Tevreden?
Nederlanders zijn tevreden over hun eigen leven, maar de samenleving als geheel krijgt met een vijf een dikke onvoldoende. Het is een trend die volgens mij al jaren bestaat. Kankeren op de maatschappij, maar je eigen leven zo slecht nog niet vinden. Daarbij vergeten we dat we samen de maatschappij vormen. Mijn oma zei vroeger tegen mij: 'Als iedereen zo leefde als jij en ik, zag de wereld er heel wat beter uit.' Maar mopperen, zeuren en zaniken behoren tot ons mentale erfgoed. Mijn vriendin in Frankrijk pepert het me vrijwel dagelijks in: wat zijn jullie toch een verwend volkje! Dat zit maar een half jaar of langer ziek thuis! In Belgie krijg je bij ziekte na een maand al de helft van je inkomen. Moet je eens zien hoe snel mensen weer beter zijn!' Alleen voor de echte zieken is die regeling natuurlijk tragisch. Een zieke Belgische kennis zat vrijwel op zwart zaad omdat ze als pianiste een ontsteking aan haar hand had. Tja, dan is er toch veel te zeggen voor een iets beter sociaal beleid zoals het onze.
Zorgen maken we ons over de criminaliteit, normen en waarden, de sociale zekerheid, de veiligheid en ''buitenlanders''. Ik schrijf het voor het gemak maar even tussen aanhalingstekens, zoals de site www.nu.nl dat ook doet. Bedoeld wordt natuurlijk de angst voor allochtonen en vooral moslims, in het bijzonder de fundamentalisten, zoals Abu Jahjah, die vandaag nog verklaart dat hij elke dode Amerikaanse en Nederlandse soldaat in Irak met gejuich begroet. Zo maak je geen vrienden. Sterker nog: de angst voor de islam wordt er alleen maar door gevoed. Geert Wilders verhuist van het Kanaleneiland in Utrecht, omdat hij zich niet veilig voelt in een buurt met veel allochtonen. In de Diamantbuurt in Amsterdam wordt een Nederlands echtpaar weggetreiterd door Marokkaanse etterbakken. Wilders verklaart dat er in geen enkel moslimland democratie heerst. En dat onze cultuur gevaar loopt. Dat de islam een achterlijke godsdienst is, zegt hij nog net niet. Misschien vreest hij voor zijn leven, want ik las dat hij permanent door drie lijfwachten wordt begeleid en in een gepantserde auto rondrijdt. Mijn toenmalige vriendin en ik hebben het vaak tegen elkaar gezegd als we Pim Fortuyn op tv weer eens boude uitspraken hoorden doen. 'Laat hij toch uitkijken, straks schieten ze hem nog neer.'
Over normen en waarden gesproken. Burenoverlast, vroeger burengerucht geheten, wil de Leeuwarder burgemeester Dales hard aanpakken. Sinds kort woont er een soort Tokkie-familie boven mij. Ze kegelen bierblikjes over het balkon, laten dagenlang vuilniszakken vol troep in de gang of hal staan en maken de scootmobiel van mijn gehandicapte bovenbuurvrouw onklaar. Wie er wat van zegt, krijgt een grote bek. Nimmer hebben we in dit gebouw met zulke lieden te maken gehad. We zien ze altijd of met een bierblikje in de hand of met een tray vol blikjes de lift instappen. Verbaasd waren we dus niet dat een van de bezoekers een boete had openstaan wegens rijden onder invloed.
