Nieuwjaar
Waarom gaat de tijd zo snel? Omdat als wij ouder worden, de tijd die we geleefd hebben, toeneemt. Wie vijf of zes is, heeft maar kort geleefd en de tijd die hij ,,erbij'' leeft, lijkt dan automatisch langer. Ik geloof dat er een theorie is in deze trant, die verklaart waarom de maanden en jaren vliegen, naarmate we ouder worden.
De laatste uren van 2004 tikken weg. Ik ben door veel mensen uitgenodigd het oude jaar uit te zitten, maar ik blijf liever thuis. Al heel wat jaartjes breng ik die avond alleen door. Want oudejaarsavond zegt me niet zoveel. Ik ga meestal vroeg naar bed. Om half 11 of zo. Dan slaap ik al, als buiten dat enkele rotje wordt afgestoken, want ik woon in een rustige buurt. Het voordeel is dat je de volgende morgen redelijk fit op staat. Zo'n tien a dertien jaar geleden ging ik meestal overdag naar mijn pleegmoeder, die steevast in de keuken appelflappen bakte. Of ananasflappen. Ik ging op het krukje naast de koelkast zitten om nieuwtjes en andere gedachtenspinsels met haar te delen. Vaak stond de radio aan. Ze is al zeven jaar dood. Ze zou, gesteld dat ze even anno 2004 terug kon keren, gezegd hebben dat ze niet kon slapen van die vreselijke ramp in Azie. Al die doden, naar het schijnt nu al meer dan 120.000 - in Indonesie is men gestopt met tellen-. Mijn moeder, i juni overleden, zou zeggen: ,,gruwelijk''. Zij las tot enkele weken voor haar dood op 84-jarige leeftijd, elke dag de krant, keek journaals en was van alles goed op de hoogte. Ze belde me op toen de vliegtuigen zich in de Twin-towers boorden. Ik was er niet. Maar ze sprak mijn antwoordapparaat in ,,Ja Karin, met mama, je moet de televisie aanzetten, in Amerika zijn vliegtuigen tegen torens nou.. gruwelijk..Niet te geloven. Nou tot ziens he.'' Ook mijn moeder zat op oudejaaravond meestal alleen, wat ze helemaal niet erg vond. Ze vermaakte zich goed met haar sigaretje, de tv of een puzzel. Het schoot vorig jaar om deze tijd nog wel even door mijn hoofd, dat het de laatste keer kon zijn dat ik uberhaupt naar haar toe kon gaan op een oudejaarsavond. Maar ach, ik zou nieuwjaarsdag toch al gaan? Dat deed ik dan ook. Het zou haar laatste nieuwjaarsdag zijn. Ze was toen al ziek en de ziekte bleek ongeneeslijk. Mijn lieve moeder stierf tussen Juliana en Bernhard in, in juni. Ik mis haar en het is vreemd om na je biologische ouders en je pleegmoeder, nu ook je (tweede) moeder te moeten missen. Het geeft me soms het gevoel alsof ik geen vaste grond onder mijn voeten heb. Dat de basis die je had, je moeder die toch een onvoorwaardelijk baken voor je is, verdwenen is. Onherrroepelijk en definitief.
De dood is een schandaal, zei Joke Smit ooit. Lang heb ik er zo over gedacht. En nog steeds denk ik: ,,Mijn moeder dood? Dat kan niet waar zijn! Dat mag niet, dat wil ik niet.'' Ik begin steeds meer te beseffen dat de dood een onlosmakelijk onderdeel uitmaakt van het leven. Dat iedereen een keer gaat. Ook al willen we niet. Dat het leven dat je nu leeft, het enige is waarvan je je op dit moment bewust bent. Dat je er dus alles uit moet halen wat je wilt. Want voor je het weet kan het voorbij zijn. En lig je voor altijd in dat kerkenputje. Je omhulsel dan. Ik hoop dat je ziel ergens anders is. Op de website www.voorbijdedood.nl staat een verhaal van een vrouw die via een of ander spiritueel experiment van een medium gevolgd wordt na haar sterven. Een van de mensen die hierbij betrokken is, is Ronald Jan Heijn. Hij zoekt voor een tv-programma vier ongeneeslijk zieke mensen die hij spiritueel wil volgen na hun overlijden. Ben benieuwd of er een omroep is die dit format ziet zitten.
