Nederigheid

Voor mijn krant was ik vanmiddag bij de presentatie van het boek ,,De wet van de koestal'' van Sytze Faber in het Koetshuis van Landgoed Lauswolt in Beetsterzwaag. Ze wilden voor de zekerheid dat er iemand bij was, om te horen of oud-informateur Wijffels nog iets spannends te zeggen had over de informatie. Sytze Faber stond bij de ingang met de manager van Lauswolt. Ik stelde me voor en zei dat ik hem ooit - het moet 1994 zijn geweest denk ik- had geinterviewd toen hij nog burgemeester van Hoogeveen was. In het zaaltje was het al aardig vol. Veel ouder publiek stond aan de kant. In het midden stond een tafel met de heerlijkste lekkernijen te pronk: schaaltjes met stukjes noga, chocolade, koekjes en ander lekker suikergoed. Niemand nam wat. Dat zei een fotograaf tegen me. "O, ik heb al een stukje noga op"", antwoordde ik. Ik zag mijn Friesch Dagblad-collega Sjirk Kuiper binnenkomen. Later kwam hij op me af en gaf me een hand. ,,Ik ben Sjirk Kuiper, voorlichter van de ChristenUnie." Ik vond het wel een geestig grapje en ging er niet op in. Maar al te vaak ga ik serieus op grapjes in. Zoals vanmorgen. Ik belde Geert Dales over het feit dat geen van de 160 Friese trouwambtenaren gehoor had gegeven aan een uitnodiging voor het bijwonen van de opening van een tentoonstelling in het Verzetsmuseum over homo's in nazi-Duitsland. Dales wist van niks. Terwijl hij toch tot de doelgroep behoorde. Want buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand en gay. De organisatie had deze gebeurtenis kennelijk ,,geheim'' willen houden, schertste hij. "Geheim?'' vroeg ik. Dales aarzelde. Nou ja, bij wijze dan.... Dus later informeerde ik voorzichtig bij Sjirk: 'Zeg, je bent hier toch voor het FD? Nee, hij werkte per 1 april voor de ChristenUnie. Ik zag ook Willem Aantjes, oud-politiek leider van de ARP. Grijs, broos, al op leeftijd. Bijna dertig jaar geleden was dit de beoogd premier. Althans als zijn lidmaatschap van de Germaanse SS niet was ontdekt. Weg politieke carriere. Ook Andre Roevoet en Wijffels waren aanwezig. Faber vond de ChristenUnie van nu erg veel lijken op de ARP van 40 jaar geleden, namelijk met een sterk sociaal gezicht en oog voor het milieu. Na afloop bekende hij dat hij ChristenUnie had gestemd. "Maar dat is niet voor de krant" zei hij tegen mij en een collega.
Rouvoet zei nog iets moois: "Politiek gaat om macht, maar christelijke politiek is je dienstbaar maken aan gerechtigheid." Geldt dan blijkbaar niet voor homo's die als een tweederangsburger worden afgeserveerd door de passage van weigerambtenaren in het regeerakkoord. Een legitimatie voor discriminatie. Rouvoet nam alleen deel aan het kabinet om zijn christelijk-sociale doelstellingen te realiseren. "Het pluche is bijzaak." Wijffels zei dat in Beetsterzwaag de basis voor het kabinet was gelegd. Niks geen lijstjes met eisen, niks elkaar aftroeven, niks onderhandelen, maar de dialoog voeren. Hoe moet Nederland er uit zien, wat willen we? Waar vinden we overeenstemming? Na afloop stond hij voor de camera's van de NOS. Ik wilde hem aanschieten, maar dacht: ach, laat hem eerst maar even een kop koffie pakken. Later was hij verdwenen. Hij stond langdurig met Rouvoet voor de ingang te praten. Tot twee keer toe vroeg ik hem of ik hem nog even kon spreken. "Ik loop niet weg", zei hij. Ik stelde me voor. "Ah, u bent die mevrouw die hier in de bosjes zat." Ja, tijdens de formatiebesprekingen was ik omgelopen en zag de heren aan de achterkant van het koetshuis een luchtje scheppen. Die inventiviteit was hem blijkbaar bijgebleven! - Dat u dat nog weet, zei ik. Al na enkele zinnen bleek dat hij weinig zin had om mijn vragen nog verder te beantwoorden. Hij sloeg me even op de schouder en zei: "Maar dit is allemaal al oud nieuws hoor." - Ach, ik ben maar een eenvoudig correspondentje", schamperde ik. "Maar nu moet ik echt weg", zei hij en beende naar binnen. Ons gesprek was abrupt beeindigd. Vond hij zijn gesprekspartner niet goed genoeg geinformeerd? Had ik het verkeerde jasje aan? Feit is dat me dit in jaren niet is overkomen. Maar ach, het is wel een lesje in nederigheid. Passend bij de gereformeerde moraal bovendien en daarom toepasselijk bij deze middag. "Wat is de mens dat U zijner gedenkt?"
En het doet je beseffen dat je als journalist ook maar een mens bent. En dat niet iedereen altijd voor je klaarstaat. Uit angst anders een slechte pers te krijgen. Dank u meneer Wijffels!