Brood bakken

Niks beters te doen? beet een goede vriendin me toe, toen ik enthousiast meldde dat ik mijn eerste brood had gebakken. Althans de door mij aangeschafte bakmachine had dit natuurlijk gedaan, maar ik had tenslotte de ingredienten in de bak gegooid. 'Dat is toch iets voor huisvrouwen die verder niks te doen hebben?' vroeg ze zich hardop af. Tja, ik ben doorgaans niet zo gevoelig voor hypes, maar de broodbakker moest er toch komen. Geinfecteerd door enthousiaste verhalen van mijn schoonzus, die aan de lopende band bakt, schafte ik er een aan. Bij de Aldi, voor 39 euro. Het eerste gebakken tarwebrood was weliswaar onvoldoende gerezen, en dus te klein, maar het was smaakte goed. Het was zelfs best lekker om te eten. En nu ligt nummer twee al in folie gewikkeld. Een stuk beter gelukt. Net een echt brood. Biologisch, want met eco-tarwemeel gebakken. En gezond, want ik gebruik olijfolie en honing en geen suiker, eieren of melk. Gisteravond heb ik ook al appeltjes gekookt en tot zelfgemaakte appelmoes verwerkt. Ik word nog een huiselijk type! De appelen waren afkomstig uit de tuin van mijn overleden moeder. Enkele weken geleden heb ik ze stiekem van de boom geplukt, ook al staat het huis al maanden leeg. Het voelt toch nog een beetje als mijn moeders boom. En ze roemde altijd over de smaak van de appeltjes die je volgens haar 'lang kon bewaren en die zo lekker fris en zoet smaakten.'
Natuurlijk heb ik wat beters te doen. Mijn huis is een puinhoop. Bezoek kan ik niet ontvangen. In de chaos probeer ik orde te scheppen, maar het valt niet mee. Dat de nood hoog gestegen was, bleek wel uit het feit dat ik ruim een meter oude ongelezen kranten bij het oud papier heb gezet. Dat vergde een iets minder grote mentale krachtsinspanning dan ik eerder had gedacht. Maar toch wil het wat zeggen voor mij! Ik die elke pagina bekijk en de honderden artikelen opberg in een van mijn zes ladenkasten. Dat zou ik althans moeten doen. Maar ik ben hopeloos achter. Na een drukke werkdag kijk ik liever even tv, bel iemand op, ga naar de infra-rood-sauna, de film of de stad in. Ik wist toch niet meer wat er op die stapel lag. Dus weg ermee. Dat ruimt op en geeft een opgelucht gevoel. Mijn buurvrouw coacht me bij de opruimactie. Haar advies: eerst ruimte scheppen. Maar mijn hok staat nog vol en verder is er ook weinig plaats meer. Ze raadde me aan om twee stapeltjes te maken: een van tijdschriften en een van artikelen die nog een plaatsje in het archief verdienen. Niet dat ik daar al mee begonnen ben. Maar het advies ligt er tenminste.
Vanavond dan maar? Het is inmiddels haast zeven uur. Ik moet nog koken. En is er geen voetbal op tv? Uitstelgedrag, ik weet het. Ooit kreeg ik een gouden tip van iemand die ik interviewde over een cursus tijdmanagement. 'Elk papier moet je maar 1x in je hand nemen. Of weggooien (oud papier of prullenmand) of opbergen in een map, kast of het archief. '
Is zo'n groot archief eigenlijk wel nodig? Kun je tegenwoordig niet alles op internet vinden? wagen enkele vrienden me soms te vragen. Waarop ik verontwaardigd antwoord dat ik zweer bij mijn ruim 14 jaar oude archief en dat internet niet volmaakt is. En dat ik door een la open te trekken en er een enveloppe uit te halen direct alle gegevens voor me heb liggen. ''Op internet vind ik niet zo snel een stukje uit 1990'', verdedig ik mezelf. Zuchtend denk ik stiekem wel eens: maar doet het er inderdaad wat toe voor een stukje uit 2004 wat er veertien jaar eerder gebeurde? Ik houd mezelf voor (de gek?) dat een pakkend historisch detail in een artikel nooit weg is. En dat ik dus wel veel moet bewaren. Maar ik geef onmiddellijk toe dat het heerlijk was om zonder schuldgevoel vier mappen op te schonen die boordevol oude jaarverslagen, onleesbare faxen en oude aantekeningen lagen. Weg ermee! Goddank is er vanmiddag een ondergrondse oud papierbak schuin tegenover mijn huis ingegraven. Die ga ik zo maar eens inwijden.