Fries eigen
Hij kon het natuurlijk zelf wel een beetje bedenken, zei hij, maar toch belde mijn NRC-collega vanmorgen even op: Wat is ,,Fries eigen'', zoals ik mijn verslag had geschreven? Ja, dat is toch het belang van het Friese culturele erfgoed en de taal dacht ik hardop. Of zou het ook het nuchtere, botte en recht voor zijn rape zijn, of het schuchtere en het licht onder de korenmaat stekende en jezelf vooral niet op de schouder kloppen en zeker niet hoog van de toren blazen? Fries-eigen is weer iets anders dan Frysk-sinnich natuurlijk. Opnieuw belde de eindredactie later. Dat ,,Omrop'' in ,,Omrop Fryslan'' is toch zonder 'e' he?,,Ik ben niet zo vertrouwd met de Friese taal," verontschuldigde mijn collega zich op voorhand. Ik erger me groen en geel als een vlijtige eindredacteur er Omroep Fryslan of nog erger: Omroep Friesland van maakt. De Friese omroep kan natuurlijk weer wel.
Op half een belde mijn chef of ik nog snel een vetje kon maken over de Drachtster trouwambtenaar Jan Rozema, die opstapt, omdat hij homo's weigert te trouwen. Hij is het niet eens met de onlangs aangenomen raadsmotie waarin staat dat alle Buitengewoon Ambtenaren van de Burgerlijke Stand (BABS) alle paren, ook van gelijke kunne, moeten huwen. Er was een ANP'tje binnengekomen. En of ik binnen een half uur kon leveren. Ik belde met de voorlichting van Smallingerland, waar een dame mijn vraag noteerde en beloofde terug te bellen. ''Ik zit voor mijn deadline, graag zo snel mogelijk'', zei ik. Later belde een collega van haar terug. Rozema was niet bereikbaar. Ik vroeg of er soms een motie was aangenomen in Smallingerland, want waarom zou Rozema anders opstappen? Dat wist de betreffende dame niet. Ze zei dat ze nog maar een paar maanden bij voorlichting werkte. Ze zou het uitzoeken en met terug laten bellen. Dat gebeurde, maar nu door een derde voorlichtster die me alle informatie gaf. Ook dat het hier een wethouder betrof van ChristenUnie huize betrof, die vorig jaar met alle collegeleden als BABS was benoemd. En ja, hij bleef wel aan als wethouder. Intussen had ik mijn altijd behulpzame ANP-collega al gebeld, die zei dat hij Rozema evenmin te pakken kon krijgen. ,,Weet je dat nieuws al van die bussen van Conexxion?''Nee, dat wist ik niet. Omrop Fryslan meldde dat ze uit de roulatie werden genomen.
Ik had vanmorgen ook al een necro geschreven over Albert Waalkens, de boer en galeriehouder die was overleden en zat al voor een deadline. Vanmorgen werd ik om half 9 al gebeld door een collega van de kunstredactie. Waalkens was 1 april overleden. De redacteur beeldende kunst kon geen necrologie schrijven en uit het archief bleek dat ik de Groninger ooit eens had geinterviewd. Dat herinnerde ik me nog, het was in 2000 en ik was enthousiast over de galerie naast zijn woonboerderij, de nuchterheid en de bevlogenheid van de akkerbouwer annex kunstkenner, die menig jong kunstenaar had ,,ontdekt.'' Ik kon gelukkig wat citaten overnemen uit mijn eigen stuk en belde nog even met directeur Kees van Twist van het Groninger Museum. Altijd handig als je nog ergens een 06-nummer hebt. Die vertelde dat hij Waalkens goed had gekend. Die leefde al in een schemerzone, deelde hij mee. ,,Hij was dementerende. De laatste keer dat hij Waalkens had ontmoet was er echter geen sprake van somberte, maar juist van vrolijkheid. ,,Hij zei: ik weet straks nog wel dat ik een glaasje jenever heb gedronken, maar niet dat jij langs bent geweest.'' Van Twist gaf me het nummer van een galeriehouder die Waalkens ook goed kende. Zij bleek nog niet te weten dat haar collega was overleden en vroeg me wanneer de begrafenis was. Dat wist ik niet. Ze vertelde dat hij ,,een zeer genereus mens' was. Ze kwam in 1991 met hem in contact toen ze zelf een galerie opende. Hij sprak Gronings en zei: ,,Wicht, hier heb je mijn adressenbestand, doe ermee wat je wilt. Dan heb je een begin.'' Ja, competitie was hem vreemd, vertelde ze me. "
Ook zijn levenspartner belde ik in Amsterdam, maar zij was niet te bereiken. Dat deed ik overigens met aarzeling. Ik herinner me toen ik net enkele maanden bij Persburo PENN werkte, toen in 1985 Abe Lenstra overleed. Mijn chef vroeg me een stukje te schrijven en in mijn onbevangenheid belde ik de familie. Ik kreeg een huilende dochter aan de lijn en geneerde me rot. Gelukkig gaf ze me een naam van iemand die veel wist over Abe. Niet dat dit heel erg nodig was. Mijn directeur ging achter de toen nog elektronische typemachine zitten, stak een sigaar op en begon uit zijn hoofd een in memoriam te tikken. Dat kon hij,
zoals hij uit zijn hoofd een stuk over Jopie Huisman kon schrijven, gebaseerd op de diverse interviews die hij in de loop der jaren met hem gehad had. Met open mond keek ik toe. Het waren smeuige, leesbare verhalen vol anekdotes.