Over normen en waarden in het verkeer gesproken. Wie nog maar een minuut op de fiets zit, ervaart al grove overtredingen in het grote dorp dat Leeuwarden heet. Niet ergeren, slechts verbazen, raadde mijn vader me altijd aan, maar het kost veel moeite om die auto's die met 60 of 70 hier over de Singel scheuren geen middenvinger toe te steken. Let wel: er geldt een maximum van 30 km per uur!! Maar niemand die zich er iets van aantrekt. De Noordersingel is een racebaan. De fietsers zijn niet minder erg. Ze fietsen over stoepen en aan de verkeerde kant van de weg. Ik let er wel eens op: maar er is niemand die er iets van zegt. Mensen slikken gewoon te veel van elkaar! Al naar gelang mijn gemoedstoestand kaffer ik degene uit (zit dan meestal vlak voor mijn menstruatie), zeg vriendelijk dat "u aan de verkeerde kant van de weg fietst'. (een keer antwoorrde een meneer in het voorbijgaan dat ik gelijk had.) Of ik ga geen centimeter aan de kant en wijk op het laatste moment uit, de spookfietser een boze blik toewerpend. De achterliggende gedachte is natuurlijk pure luiheid. Mensen zijn te lui om een paar meter om te rijden. Van waar die haast? Geen idee. Ze brengen niet alleen zichzelf (die automobilist die rechts- of linksaf slaat, is er niet op verdacht dat er van die andere kant ook nog iemand kan aankomen) in gevaar, maar ook anderen. Een keer schold ik een meisje zo stijf dat ze agressief terug begon te schelden. Ik ging voor alle zekerheid maar even harder op mijn pedalen staan. Stel dat ze me achterop kwam en toevallig ook nog een mes bij zich droeg. Wij laten ons niet meer corrigeren. Als de dappere Manuel Fetter iemand zegt dat die geen bierflesje op de weg kapot moet smijten, krijgt hij een aantal messteken in zijn lijf. De agressie in dit land is groot. In het verkeer, op straat, in de winkels. 'Jullie Hollanders zijn zo bebekt. En altijd maar die grote mond open en zeggen wat je ervan vindt', aldus mijn vriendin, die jaren in Belgie en Frankrijk woont. Na een kort intermezzo van anderhalf jaar in Nederland, is ze haar vaderland weer ontvlucht. Hoffelijkheid is een woord wat Nederlanders niet kennen. Nu heeft een doornsnee Belg natuurlijk vele nadelen (gezagsgetrouw, achter je rug om dingen vertellen, maar niet rechtstreeks), maar beleefdheid is er nog wel. Zeker op straat. Ik ben nog steeds verbaasd als ik een Franse tiener ,,excuses-moi'' hoor zeggen als openingswoord. Dat is als hij je in de supermarkt per ongeluk aanstoot. Of even achter je langs wil. Een Nederlandse leeftijdgenoot wurmt zich achter je langs of zegt in het gunstigste geval: 'O, sorry!' Als een Frans- of Engelsman je de weg wil vragen, begint hij/zij met 'Excusez-moi' of 'Excuse me'. Wij vragen ons af of iemand die zegt: ,,Excuseert u mij, maar kunt u mij vertellen waar de Nieuwestad is? wel goed bij zijn hoofd is. Akkoord, wij beginnen vaak met: ,,Mag ik u wat vragen?'', maar dat is plompverloren. De aangeschotene krijgt geen tijd om even tot zich door te laten dringen wat er van hem verwacht wordt. De ander verontschuldigt zich niet, maar breekt ongevraagd bij je in. 'Neem me niet kwalijk' is een uitdrukking die ook al hoe langer hoe minder gebezigd wordt. Ik geef toe: het is ook wat lang. 'Sorry' en 'Pardon' zijn korter. Maar moeten we dan altijd die korte woordjes gebruiken? We zeggen toch ook 'draaideurcrimineel' in plaats van 'recidivist'? En is 'bolletjesslikker' ook niet lang?
Uit het onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat een meerderheid van de Nederlanders desondanks meent dat de Nederlandse taal ook over 15 jaar nog zal bestaan. Maar mag ik dan, alsjeblieft en het spijt me echt als ik u nu beledig of excuseer me op voorhand dat ik betweterig overkom, vragen om die dan ook wat vaker te bezigen?
Zorgen maken we ons over de criminaliteit, normen en waarden, de sociale zekerheid, de veiligheid en ''buitenlanders''. Ik schrijf het voor het gemak maar even tussen aanhalingstekens, zoals de site www.nu.nl dat ook doet. Bedoeld wordt natuurlijk de angst voor allochtonen en vooral moslims, in het bijzonder de fundamentalisten, zoals Abu Jahjah, die vandaag nog verklaart dat hij elke dode Amerikaanse en Nederlandse soldaat in Irak met gejuich begroet. Zo maak je geen vrienden. Sterker nog: de angst voor de islam wordt er alleen maar door gevoed. Geert Wilders verhuist van het Kanaleneiland in Utrecht, omdat hij zich niet veilig voelt in een buurt met veel allochtonen. In de Diamantbuurt in Amsterdam wordt een Nederlands echtpaar weggetreiterd door Marokkaanse etterbakken. Wilders verklaart dat er in geen enkel moslimland democratie heerst. En dat onze cultuur gevaar loopt. Dat de islam een achterlijke godsdienst is, zegt hij nog net niet. Misschien vreest hij voor zijn leven, want ik las dat hij permanent door drie lijfwachten wordt begeleid en in een gepantserde auto rondrijdt. Mijn toenmalige vriendin en ik hebben het vaak tegen elkaar gezegd als we Pim Fortuyn op tv weer eens boude uitspraken hoorden doen. 'Laat hij toch uitkijken, straks schieten ze hem nog neer.'
