Jantien

Zij is de beste columnist van Nederland. Niet omdat ze mijn vriendin/collega is, maar omdat ze authentiek, echt en vol humor schrijft. En omdat ze net, als ik, tamelijk dwars is. Dat is ook de titel van haar eerste bundel. Ja, ik ben trots op Jantien de Boer (42). Stiekem omdat ik haar in 1987 bij Persburo PENN heb aangenomen en haar coachte op haar eerste schreden van haar succesvolle journalistieke bestaan. Hoe sprankelend ook, als een bang vogeltje zat ze tegenover me (bekende ze zelf later) in die hectische januaridagen. Toen een nieuwe Elfstedentocht, de derde in successie, er zat aan te komen. Bel jij die lui in dat cafe in Ferwert even? vroeg ik achteloos. Bibberend pakte ze de telefoon (vertelde ze veel later) en belde de cafebaas. Ze had temperament, schreef goed, was net als ik feministe en groot dierenvriend. Een jaar nadat ik PENN had verruild voor een zelfstandig bestaan, verkaste zij naar de Leeuwarder Courant. Donderdagavond jl. werd haar bundeltje aangeboden aan een docent die het gebruikte in zijn lessen aan secretaresses. Hij vond ze kostelijk, ze veroorzaakten de nodige discussie, bijvoorbeeld over de afkeer van De Boer als vrouwen de achternaam van hun man aannemen. Dat doe je toch niet? Nou, jonge collega's op de LC-burelen doen dat wel. ,,Ze wilde bij hem horen'', vertelde ze Jantien. En een mevrouw in de zaal riep dat ook zij trots was dat ze de naam van haar man heeft. Jantiens moeder bekende dat ze achteraf ook liever haar eigen naam had gehouden. Collega Asing Walthaus leidde de avond als een volleerd presentator. Ik dacht toen ik die twee zag zitten aan het tafeltje: als zij bij De Volkskrant of Het Parool hadden gewerkt waren het nu BN'ers. Jantien als een soort Heleen van Rooyen, maar dan minder ordinair en Asing als een nieuwe Jeroen Pauw. Ik was de avond erna bij een avond over humor, maar wat die oud-gemeentesecretaris daar klaarspeelde was te erg voor woorden. Hij zat als een stuntelige Tommy Cooper voor een middeleeuwse beamer krantenknipsels voor te lezen en de clou van grappen te verklappen. ,,Eh, voetbalstadion.. o nee, eh, wat is het toppunt van romantiek voor een man? Een vrouw achter mij gierde het uit: ,,een voetbalstadion''. De man in het donkerblauwe pak:,,Een voetbalstadion met kaarsjes''. Ik keek mijn buurvrouw geregeld aan en kreeg de slappe lach. Onbedoeld, maar toch. Deze man werkte op onze lachspieren. Haast aandoenlijk toverde hij de definitie van humor op de beamer. Daarna volgde een heel rijtje hoe je meer humor op kantoor kon krijgen. ,,Hij gaat dat hele staatje toch niet oplepelen?'' zuchtte mijn buurvrouw. -Ach, natuurlijk niet, stelde ik haar gerust. Waarop hij begon met voorlezen. Het sluitstuk was de doos die hij pakte. Daar zat een voorwerp in dat op een ouderwetse, zwarte draagbare telefoon leek. De antenne was echter een soort rietje waaruit je kon drinken. Een kip van plastic kon je gebruiken om je woede te koelen.
Maar even terug naar die columns: er staan altijd wel een paar zinnen in die mij doen schaterlachen. Als ze vertelt over al die rotmannen en mistroostig naar bed gaat met de Opzij. Als ze een interview leest met Jan Wolkers klaart ze al op. Die houdt niet van magere vrouwen en zorgde altijd dat zijn vriendinnen binnen no time 10 kilo zwaarder werden. Die zwoor zijn geloof af omdat zijn vader vertelde dat poezen niet in de hemel komen. Die huilde aan het graf van zijn kat. En ze eindigt met een bedankje ,,mede namens mijn man''. En dat schrijft ze dan tien keer zo leuk op als ik.
Hulde! En koopt allen ,,Dwars''!