Hond

Ik was altijd een kattenmens. Dacht ik. Maar nu heb ik ook een hond. Afkomstig uit een huwelijksgoederengemeenschap. Hij heet Lummel, eigenlijk met een Umlaut en werd twee jaar geleden geboren in een Hongaars bos. Een Nederlandse, die daar woonde, ving hem op en nu is hij bij mij. Hij moest wennen. Zijn vorige huis deelde hij met twee andere honden. Tegen de ene gromde hij voortdurend. Met de andere rende hij in de tuin en speelde hij. Van het platteland belandde hij in de stad. Lummel is een gevoelig, timide hondje, maar hij ontdooit nu meer en meer. Hij kan je onderzoekend en doordringend aankijken. "Wat heeft hij veel gezichtsuitdrukkingen", riep een vriendin zondag enthousiast uit. Zij is ook een katten- en hondenmens. Het was bij haar op het eerste gezicht. Zij heeft net als ik, twee katten en een hond, en wilde er nog een hondje bij. Maar dat zag manlief niet zitten. Ze bood aan eens op Lummel te passen, mits het klikte met haar eigen hond, een soms niet al te gemakkelijke, blafgrage herder op lage pootjes. Zij wilde zelfs wel met hem op hondencursus. Dan kreeg ik daarna een gehoorzaam dier afgeleverd, dat naar commando's zou luisteren. Want hoe lief ook, opgevoed is Lummel niet echt. Ook buurvrouw B., die al twee keer met hem is uitgeweest, is dol op hem. Hij begint haar al te herkennen. Zij zocht juist, na de dood van haar oude trouwe viervoeter, een uitlaathond. Ik bof. Met haar, met het feit dat ik thuis werk en met zo'n makkelijk hondje. -Blaft hij wel eens? vroeg mijn schoonzus. "Ik hoor hem nooit blaffen." -Alleen op straat als hij andere honden ziet, antwoordde ik. Lummels geliefde plekje is het hoekje van de bank. Ook ligt hij vaak onder mijn bureau, aan mijn voeten. De plek op het bureau is gereserveerd voor kat Simon, die zich koestert onder het licht van de bureaulamp. Lummel houdt me voortdurend in de gaten. Toen buurvrouw B. hem had uitgelaten en even met hem naar haar huis wilde (dat is in de gang rechtsaf), weigerde hij subiet. Geen haar op zijn dicht begroeide huid dacht eraan om een hem onbekende weg in te slaan. Hij wilde alleen linksaf. Naar mijn voordeur.
In zijn oude huis kreeg je Lummel bij nat weer met geen stok naar buiten. Hier maakt het hem niets uit. Enthousiast gaat hij in de gang zitten en laat gedwee zijn riem om doen. Al kwispelend snelt hij de regen in. En overal laat hij zijn geurvlag achter. Lummel vindt het wel spannend in de stad. Mijn twee poezen blikken bij tijd en wijle nieuwsgierig naar hun nieuwe huisgenoot. Doris is afwachtend, maar niet bang. Lummel kijkt, maar reageert niet. Een enkel keertje hoor ik hem 's nachts twee keer blaffen. Schrikt hij dan wakker en weet hij niet precies waar hij is? Ziet hij een kat lopen? -Is goed Lummel, roep ik dan vanuit mijn slaapkamer naar boven (mijn slaapkamer is de trap af naar beneden). Dan blijft het stil. Lummel is weer ingedut. En ik vat de slaap ook weer.