Oranje

Oranje interesseert me steeds minder. Vroeger was ik een overtuigd fan en zat ik klaar voor de buis, zelfs voor een potje tegen Oezbekistan. Maar de duurbetaalde miljonairs laten het keer op keer afweten. En de nors ogende Van Basten doet niet sympathiek aan. Ooit heb ik zijn naam gescandeerd in de binnenstad van Leeuwarden. Toen ,,we'' in 1988 Europees kampioen waren en ik in de straten liep te hossen met vrienden. In een cafe zong ik ..Wij houden van Oranje'' van Andre Hazes uit volle borst mee. Die finale! Ik zat met drie collega's te kijken. De Russen vond ik veel beter, ze hadden meer kansen. Maar twee momenten, de kopbal van Gullit en de onwaarschijnlijke lob van Marco, waren voldoende voor de Europese beker. Ja, ik was een fan. In 1974 zat ik als 14-jarige voor de buis in hotel Golfzang op Vlieland. In de eetzaal stonden de stoelen voor het televisietoestel voor een groepje voetbalfans. Toen na amper een paar minuten Nederland een penalty kreeg, stompte de hotelgast naast me mij enthousiast in mijn zij. Ja, het was 1-0 en ,,we'' zouden nu wereldkampioen worden! Vier jaar daarna was ik in hetzelfde hotel, nu als vakantiehulp in de eetzaal. Op mijn kleine kamertje, bovenop zolder, met een piepklein raam waaruit je de veerdam kon zien, plakte ik foto's van Johan Cruyff, Johnny Rep en Johan Neeskens naast de spiegel. De finale tegen Argentinie zag ik op een klein zwart-wit-toestelletje in de personeelskamer. Acht minuten was het nog en Oranje stond achter. Zou het nog kunnen? Ik was bang van niet. Tot Dick Nanninga de 1-1 inkopte. In mijn feestvreugde pakte ik een stoofje waarop de theepot stond. Niet wetende dat het gedoofde waxinelichtje nog warm was. Het kaarsvet droop over mijn rok. Zo'n halflange, met lichtbruin/oranje blokjes. De vlek is er nooit meer uitgegaan. De volgende dag las ik in De Telegraaf: ,,Kansen, kansen, maar weer geen cup.''
Dus vertel mij niets over het Nederlands elftal. Wat heb ik gejuicht voor Johan Cruyff toen hij in 1974 de 2-0 scoorde tegen Brazilie. AL leken de voetbalwedstrijden in de jaren zeventig meer op veldslagen. Mijn god, wat was het hard. De zelf bikkelharde Neeskens liep na afloop van de finale tegen de Argentijnen met bloedvlekken op zijn shirt rond.
Wat heb ik gegild voor alle doelpunten ooit. Maar nu ben ik Marco- en Johan-moe. Het dieptepunt was toen Cruyff deze zomer, na het kampioenschap van Jong Oranje zei dat ,,ze het niet slecht hadden gedaan''. Tsjongejonge. Hij had niets eens de hele wedstrijd gevolgd. Wat liet hij zich kennen. Wat deed hij Foppe de Haan te kort. Wrokkig? Omdat Foppe met zijn 4-2-2- nu twee bekers op zak heeft?
Het werd dus 1-0 zaterdagavond tegen Luxemburg. Op de achtergrond stond mijn tv aan. Het voetbal was niet om aan te zien, dus keek ik ook niet. En volgend jaar is het EK. De verwachtingen zullen wederom, zoals gebruikelijk in dit land, enorm hoog gespannen zijn. Maar zolang Van Basten vasthoudt aan 4-3-3- zal het niks worden, ben ik bang.
Laat orakel Cruyff anders zelf eens aan het roer gaan staan. KNVB benoem hem tot supervisor boven Van Basten! In plaats vanaf de zijlijn kritiek uit te oefenen, moet hij het zelf maar eens laten zien. Coachen heer Cruyff kunt u toch zelf?