Butler

Een doorsnee dag begint bij mij zo: om zeven uur gaat de wekker en druk ik, nog halfslapend, mijn radio aan. Het nieuws wordt beluisterd en vervolgens het nieuws van de regionale radio. Meldt de zender iets bijzonders, dan krabbel ik wat op de blocnote die naast me op het kussen ligt. Meteen ben ik dan al een stuk wakkerder. Vervolgens spring ik uit bed, loop naar boven en geef de poezen eten. Water verversen, bordjes schoonmaken, de beide ochtendkranten uit de bus halen. Onderwijl zelf iets eten, meestal fruit. Douchen en achter mijn bureau en pc kruipen. Dan begint de werkdag. De krant belt of ik bel hen. Welke berichten zijn gewenst? Hoe lang? Dan begint het bellen en interviewen per telefoon. Tikken en doorzenden. Om een uur of half 1, 1 uur is de deadline gehaald. De middagen zijn er meestal voor de langere interviews, ik ga op pad (of op reportage), of maak afspraken, zend stukken door naar andere opdrachtgevers, tik rekeningen uit, haal post, check mijn emails en de nieuwssites (www.nu.nl is een van mijn favorieten) en natuurlijk die van de kranten, maak afspraken, knip artikelen uit de kranten, droom en passant over de opzet en onderwerpen van mijn eigen tijdschrift, dat ooit het licht moet zien.
In het weekend is het anders. Ik sta later op, kijk naar teletekst, werk achterstanden weg, zoals de nimmer krimpende stapel kranten, die nog moet worden doorgenomen. Tussendoor is er het huishouden dat afgewerkt moet worden. Dat wil zeggen: vaatwasser inruimen, spullen uitwassen, wasmachine aanzetten, vuilnisbakken legen en gft-emmers schoonspoelen en nog 1001 kleine dingetjes die moeten gebeuren, maar waar ik nooit aan toe kom. En die dus blijven liggen tot... ja wanneer?
,,Zou een butler niet handig zijn voor jou?'', opperde een vriend ooit. -Ja, dat lijkt me wel wat, antwoordde ik gretig. ,,Iemand die je huishouden bestiert, zorgt dat er eten op tafel staat, die de boodschappen doet, telefoontjes aanneemt, je archief bijhoudt, en je agenda.'' Klonk allemaal zeer aantrekkelijk. Maar waar vind ik zo iemand? Iemand met wie het natuurlijk klikt, die prettig in de omgang en alert en dienstbaar is. Lijkt me ideaal. Ik ,,hoef'', als ik zo'n persoon bij me heb, alleen nog maar stukkies te produceren. Als ik er meer tik, valt zo'n figuur wellicht te betalen. De meeste correspondenten, vooral die in den vreemde, hebben in veel gevallen zo'n ,,butlerachtig'' iemand. In de vorm van een partner/ geliefde die als assistent dienst doet. Of die ook in de journalistiek zit en met wie je dingen kunt combineren en uitwisselen. Had een correspondent van het NOS-journaal in Amerika niet ooit een Belgische partner die voor de BRT het nieuws versloeg? Handig!
Maar aangezien ik partner noch collega (in huis) heb, zit er niets anders op dan het huishouden, het archief en de agenda zelf bij te houden. Zoals elke werkende, single kleine zelfstandige. Het gevolg is dat het huis er niet al te netjes uit ziet. Onlangs belde de secretaresse van de nieuwe Leeuwarder burgemeester op, die een afspraak met me wilde maken voor een kennismakingsgesprek. De schaamte dat ik mijn agenda niet kon vinden onder de ,,grote hoop'' op mijn bureau was ik allang voorbij. Ik meldde dat ik die kwijt was. Ze wilde wel wachten. Ik zei dat dit niet hoefde, bang als ik was, dat ik dat ding toch niet zo snel zou weten te vinden. Uit mijn hoofd zei ik dat de datum ergens begin september goed was. Toen ik laag na laag wegwerkte en mijn vertrouwde, groene agenda zag opduikelen, kon ik de afspraak alsnog noteren. Alles komt ooit wel eens terecht, op den duur. Ooit. Als je maar geduld hebt. Maar helaas heb ik dat vaak niet.