Onderzeeer

Je kunt voor 2.000 euro eten met Geert Wilders. Voor dat geld kan ik 100 keer zelf uit eten. Wil je hem steunen en heb je zin in een gesprek met een Kamerlid dat zijn haar verft en vind je het niet erg dat er bodyguards om je tafeltje hangen, dan moet je dat vooral doen. Tenminste een originele manier om fondsen te werven. Gisteren las ik dat mannen depri worden van huishoudelijke taken en kinderen. En dat een vrouwelijk CDA-Kamerlid van mening is dat er geen vrouwen en mannen tezamen op onderzeeers mogen zitten. Het is er zo krap en je zit zo op elkaars lip en je kunt elkaar bijna NIET aanraken, dat dit alleen maar spanningen oplevert. Ik heb een oplossing: laten ze homomannen en lesbovrouwen (of alleen lesbo's bij de heteromannen) op zo'n ding zetten. Weer een probleem minder. Kan aanraken gewenst zijn op de werkvloer? Mogelijk wel tussen werknemers die een gelijkwaardige functie hebben, vindt Hedy d' Ancona, maar niet tussen bazen en ondergeschikten. Ze pleit voor een niet-aanrakingsverbod. Lijkt me geen slecht plan. Hoewel de seksuele intimidatie zich ook en misschien nog meer uitstrekt tot het maken van seksueel getinte opmerkingen, grapjes en insinuaties. Ook het vragen naar iemands seksleven valt daaronder. Toen ik als tiener in een hotel op Vlieland werkte, vroeg de baas vaak aan de kamermeisjes en bedienden: ,,Doe je het nog wel eens?'' Ik was zo naief om te vragen: Wat? Waarop het antwoord volgde: ,,Soep eten met een vork.'' Of je kon antwoorden met een retourvraag: ,,Nee, en jij?'' Ik las dat collega's pornosites openen op de pc van een vrouwelijke collega. Als die zegt daar niet van gediend te zijn, heeft ze in de ogen van de mannelijke daders ,,geen humor'', of is ze een trut. Ik vraag me af wat de beste aanpak is. Maak je je druk, dan hebben de mannen lol. Word je boos, dan vinden ze het nog mooier, want je zit op de kast. Negeren? Vriendelijk maar beslist zeggen dat je er niet van gediend bent? Dan ben je een ,,sfeerverpester''. Misschien kun je nog het beste zeggen dat je er ,,supergeil'' van wordt. Zo van: ,,Goh, dit is precies de juiste pose waar ik altijd enorm opgewonden van raak. Welke geile vent heeft dit zo knap voor mij uitgekozen?'' Maar zelfs zo'n opmerking zal de mannelijke gezichten niet rood doen aanlopen, vrees ik. Weerwoord geven en de seksisten met gelijke munt terugbetalen? - Zeg Kees, wat zie jij er uit, heb je een wilde nacht achter de rug, of mag je niet zo vaak meer, vandaar dat je altijd zo chagrijnig bent.'' Het is een lastig probleem. Ik las ooit over een vrouw die elke dag op haar werk opmerkingen kreeg over en toespelingen kreeg op haar overigens fraaie benen. Ze was het zo zat dat ze op zekere dag al haar mannelijke collega's bij elkaar riep, op een tafel ging staan en zei: ,,Zo, nu mogen jullie er een halve minuut naar kijken en daarna wil ik er nooit meer iets over horen!'' Het schijnt geholpen te hebben. Humor als wapen.

De Leeuwarder burgemeester Dales blijft vast niet zes jaar in Leeuwarden, zei een collega gisteren tegen me. Hij heeft het hier wel gezien, is niet geliefd en zit altijd in Den Haag, zei een ander. Ze vonden hem zo ,,plastic'', iemand tot wie je moeilijk kon doordringen, die niet het achterste van zijn tong liet zien, laat staan dat hij ooit een fout toegaf. Als enige was ik redelijk positief. Ik ben laatst een middag met hem op pad geweest toen hij overlastveroorzakers bezocht. Zijn recht-toe-recht-aan-aanpak spreekt me aan, net als zijn duidelijke taalgebruik (iedereen spreekt tegenwoordig van ,,helder'', een woord dat ik mijd als de pest, want ik vind ,,duidelijk'' mooier). Ik kreeg tijdens een persoonlijk onderhoud, waartoe hij me uitnodigde als kennismaking, niet het idee dat hij zich anders voordoet dan hij is. Ik heb evenmin het idee dat hij niet voor rede vatbaar is. Toen hij zei dat hij het zo druk had, adviseerde ik hem dat hij dan wat bijbaantjes kon afstoten. En ik drukte hem ongevraagd op het hart om zijn oude moeder eens wat vaker te bezoeken. ,,Want daar krijg je spijt van.'' Ik meende dat hij dit advies ter harte nam. Zelf heb ik het laatste anderhalf jaar alles gedaan voor mijn (overleden) moeder wat ik kon. Ik hoef daar achteraf nooit wroeging noch schuldgevoelens over te hebben. Gisteren vierde ik mijn verjaardag. De eerste zonder mijn moeder. Zo zal er dit jaar voor alles een eerste keer zonder haar zijn. Ik mis haar, maar de berusting neemt hand over hand toe. Dat zal het werk van moeder natuur zijn. Iedereen zal op zeker moment een verlies meemaken. Verder leven zonder, komt voor een ieder van ons. Hoe leeg, stil, kaal, ongezellig, pijnlijk en rot je leven dan ook is, er komt een tijd dat je het niet meer fysiek aanwezig zijn van dierbaren aanvaardt. Je bent het er nog steeds niet helemaal mee eens, maar je beseft dat de zaken nu eenmaal zo liggen en dat je er niets aan kunt veranderen. Het is vooral een mechanisme om te overleven, vermoed ik. Acceptatie is een woord dat op veel zaken van toepassing is, zei een psycholoog mij ooit.