Over normen en waarden gesproken. Burenoverlast, vroeger burengerucht geheten, wil de Leeuwarder burgemeester Dales hard aanpakken. Sinds kort woont er een soort Tokkie-familie boven mij. Ze kegelen bierblikjes over het balkon, laten dagenlang vuilniszakken vol troep in de gang of hal staan en maken de scootmobiel van mijn gehandicapte bovenbuurvrouw onklaar. Wie er wat van zegt, krijgt een grote bek. Nimmer hebben we in dit gebouw met zulke lieden te maken gehad. We zien ze altijd of met een bierblikje in de hand of met een tray vol blikjes de lift instappen. Verbaasd waren we dus niet dat een van de bezoekers een boete had openstaan wegens rijden onder invloed.
Over normen en waarden in het verkeer gesproken. Wie nog maar een minuut op de fiets zit, ervaart al grove overtredingen in het grote dorp dat Leeuwarden heet. Niet ergeren, slechts verbazen, raadde mijn vader me altijd aan, maar het kost veel moeite om die auto's die met 60 of 70 hier over de Singel scheuren geen middenvinger toe te steken. Let wel: er geldt een maximum van 30 km per uur!! Maar niemand die zich er iets van aantrekt. De Noordersingel is een racebaan. De fietsers zijn niet minder erg. Ze fietsen over stoepen en aan de verkeerde kant van de weg. Ik let er wel eens op: maar er is niemand die er iets van zegt. Mensen slikken gewoon te veel van elkaar! Al naar gelang mijn gemoedstoestand kaffer ik degene uit (zit dan meestal vlak voor mijn menstruatie), zeg vriendelijk dat "u aan de verkeerde kant van de weg fietst'. (een keer antwoorrde een meneer in het voorbijgaan dat ik gelijk had.) Of ik ga geen centimeter aan de kant en wijk op het laatste moment uit, de spookfietser een boze blik toewerpend. De achterliggende gedachte is natuurlijk pure luiheid. Mensen zijn te lui om een paar meter om te rijden. Van waar die haast? Geen idee. Ze brengen niet alleen zichzelf (die automobilist die rechts- of linksaf slaat, is er niet op verdacht dat er van die andere kant ook nog iemand kan aankomen) in gevaar, maar ook anderen. Een keer schold ik een meisje zo stijf dat ze agressief terug begon te schelden. Ik ging voor alle zekerheid maar even harder op mijn pedalen staan. Stel dat ze me achterop kwam en toevallig ook nog een mes bij zich droeg. Wij laten ons niet meer corrigeren. Als de dappere Manuel Fetter iemand zegt dat die geen bierflesje op de weg kapot moet smijten, krijgt hij een aantal messteken in zijn lijf. De agressie in dit land is groot. In het verkeer, op straat, in de winkels. 'Jullie Hollanders zijn zo bebekt. En altijd maar die grote mond open en zeggen wat je ervan vindt', aldus mijn vriendin, die jaren in Belgie en Frankrijk woont. Na een kort intermezzo van anderhalf jaar in Nederland, is ze haar vaderland weer ontvlucht. Hoffelijkheid is een woord wat Nederlanders niet kennen. Nu heeft een doornsnee Belg natuurlijk vele nadelen (gezagsgetrouw, achter je rug om dingen vertellen, maar niet rechtstreeks), maar beleefdheid is er nog wel. Zeker op straat. Ik ben nog steeds verbaasd als ik een Franse tiener ,,excuses-moi'' hoor zeggen als openingswoord. Dat is als hij je in de supermarkt per ongeluk aanstoot. Of even achter je langs wil. Een Nederlandse leeftijdgenoot wurmt zich achter je langs of zegt in het gunstigste geval: 'O, sorry!' Als een Frans- of Engelsman je de weg wil vragen, begint hij/zij met 'Excusez-moi' of 'Excuse me'. Wij vragen ons af of iemand die zegt: ,,Excuseert u mij, maar kunt u mij vertellen waar de Nieuwestad is? wel goed bij zijn hoofd is. Akkoord, wij beginnen vaak met: ,,Mag ik u wat vragen?'', maar dat is plompverloren. De aangeschotene krijgt geen tijd om even tot zich door te laten dringen wat er van hem verwacht wordt. De ander verontschuldigt zich niet, maar breekt ongevraagd bij je in. 'Neem me niet kwalijk' is een uitdrukking die ook al hoe langer hoe minder gebezigd wordt. Ik geef toe: het is ook wat lang. 'Sorry' en 'Pardon' zijn korter. Maar moeten we dan altijd die korte woordjes gebruiken? We zeggen toch ook 'draaideurcrimineel' in plaats van 'recidivist'? En is 'bolletjesslikker' ook niet lang?
Uit het onderzoek van het Sociaal Cultureel Planbureau blijkt dat een meerderheid van de Nederlanders desondanks meent dat de Nederlandse taal ook over 15 jaar nog zal bestaan. Maar mag ik dan, alsjeblieft en het spijt me echt als ik u nu beledig of excuseer me op voorhand dat ik betweterig overkom, vragen om die dan ook wat vaker te bezigen?
posted by Karin.E. at
7:01 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home