Wijkagent

Een verhaal over een probleemwijk maken is geen sinecure. Als journalist moet je laveren tussen wat de mensen willen dat je schrijft, namelijk altijd een ,,positief verhaal'' en de zaken zoals ze zijn en zich voordoen. Zo was ik vandaag in een Leeuwarder probleemwijk, waar zich de afgelopen dagen enkele gewelddadige incidenten voordeden. De wijkagent bracht me naar een Koerdische familie, die ook genoeg had van het lawaai en de drugsdealers om hen heen. Ze woonden met zijn twaalven in een kleine woning. Maar ze kwamen nauwelijks buiten. Ze wilden vooral geen overlast veroorzaken. In de huiskamer zaten vier tieners op de grond een maaltijd te nuttigen. De televisie stond aan, maar niemand keek. Er stonden twee banken en een tafeltje en gastvrij als ze waren, boden ze de wijkagent en mij direct een kop thee aan. Natuurlijk wilden ze liever naar een grotere woning, maar ze hadden geen verblijfsvergunning. En dus geen kinderbijslag. De kinderen spraken vloeiend Nederlands. De moeder had prachtige, donkere ogen, maar keek treurig. Ze was ziek. Haar rolstoel stond in de gang. De wijkagent had erg veel respect voor het gezin. ,,Dit zijn keurige mensen.'' Toen vandalen eens troep over hun schutting gooiden, wilden de mensen niet reageren, bang als ze waren dat dit nieuwe agressie zou oproepen. Na een bliksembezoekje van nog geen kwartier stapte ik weer op. Hoe al die problemen in de wijk ontstonden? Ouders kijken niet naar hun kinderen om, zei de 15-jarige dochter. ,,Ze zorgen er niet goed voor.'' Ik toerde verder met de wijkagent, de voorlichter en onze fotograaf. Op een pleintje stonden een paar jongens. Ze kwamen op de surveillance-auto af. De wijkagent tikte tegen de bolle buik van een van hen. ,,Wordt jij niet te dik?'' - Heb je er last van, vroeg de jongen. ,,Je moet niet zoveel patat eten'', zei de agent. De kameraad van de jongen zei: ,,Ik zit in het cafe, maar hij zit bij de MacDonalds.'' Hij stak een shagje op, net als de andere knaap. Die wilde graag jongerenwerker worden en ging een cursus volgen. Maar eerst moest hij een uitkering aanvragen. ,,Kijk uit voor die hond'', zei de fotograaf tegen de achteruit rijdende agent. - Een hond? sprak ik hoopvol. - Ja, Karin is gek op dieren, zei de voorlichter. - Maar niet op deze, reageerde de fotograaf. Ik keek in de ogen van een pitbull. -Moet dat beest niet gemuilkorfd worden? vroeg ik de wijkagent? Die ontweek de vraag en trok even zijn onderlip omhoog. Hij wees alweer op twee andere bewoners, Vietnamezen die al tien jaar in de wijk woonden. - Bootvluchtelingen, lichtte hij toe. ,,Ze waren hier nog maar net, of ze hadden al een aanhangwagen en gingen loempia''s verkopen.'' -Ja, die handelsgeest zit erin'', zei onze fotograaf.