Postume wraak

Prachtig hoe Bernhard postuum de RVD beentje lichtte. Het was smullen vanmorgen. Hij heeft geen een, maar twee onechte dochters. En hij viel niet op Evita Perron. Die vond hij te ambitieus en te zakelijk, dus helemaal niet vrouwelijk, haha. En ik wist al dat Juliana genereus was. Ze noemde de dochters van haar man lieve mensen. En de twee dochters op hun beurt waren dol op ,,mammie'', zegt Bernhard. We kunnen het niet meer aan Juliana vragen. Stel dat ze nog geleefd had. Zou ze ook behoefte hebben gehad aan zo'n interview, waarin ze haar hart had kunnen luchten? Dat ze er bijvoorbeeld helemaal niet van baalde dat haar man vriendinnen had. Toen hij drie jaar lang dezelfde had, zei ze dat die dame dan wel een bijzonder mens moest zijn. En dus wilde ze haar wel ontmoeten. Juliana moet wel erg veel van haar man gehouden hebben. Ach, een groot man wordt veel vergeven, zeg ik altijd maar.
Bernhard was onorthodox, kleurrijk en recht voor zijn raap. Ik mocht dat wel. Al is het wel bedenkelijk dat hij zegt dat de constitutionele monarchie hem niets zegt en dat sommige ministers lamzakken zijn.
De Friese royalty-watcher Bearn Bilker heeft op zijn werkkamer foto's staan van Claus, Juliana en Beatrix. Maar met Bernhard heeft hij niets, zei hij vanavond bij Omrop Fryslan. Hij vond de postume actie niet kunnen. Van Bernhard had hij geen hoge hoed op, zei hij zuinigjes. Wat wil je ook van een Oranjegezinde christendemocraat die opeens hoort dat de Prins der Nederlanden het niet zo nauw nam met de echtelijke trouw?
Ooit werd ik ook door Omrop Fryslan gebombardeerd tot Oranjekenner. Ik gaf commentaar bij de bruiloft van Alexander en Maxima en na het overlijden van Prins Claus. Ja, ik was al op mijn twaalfde Oranje-fan. Ik maakte plakboeken over de defile's op Soestdijk en vond het prachtig toen Juliana de microfoon pakte en zei dat ze het ,,een ongelooflijk mooi slotakkoord'' had gevonden. Op mijn twintigste hing er nog een poster van Beatrix boven mijn bed in mijn kleine, maar o zo knusse studentenkamer aan de Leeuwarder Oeverstraat. Toen er in het Vrouwenhuis op 29 april 1980 stickers werden uitgedeeld met ,,Oranje-blanje-beu'' verdedigde ik Bea. ,,Dat was toch een geweldige vrouw?" Maar zo langzamerhand raakte ik er meer en meer van overtuigd dat het koningshuis een uit de tijd geraakt instituut is. De Oranjes mogen nog zulke aardige mensen zijn, een overerfelijke monarchie is een anachronisme. En bovendien democratisch niet controleerbaar. De voordelen - de monarchie als symbool van de eenheid van de Nederlandse staat en een onmisbare continue factor - vind ik steeds minder opwegen tegen de nadelen. Het is toch erg vreemd dat iemand, alleen omdat hij geboren wordt in een gezin van een koningin en prins, later koning moet worden. Nou ja, hij kan afstand doen van de troon, wat Alexander had kunnen en m.i. moeten doen met een foute schoonvader, maar vaak gebeurt dat niet. Want dan moet automatisch zijn broer, of nu zijn dochter Amalia, zijn plaats innemen.
Verder is het leven in de glazen kooi voor de personen zelf haast bijna onmenselijk. Vooral voor de aangetrouwden. Dat zag je aan Claus, die depressief raakte, omdat hij nooit mocht zeggen wat hij dacht. Bernhard ging zijn eigen gang, zelfs na zijn dood presteert hij het om voorpaginanieuws te worden. Beatrix zal wel erg verrast zijn vanmorgen toen de krant op haar bureau werd gelegd. Zou de lakei haar hebben gewaarschuwd? Of zou die Pieter Broertjes, die zich als pleegzoon van de Prins beschouwt, haar vantevoren toch even hebben ingelicht?
,,Majesteit, morgen staat in mijn krant dat uw vader verklapt dat u geen 50.000 gulden had om een huwelijkscadeau (tafelzilver) voor uw zoon en aanstaande schoondochter te kopen.'' Gelukkig had Bernhard nog wel een paar miljoentjes over en kocht hij dat bestek zelf wel. Daar deed de prins niet moeilijk over. Basta!