het lege huis

Savornin Lohmanstraat 7, Harlingen. Dat was meer dan 42 jaar Huize De Mik. Mijn ouderlijk huis, waar ik als peuter van anderhalf kwam wonen, met mijn oudere broer en ouders. Nu staat het leeg. Mijn (tweede) moeder is 13 juni jl. overleden. In enkele weken tijd verloor ik zowel mijn enige nog levende ouder als mijn ouderlijke woning. Gisteravond is het grof vuil, dat in de tuin lag te wachten, aan de kant van de weg gezet. De tweepersoons matras, het keukenkastje, de vrolijke oranje vloerbedekking, alles ligt nu op de vuilstort in Franeker. Vreemd dat spullen mensen overleven. Zal wel komen omdat ze officieel geen ziel hebben. Al 25 jaar lang bezit ik een doosje met duizenden kleine nietjes waarmee mijn vader (1919-1979) zijn niettang vulde. Ik gebruik die tang nu. Datzelfde doosje waaruit ik put, heeft hij nog in zijn vingers gehad. Zo had ik toch nog contact met hem. Pas vorig jaar moest ik een pakje nieuwe nietjes aanschaffen. Bleek nog dezelfde lay out te hebben. Alleen een andere kleur, oranje in plaats van rood. Gelukkig veranderen sommige zaken nimmer. Leve het bestendige! Enkele dagen nadat mijn pleegmoeder was gestorven, stond in mijn ijskast nog een pakje drinken dat ze mij had meegegeven voor de terugreis. Zij was er niet meer, maar dat verdomde pakje wel. Net als dat flesje eua de cologne van mijn in 1977 overleden tante. Als ik het zwarte dopje losdraai, ruik ik de geur die zij ooit opsnoof. Want er zit nog een klein beetje in. Zo geldt dat ook voor de douchegel, de shampoo en de cremespoeling die mijn moeder ooit opendraaide. Toch nog verbinding. Zo had ik het kleine asbakje willen bewaren met de as van een van de laatste uitgedrukte sigaretten die mijn moeder in haar slaapkamer had opgerookt. Maar dat relikwie is verdwenen. Door materie blijven mensen ook leven. Net als in je gedachten. De beelden komen en gaan. Dierbaren blijven altijd in je hart. Ook als ze dood zijn.