...spreekt een woordje mee

Kroes is Eurocommissaris. DJ Tiesto treedt op tijdens de Olympische Spelen die vanavond in Athene geopend worden (tot woede van de Griekse Nana Mouskouri). Het is opeens minder erg dat we al bijna 30 jaar het Songfestival niet meer hebben gewonnen, want H.O.L.L.A.N.D. spreekt een woordje mee. Ik voelde me bijna trots. Net als toen we zo'n tien jaar geleden een Nederlandse Miss Universe hadden. In Athene staan sporters uit ruim 200 landen aan de start. In 1936 in Berlijn deden er 50 landen mee. De Olympische familie groeit. Dat weet ik, nadat ik gisteravond de film ,,Olympia'' van Leni Riefenstahl zag. Opvallend wat er in bijna 70 jaar tijds veranderd is. De mannelijke zwemmers droegen badpakken, de tijden waren niet elektronisch, maar handgeklokt en bij een close-finish moesten die vergeleken worden, voordat de uitslag bekend werd. Aan de finale 100 meter vrije slag deden maar liefst drie Japanners mee. Japan was blijkbaar een zwemnatie . De winnaars kregen een parmantig Olympisch kransje op hun hoofd geplant. En de commentator sprak over ,,Japanners, Amerikanen en Europeanen.' Europa werd meer als een gezien. Het IOC zal wel gezorgd hebben voor niet-Duitse scheidsrechters, maar toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze soms een paar centimeter smokkelden om die Duitse kogelslingeraar of -stoter de eerste prijs te gunnen. Misschien om de Fuhrer, die zo graag de suprematie van het Arische ras bevestigd wilde zien, van dienst te zijn. Gelukkig kon iedereen zien dat Jesse Owens met gemak de 100 meter hardlopen won. Goring wilde niet dat het in de film werd opgenomen, maar Riefenstahl hield voet bij stuk en monteerde de atletiekheld er in. Dat had van mij nog wel wat prominenter gemogen. Zoals ik ook wel wat meer van Rie Mastenbroek had willen zien, die maar liefst drie gouden medailles won daar in dat Berlijnse zwemwater. Ze is onlangs overleden, maar de eer die haar toekwam heeft ze nimmer gekregen, omdat ze op de ,,besmette'' spelen van Berlijn optrad.
Als kind was ik al gefascineerd door de Olympische Spelen. Ik herinner me nog de sluitingsceremonie van Mexico. Vier jaar later in Munchen knipte ik kranten kapot en plakte ik plakboeken vol die ik versierde met zelf geschreven verslagen. Zo is Wim Ruska een grootheid voor mij (twee maal goud in Munchen, maar zijn triomf sneeuwde onder na de tragische dood van de Israelische sporters). Maria Gomers (atletiek brons in Mexico) stond in mijn eerste Reijam-schoolagenda (bestaat het merk nog?) van 1972. Net als ,,gouden-skiff'' ' Jan Wienese. De plakboekenmanie is verdwenen, alleen in 1976 plakte ik nog, maar in 1980 had ik andere dingen aan mijn hoofd. In 1984 lag ik op bed 's nachts te luisteren naar de finale van de zwemmers en hoorde ik de discus van Ria Stalman naar het goud zweven. Toen Ellen van Langen Olympisch kampioene in Barcelona werd in 1992, zat ik in de auto. Die hele finale heb ik eigenlijk nooit echt goed bekeken. Alleen maar in delen zag ik haar winnen, met die mooie deels verdwaasde, deels blije uitdrukking op haar gezicht nadat ze finish was gepasseerd. Na die gouden plak wist Van Langen nooit meer haar Olympische niveau te halen. In die zin was haar overwinning ,,typisch olympisch'': verrassend, maar helaas eenmalig. Nu duim ik voor ,,toppi'''-Inge de Bruin en Pieter VDH. Dat ze in elk geval 1 gouden medaille mogen winnen. Dat zou voor Nederlandse begrippen al een ongekende prestatie zijn. Naar ik weet is er geen enkele Nederlandse individuele sporter die op twee achtereenvolgende Spelen de olympische hoofdprijs in de wacht wist te slepen. Vanavond is de opening. Er zullen vlaggen wapperen en duiven vliegen en het Olympisch vuur wordt ontstoken. Twee weken zal het branden op de Olympus. In Griekenland, waar het ooit begon.