Vandaag stond op de kunstpagina een stukje over het feit dat Voltaire ooit een briefje in het Nederlands had geschreven. Dat had ik gister dus al in de krant kunnen hebben, want eergisteren kreeg ik hier al een persbericht over. Maar ik liet het stomgenoeg liggen. Te druk met andere zaken. Morgen naar een rechtszaak van een vrouw die ervan wordt verdacht haar vriend van de Martinitoren te hebben gegooid.
Op half een belde mijn chef of ik nog snel een vetje kon maken over de Drachtster trouwambtenaar Jan Rozema, die opstapt, omdat hij homo's weigert te trouwen. Hij is het niet eens met de onlangs aangenomen raadsmotie waarin staat dat alle Buitengewoon Ambtenaren van de Burgerlijke Stand (BABS) alle paren, ook van gelijke kunne, moeten huwen. Er was een ANP'tje binnengekomen. En of ik binnen een half uur kon leveren. Ik belde met de voorlichting van Smallingerland, waar een dame mijn vraag noteerde en beloofde terug te bellen. ''Ik zit voor mijn deadline, graag zo snel mogelijk'', zei ik. Later belde een collega van haar terug. Rozema was niet bereikbaar. Ik vroeg of er soms een motie was aangenomen in Smallingerland, want waarom zou Rozema anders opstappen? Dat wist de betreffende dame niet. Ze zei dat ze nog maar een paar maanden bij voorlichting werkte. Ze zou het uitzoeken en met terug laten bellen. Dat gebeurde, maar nu door een derde voorlichtster die me alle informatie gaf. Ook dat het hier een wethouder betrof van ChristenUnie huize betrof, die vorig jaar met alle collegeleden als BABS was benoemd. En ja, hij bleef wel aan als wethouder. Intussen had ik mijn altijd behulpzame ANP-collega al gebeld, die zei dat hij Rozema evenmin te pakken kon krijgen. ,,Weet je dat nieuws al van die bussen van Conexxion?''Nee, dat wist ik niet. Omrop Fryslan meldde dat ze uit de roulatie werden genomen.
Ik had vanmorgen ook al een necro geschreven over Albert Waalkens, de boer en galeriehouder die was overleden en zat al voor een deadline. Vanmorgen werd ik om half 9 al gebeld door een collega van de kunstredactie. Waalkens was 1 april overleden. De redacteur beeldende kunst kon geen necrologie schrijven en uit het archief bleek dat ik de Groninger ooit eens had geinterviewd. Dat herinnerde ik me nog, het was in 2000 en ik was enthousiast over de galerie naast zijn woonboerderij, de nuchterheid en de bevlogenheid van de akkerbouwer annex kunstkenner, die menig jong kunstenaar had ,,ontdekt.'' Ik kon gelukkig wat citaten overnemen uit mijn eigen stuk en belde nog even met directeur Kees van Twist van het Groninger Museum. Altijd handig als je nog ergens een 06-nummer hebt. Die vertelde dat hij Waalkens goed had gekend. Die leefde al in een schemerzone, deelde hij mee. ,,Hij was dementerende. De laatste keer dat hij Waalkens had ontmoet was er echter geen sprake van somberte, maar juist van vrolijkheid. ,,Hij zei: ik weet straks nog wel dat ik een glaasje jenever heb gedronken, maar niet dat jij langs bent geweest.'' Van Twist gaf me het nummer van een galeriehouder die Waalkens ook goed kende. Zij bleek nog niet te weten dat haar collega was overleden en vroeg me wanneer de begrafenis was. Dat wist ik niet. Ze vertelde dat hij ,,een zeer genereus mens' was. Ze kwam in 1991 met hem in contact toen ze zelf een galerie opende. Hij sprak Gronings en zei: ,,Wicht, hier heb je mijn adressenbestand, doe ermee wat je wilt. Dan heb je een begin.'' Ja, competitie was hem vreemd, vertelde ze me. "
Ook zijn levenspartner belde ik in Amsterdam, maar zij was niet te bereiken. Dat deed ik overigens met aarzeling. Ik herinner me toen ik net enkele maanden bij Persburo PENN werkte, toen in 1985 Abe Lenstra overleed. Mijn chef vroeg me een stukje te schrijven en in mijn onbevangenheid belde ik de familie. Ik kreeg een huilende dochter aan de lijn en geneerde me rot. Gelukkig gaf ze me een naam van iemand die veel wist over Abe. Niet dat dit heel erg nodig was. Mijn directeur ging achter de toen nog elektronische typemachine zitten, stak een sigaar op en begon uit zijn hoofd een in memoriam te tikken. Dat kon hij,
zoals hij uit zijn hoofd een stuk over Jopie Huisman kon schrijven, gebaseerd op de diverse interviews die hij in de loop der jaren met hem gehad had. Met open mond keek ik toe. Het waren smeuige, leesbare verhalen vol anekdotes.
Vandaag stond op de kunstpagina een stukje over het feit dat Voltaire ooit een briefje in het Nederlands had geschreven. Dat had ik gister dus al in de krant kunnen hebben, want eergisteren kreeg ik hier al een persbericht over. Maar ik liet het stomgenoeg liggen. Te druk met andere zaken. Morgen naar een rechtszaak van een vrouw die ervan wordt verdacht haar vriend van de Martinitoren te hebben gegooid.
posted by Karin.E. at
9:04 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home