan pakweg vijf jaar geleden, zegt ze. Toen woog ze amper 45 kilo, maar de dokter zei dat ze ze een eetsstoornis had. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat zij die klachten veinst. Niemand wil toch zo weinig energie hebben, zo futloos zijn, zo opgebrand als hij de vorige dag een wandelingetje naar de stad heeft gemaakt? Volgens de professor graven mensen met zo'n ,,modeziekte'' , dus ook mijn buurvrouw, zich in hun ziekte in. Ze ZIJN hun aandoening en surfen de hele dag op het internet op zoek naar medische informatie. Terwijl een cognitieve gedragstherapie heel veel goeds kan doen. Hoe meer ik haar vertel, hoe bozer ze wordt. Ze is allang naar een psycholoog geweest en die zei dat hij niets voor haar kon doen. Want in die bovenkamer zat het wel goed. Ze was beter op haar plaats bij een neuroloog. Die constateerde MS-achtige klachten.
De betreffende hoogleraar zei dat de meeste psychiaters en psychologen het met hem eens zijn. ,,Je wilt alleen erkenning en aandacht, omdat je die te weinig krijgt van je partner bijvoorbeeld'', speel ik de advocaat van de duivel. Het zweet breekt haar uit. Dat zegt ze althans, ik zie het niet. Ik raad haar aan een ingezonden brief naar de krant te sturen. Dat kost haar te veel energie, zegt ze. Eigenlijk moet ze zich niet zo kwaad maken om meningen die naar haar smaak kant noch wal raken, is haar advies aan zichzelf. Ze heeft toch al geen hoge pet op van de reguliere wetenschap.
Ik zit ook niet lekker in mijn vel, maar dat is een heel ander verhaal. Rillerig, hoofdpijn, prikkelbaar. Een griepje? - Of misschien is het PMS, ik zit vlak voor mijn menstruatie, wend ik me tot haar. - Nee, Karin, dat is psychisch! Je denkt maar dat je moe bent en hoofdpijn hebt.''
Gedachten zijn belangrijk, daarvan ben ik overtuigd. Ik heb de hele dag al gedacht: ik voel me niet lekker. Ik ben rillerig. Ik geloof dat ik alweer hoofdpijn krijg. Had ik positiever moeten denken? Ik voel me goed en gezond, zo'n affirmatie als mantra opdreunen? Ik heb het ooit wel gedaan en ik dacht te menen dat het wel hielp. Dat is trouwens ook de mening van menig therapeut. Wie positief over zich denkt, voelt zich beter.
Over gedachten gesproken. Er zijn gevallen bekend van mensen die zijn opgegeven door hun artsen, maar een onverklaarbare, wonderbare spontane remissie kregen. Mensen die achteraf verklaarden dat ze niet dood wilden, omdat hun kinderen hen niet konden missen. Of omdat ze nog zoveel te doen hadden in dit leven. Ik wil het graag geloven. Vaker komt het voor dat mensen die per se niet dood willen, toch gaan. Zoals mijn moeder. Ze was 84 jaar, had uitgezaaide borstkanker, maar heeft tot het laatst toe geloofd dat ze beter zou worden. -Misschien knapt het nog op, zei ze. ''Je weet het nooit. Lance Armstrong heeft ook kanker overwonnen.'' Mijn moeder had nog wilskracht en levenskracht. Ze wilde nog graag leven. Maar haar lichaam was op. Ze is, 4,5 maand geleden alweer, vredig en rustig ingeslapen.
De moeder van een goede vriend is in de 90 en was altijd kerngezond. Ze had in 65 jaar geen huisarts gezien. Ze wandelde veel met haar man, at vegetarisch en leefde sober. Met de kippen op stok en vroeg op. Nu laat haar lichaam haar in de steek. Voor haar hoeft het niet meer. Ze heeft een mooi leven gehad. -Het houdt een keer op, zegt ze nuchter. Ze wil een ander niet tot last zijn. Het leven is nu eenmaal eindig.
Ja, het leven is kort en voor zover ik weet leef je maar een keer. Je zou willen dat je elke dag die ene dag kunt plukken, omdat je maar zo heel even op deze aardkloot rondloopt. Meestal lukt het me redelijk die gedachte vorm te geven. Behalve nu, als ik mijn PMS-syndroom koester. PMS zal best psychisch zijn. Nog even, voordat ik morgen ongesteld wordt, alle negatieve shit uiten. Dan hoef ik er verder niet meer over na te denken: ,,Het leven is kloten, kort, onrechtvaardig, oneerlijk en nutteloos.'' Over drie dagen denk ik er hopelijk weer anders over.