Jagers

Schelden doet geen zeer, maar het kan wel kwetsen. Goddank wel. Vanmorgen heb ik een groepje jagers flink de huid volgescholden. Ik kom ze gelukkig zelden tegen. Maar vanmorgen liep ik ze letterlijk tegen het lijf toen ik een bliksembezoek aan mijn partner bracht. Ze had me al gewaarschuwd: in december komen er steevast meestal half beschonken kerels de weilanden inlopen, die dat ene haasje met zijn allen vol lood jagen. Als het geluk heeft. Anders hinkt het in doodsangst en dodelijk verwond, maar nog levend, door de weilanden tot het in de sloot verdrinkt. Vanmorgen was het zover. de auto's waren geparkeerd. De geweren werden uitgeladen. Mijn partner was in alle staten. Ze beet de jagers en hun hulpjes veel lelijks toe. Van dichtbij zag ik hoe ze te werk gaan. Vier volwassen mannen staan op een rij langs de sloot met een soort polsstok in hun hand. Ze wachtten tot de drie anderen, met de geweren in de aanslag, het weiland ernaast zijn binnengelopen. Ze springen met die stok de sloot over. Die wordt vervolgens horizontaal gehouden om de haasjes op te jagen. Daarbij maken de mannen allerlei geluiden. Halverwege kon ik mijn woede niet meer inhouden. ,,Helden op sokken'', schreeuwde ik. ,,Durven jullie wel tegen zo'n haasje.'' Het klonk nog te lief. ,,Moordenaars!'' hoorde ik mezelf ineens roepen. ,,Moordenaars! Helden op sokken!''. Mijn partner was zo boos dat ze haar kermisgeweer pakte om de jagers op te jagen. Ik probeerde haar te kalmeren. Ze zou toch niet echt gaan schieten? Het mogen dan kille dierenmoordenaars zijn, de Nederlandse wet verbiedt nu eenmaal het beschieten van mensen die dieren doden. Doe geen domme dingen, riep ik. - Niet doen! Ik zag het zwartste scenario al voor me: dat ze in een politiecel zou belanden, omdat ze opkwam voor dieren. Maar dat opkomen hoort nu eenmaal geweldloos te zijn. Vind ik eigenlijk ook. Maar zij vindt dat een mens niet meer is dan een haas. En dat je een weerloos dier moet beschermen. Ze heeft enkele hazen gered. Door zelf lawaai te maken. En dankzij onze scheldkanonnades taaide het groepje helden al snel af. Hopelijk smaakt hun kersthaas niet en denken ze nog even na over ons verbale protest. Het luchtte hoe dan ook op.

Ben net terug van de jaarvergadering van de Vereniging De Friesche Elf Steden. Er zaten bijna 400 voornamelijk mannen in de zaal. Het bestuur krijgt vrijwel altijd alle steun voor hun aanpak en beleid. De contributie werd verhoogd met 30 procent, maar unaniem en met applaus werd ermee ingestemd. Pr-dame Marlise Vroom nam na bijna tien jaar afscheid. Ze sprak geen Fries, kon niet schaatsen en was bovendien vrouw, maar het bestuur aarzelde niet haar te benoemen. Marlise stelde je als journalist bijna altijd tevreden (Kroes: ze gaf de media een vinger, maar niet de hele hand), maar liet zich niet verleiden tot het onthullen van verenigingsgeheimen. Maar dat had je zelf bijna niet in de gaten. Ze wordt opgevolgd door Imie Jonkman, oud-Omrop Fryslan, die een eigen communicatie- , organistaie- en adviesbureau heeft. Zij kan evenmin schaatsen, is ook vrouw, maar spreekt wel Fries en kent de media als oud-journalist goed. En haar vriend schaatste de Tocht der Tochten wel een paar keer. Illegaal, verklapte ze.

Vanmiddag op reportage in Oudwoude. De TomTom bracht me tot Kollumerzwaag. Bestemming bereikt, maar ik stond op een doorlopende weg. Weliswaar een Foarwei, maar niet die ik moest hebben. Mijn eigenlijke bestemming lag vier kilometer verderop. Zeker een foutje gemaakt daar in India waar medewerkers alle Nederlandse straten intikken en sommigen heel Amsterdam uit hun hoofd kennen. Zonder er ooit geweest te zijn.