Thuis, vroeger waren de oudejaarsavonden gezellig en bijzonder. Opblijven tot twaalf uur was als voor mij, als meisje van zeven, een unicum. Ik kreeg zelfs een klein glaasje boerenjongens of alcoholvrije likeur, een goedje met een mierszoet smaakje en een kleurtje, en ik kanbbelde op kaasblokjes en zoutjes. Twaalf uur was voor mijn kindergevoel een magisch moment. Ik herinner me dat ik tegen mijn tante zei: ,,Ik ga nu een kaars tekenen en daar doe ik net zo lang over, tot het twaalf uur is.'' Buiten staken we sterretjes af en we bleven nog lang op, hoe later hoe indrukwekkender. Vaak keken we naar ,,Geprolongeerd'', een compilatie van leuke televisiefragmenten van het afgelopen jaar. Ik leerde het woord zonder haperen uitspreken. De volgende morgen gingen we naar de kerk en daarna was er het nieuwjaarsconcert. Ik verlangde op 1 januari alweer naar 31 december. Ik heb eens een kalendertje gemaakt op 6 januari of zo, waarop ik de dagen kon wegstrepen tot de volgende oudejaarsdag. Het magische is er allang af. Ik heb niets meer met de feestdagen, waarop gemis en leegte zich heftiger doen voelen dan andere dagen. ,,Ik zal blij zijn als het straks weer gewone dagen zijn en alles achter de rug is'', placht mijn moeder steevast te zeggen. Dat hoeft ze nu niet meer te zeggen. Zij is ,,bij God geborgen'', schreef een goede vriendin van haar mij onlangs.
Veel alleenstaanden denken er zo over. Feestdagen hoeven voor hen niet. Ook ik ben blij als het straks weer begin januari is en de dagen weer gaan lengen. En we straks weer naar het voorjaar gaan. Wie weet wat het nieuwe jaar allemaal voor ons in petto heeft.
Ik hoop in elk geval dat het een fijner, beter en vrolijker jaar wordt dan dat wat nu nog precies zeven kwartier duurt.
De laatste uren van 2004 tikken weg. Ik ben door veel mensen uitgenodigd het oude jaar uit te zitten, maar ik blijf liever thuis. Al heel wat jaartjes breng ik die avond alleen door. Want oudejaarsavond zegt me niet zoveel. Ik ga meestal vroeg naar bed. Om half 11 of zo. Dan slaap ik al, als buiten dat enkele rotje wordt afgestoken, want ik woon in een rustige buurt. Het voordeel is dat je de volgende morgen redelijk fit op staat. Zo'n tien a dertien jaar geleden ging ik meestal overdag naar mijn pleegmoeder, die steevast in de keuken appelflappen bakte. Of ananasflappen. Ik ging op het krukje naast de koelkast zitten om nieuwtjes en andere gedachtenspinsels met haar te delen. Vaak stond de radio aan. Ze is al zeven jaar dood. Ze zou, gesteld dat ze even anno 2004 terug kon keren, gezegd hebben dat ze niet kon slapen van die vreselijke ramp in Azie. Al die doden, naar het schijnt nu al meer dan 120.000 - in Indonesie is men gestopt met tellen-. Mijn moeder, i juni overleden, zou zeggen: ,,gruwelijk''. Zij las tot enkele weken voor haar dood op 84-jarige leeftijd, elke dag de krant, keek journaals en was van alles goed op de hoogte. Ze belde me op toen de vliegtuigen zich in de Twin-towers boorden. Ik was er niet. Maar ze sprak mijn antwoordapparaat in ,,Ja Karin, met mama, je moet de televisie aanzetten, in Amerika zijn vliegtuigen tegen torens nou.. gruwelijk..Niet te geloven. Nou tot ziens he.'' Ook mijn moeder zat op oudejaaravond meestal alleen, wat ze helemaal niet erg vond. Ze vermaakte zich goed met haar sigaretje, de tv of een puzzel. Het schoot vorig jaar om deze tijd nog wel even door mijn hoofd, dat het de laatste keer kon zijn dat ik uberhaupt naar haar toe kon gaan op een oudejaarsavond. Maar ach, ik zou nieuwjaarsdag toch al gaan? Dat deed ik dan ook. Het zou haar laatste nieuwjaarsdag zijn. Ze was toen al ziek en de ziekte bleek ongeneeslijk. Mijn lieve moeder stierf tussen Juliana en Bernhard in, in juni. Ik mis haar en het is vreemd om na je biologische ouders en je pleegmoeder, nu ook je (tweede) moeder te moeten missen. Het geeft me soms het gevoel alsof ik geen vaste grond onder mijn voeten heb. Dat de basis die je had, je moeder die toch een onvoorwaardelijk baken voor je is, verdwenen is. Onherrroepelijk en definitief.
