Kutjaar

Tony Blair is katholiek geworden, Marianne Thieme doet het met een ex-jager, Jos Brink is dood en Benny (waarom fluister ik je naam nog?) Nyman gaat misschien ook al. Ja, Linda de Mol heeft gelijk: 2007 was een kutjaar. Net als zij lig ik in een scheiding. De relatiebreuk is keihard aangekomen, schreef De Telegraaf over het uit elkaar gaan van Linda en haar Sander. Na twaalf jaar! Net als zij beleefde ik ruzies, verzoeningspogingen en zelfs een nieuwe start, Het heeft niet zo mogen zijn. Een nieuw jaar met nieuwe kansen. Helaas kon ik niet zoals Linda een weekje naar New York om stoom af te blazen. Hoewel, vliegen is nooit mijn sterkste kant geweest. Linda schijnt alweer een nieuwe vlam te hebben. Die van mij laat nog op zich wachten, maar ach, dat is ook wel zo rustig als je aan het bijkomen bent van een turbulente periode, die bij tijd en wijle ook intieme momenten kende. Voorlopig geen relatie meer en trouwen al helemaal niet. Ik was altijd al tegen het huwelijk. Maar ook dit heb ik een keer ervaren, net als ,,normale'' mensen. Huwen en scheiden. Een op de drie huwelijken strandt overigens. Dus zo bijzonder is het nou ook weer niet. Niettemin blijft het een drama. Ook voor kinderen in algemene zin en in ons geval honden. Er zit niks anders op dan ze te verdelen. Zij een, ik een en een nieuw huis zoeken voor die grote, lieve Chico van vier. Die altijd zo aandoenlijk zijn grote, harige hoofd op je schoot legt, die zo knuffelig is en behalve inlief ook hondstrouw. Mijn hart breekt als ik aan de diertjes denk, maar dat is nu eenmaal de consequentie van een breuk. Ik ben goddank geen BN'er wiens liefdesleven tot op het bot wordt uitgemolke of op straat ligt. En daarom zal ik vanaf deze plek ook geen onthullingen doen over het hoe en waarom. Laat staan met modder gooien. Het is voorbij, het is jammer en verdrietig. Maar beiden gaan we verder, misschien sterker, in elk geval vrijer.
Vrijdagmorgen belde mijn chef. Of ik een klein vetje wilde maken van oud-burgemeester Leegwater van Scheemda, die weigerde een koninklijk lintje in ontvangst te nemen. De burgervader vond de kwalificatie ,,lid'' wel erg karig voor zijn jarenlange inzet als bestuurder en vrijwilliger. Dus ging de onderscheiding retour afzender. Dat had donderdagmorgen al in het Dagblad van het Noorden gestaan, dus ik had dat allang diezelfde dag in de krant moeten hebben. Op de een of andere manier bleef de krant ongelezen en van andere kanalen kwam het nieuws bij mij niet binnen. Via het gemeentehuis kreeg ik Leegwaters nummer. Zijn kordaat klinkende vrouw zei dat het welletjes was geweest. Dat haar echtgenoot geen behoefte had om te reageren, want moe van alle publiciteit. En dat ik het stukje in de Volkskrant maar moest lezen. Dat kwam goed uit,want dat had ik al keurig uitgescheurd voor me liggen. Mevrouw begreep toch zeker wel dat ik niets kon noch wenste over te schrijven? En ik vroeg vriendelijk dat wij natuurlijk de krant er niet naar zijn om sensationeel nieuws te brengen, dat we juist haar mans mening wilden horen. En of hij alsjeblieft geen uitzondering wilde maken voor het NRC. Zij zou het vragen. "Maar ik kan het u ook wel vertellen: de hele zaak is enorm opgeklopt. Iedereen mag toch een lintje weigeren?'' - Natuurlijk, antwoordde ik. Waarom het dan nieuws was als een burgemeester dat deed. Bovendien was het al ,,vorig jaar'' gebeurd (ja, in december pas). Dus nee, nu ze alles zelf zo op een rijtje zette, was het duidelijk dat hij mij niet te woord wilde staan. ,,Dat hebben we zo afgesproken.'' Er was niets meer aan te doen. Ik nam mijn verlies. Wel nog een nieuwsberichtje voor zowel de kunstpagina als voor Cobouw geschreven over het feit dat nieuwbouw van het Fries Museum onzeker is, nu er een gat van 10 miljoen in de dekking zit. Dat geld loopt het museum mis, omdat het de tijdsplanning niet haalt. De oplevering moet in oktober 2010 plaatsvinden, maar die datum wordt niet gehaald. De avond ervoor had ik Saskia Bak al gesproken, de adjunct van het museum. Zij bleef zich zeer diplomatiek uitdrukken. Geen sappige quootjes. Zou ze soms een mediatraining hebben gedaan, vroeg ik me af? -Daar kan ik nu niks over zeggen tot ,,daar ga ik nu geen uitspraken over doen''. Ik probeerde het nog met: ''Baal je niet enorm? Straks gaat die hele nieuwbouw niet door!'', maar ook dat kon haar niet verleiden tot meer openheid. -Alles voor niks straks, zei ik, inclusief mijn eigen bijdrage.'' - Karin, niets is ooit voor niets. Ruim een jaar geleden interviewde ik op diverse locaties zowel in Brabant als in Haarlem de architect van de geplande nieuwbouw, Hubert Jan Henket, voor een tentoonstelling over zijn visie. Dit alles in opdracht van het Fries Museum. Saskia had mij indertijd gebeld en vroeg of ik wilde meewerken. Ze zocht een journalist die tamelijk objectief was en toch kritisch kon zijn. Nu was ik altijd tegenstander van nieuwbouw, omdat ik het Zaailand zo ook wel prima vind. Een lekker leeg, kaal en groot plein. Twee keer de Grote Markt. En die lelijke winkelslurf zie ik al helemaal niet zitten. Maar allengs de gesprekken met Henket raakte ik enthousiast. Moest Leeuwarden niet eens iets groots neerzetten? Een statement maken? Een publiekstrekker laten bouwen? Een nieuw icoon aan de stad toevoegen?Ach, voor mij mocht het. Henket gunde ik het het meest. Een erg aardige en open man. Die er een transparant en tijdloos gebouw wil neerzetten. Ik gun het hem en ik gun het Marga Waanders, de Leeuwarder wethouder.