De dood is een schandaal, zei Joke Smit ooit. Lang heb ik er zo over gedacht. En nog steeds denk ik: ,,Mijn moeder dood? Dat kan niet waar zijn! Dat mag niet, dat wil ik niet.'' Ik begin steeds meer te beseffen dat de dood een onlosmakelijk onderdeel uitmaakt van het leven. Dat iedereen een keer gaat. Ook al willen we niet. Dat het leven dat je nu leeft, het enige is waarvan je je op dit moment bewust bent. Dat je er dus alles uit moet halen wat je wilt. Want voor je het weet kan het voorbij zijn. En lig je voor altijd in dat kerkenputje. Je omhulsel dan. Ik hoop dat je ziel ergens anders is. Op de website www.voorbijdedood.nl staat een verhaal van een vrouw die via een of ander spiritueel experiment van een medium gevolgd wordt na haar sterven. Een van de mensen die hierbij betrokken is, is Ronald Jan Heijn. Hij zoekt voor een tv-programma vier ongeneeslijk zieke mensen die hij spiritueel wil volgen na hun overlijden. Ben benieuwd of er een omroep is die dit format ziet zitten.
Thuis, vroeger waren de oudejaarsavonden gezellig en bijzonder. Opblijven tot twaalf uur was als voor mij, als meisje van zeven, een unicum. Ik kreeg zelfs een klein glaasje boerenjongens of alcoholvrije likeur, een goedje met een mierszoet smaakje en een kleurtje, en ik kanbbelde op kaasblokjes en zoutjes. Twaalf uur was voor mijn kindergevoel een magisch moment. Ik herinner me dat ik tegen mijn tante zei: ,,Ik ga nu een kaars tekenen en daar doe ik net zo lang over, tot het twaalf uur is.'' Buiten staken we sterretjes af en we bleven nog lang op, hoe later hoe indrukwekkender. Vaak keken we naar ,,Geprolongeerd'', een compilatie van leuke televisiefragmenten van het afgelopen jaar. Ik leerde het woord zonder haperen uitspreken. De volgende morgen gingen we naar de kerk en daarna was er het nieuwjaarsconcert. Ik verlangde op 1 januari alweer naar 31 december. Ik heb eens een kalendertje gemaakt op 6 januari of zo, waarop ik de dagen kon wegstrepen tot de volgende oudejaarsdag. Het magische is er allang af. Ik heb niets meer met de feestdagen, waarop gemis en leegte zich heftiger doen voelen dan andere dagen. ,,Ik zal blij zijn als het straks weer gewone dagen zijn en alles achter de rug is'', placht mijn moeder steevast te zeggen. Dat hoeft ze nu niet meer te zeggen. Zij is ,,bij God geborgen'', schreef een goede vriendin van haar mij onlangs.
Veel alleenstaanden denken er zo over. Feestdagen hoeven voor hen niet. Ook ik ben blij als het straks weer begin januari is en de dagen weer gaan lengen. En we straks weer naar het voorjaar gaan. Wie weet wat het nieuwe jaar allemaal voor ons in petto heeft.
Ik hoop in elk geval dat het een fijner, beter en vrolijker jaar wordt dan dat wat nu nog precies zeven kwartier duurt.
posted by Karin.E. at
1:30 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home