De vrouwen doen het!
En weer laten de mannen het afweten. De heren hockeyers missen de finale. Uitgerekend Taeke Taekema, het volgens de commentator ,,zekerheidje'' miste vanmiddag de strafbal. Natuurlijk zit ik voor de buis. Ik heb vakantie en heb tijd! Hoeveel beter doen de Nederlandse vrouwen het. De hockeydames staan wel in de finale! De waterpolo'sters overtreffen zichzelf. Als derde naar de kwartfinale en dan Italie en Hongarije verslaan. En dan de Amerikaanse vrouwen klop geven. Ik moest even een traantje wegpinken. Net als toen Marianne Vos vorige week de beste was in de puntenkoers. Waar de dames zegevierden in het roeien, bakken de Nederlandse sportmannen er weinig van. Theo Bos is een schim van zichzelf. Hij wil zijn bloed laten onderzoeken en opperde zelfs dat zijn concurrenten mogelijk doping konden hebben gebruikt. Althans hij wilde dit niet echt uitsluiten. Anky van Grunsven wint goud net als de vrouwen op de 100 meter vrij bij het zwemmen. Daar staan wat overigens niet minder eervolle bronzen plakken van de heren tegenover bij het judo-en. VDH slaagde niet in zijn missie. De voetballers van Foppe zijn al terug. Een illusie armer. Vanmorgen was er eindelijk een Nederlandse man die Olympisch kampioen werd: 10 kilometer zwemmer Maarten van der Weijden. Hij zwom zijn eigen race in open water en liet zich niet gek maken. Veel respect voor de man die ooit leukemie overwon. De Nederlandse vlag boven de Engelse en de Duitse zien wapperen, ja, ik ben zowaar trots op Nederland!
Met gebogen koppies kwamen de Amerikaanse waterpolovrouwen net binnen voor de huldiging, uinbundig de Nederlandse meiden. Als favoriet gingen ze in 2000 naar Sydney, maar het werd een teleurstelling. Nu winnen ze out of the blue. Hoewel de voorbereiding van 2,5 jaar er wezen mag. Waterpolo wordt hot, let op mijn woorden! Stimulerend voor de sport! Wondercoach Van Galen hield het tijdens het volkslied niet droog. Een mooie, emotionele man. Prachtig hoe de vrouwen hand in hand naar het Wilhelmus luisterden.
Mooi om details te zien en te horen bij dit sportfestijn. Joop Atsma uit Surhuisterveen gaf bloemen aan Marianne Vos en gaf haar op zijn Hollands drie zoenen. De andere twee dames (2 en 3) kregen er twee. Die snappen natuurlijk niks van die drie. Een verdedigster van de Amerikaanse polodames sloeg de Nederlandse aanvalsters ,,tot moes'', zei de commentator, maar de scheidsrechter greep niet in.
Al vanaf 1972 volg ik de Olympische Spelen. Plakboeken vol plakte ik. Het drama van Munchen, de dood van de Israelische sportlieden, de twee bijna onopgemerkt gebleven gouden medailles van judoka Wim Ruska. Vier jaar later in 1976 in Montreal was ik bij mijn tante op vakantie in Dalfsen. Ik herinner me vooral de zwemsters. Ansje Bunschoten en Anke Reinders zijn namen die nu uit mijn geheugen omhoog komen. Of was Enith Brigitta er toen ook al bij? De diskwalificatie van de zwemsters in 1984 in LA, de te vroege start van was het niet Desi Reiers, een naam die altijd komt bovendrijven. Arme Desi, zou ze er een trauma aan hebben overgehouden? Afschuwelijk zo'n diskwalificatie op de 4 x 100 meter vrij. Je leest er nooit meer iets over.
Mooi het commentaar van Inge de Bruin in Peking bij het zwemmen. Ze had direct door dat Marleen Veldhuis vorige week tijdens haar 100 meter vrij tijdens de start had bewogen. De Bruin heeft de goede woordkeus, spreekt vol gevoel en is altijd deskundig. Toen Pieter van den Hoogenband zijn 100 meter vrij zwom had commentator Gruter wel even meer mogen beklemtonen dat deze man drievoudig Olympisch kampioen en een legende in de zwemsport is. Halverwege zei hij: ,,Hij keert als achtste maar dat is niet erg, Van den Hoogenband moet het van het laatste stuk hebben.'' Dat was echter te kort om nog als eerste te kunnen aantikken. Helaas voor Pieter, hij is een van de beste zwemmers ter wereld, maar bij de keerpunten en het afzetten laat hij tienden van seconden liggen, mede door een rugblessure. In zes jaar tijd had hij echter niet zo snel gezwommen. Een fenomeen in de Nederlandse zwemsport, dat niet snel een opvolger zal krijgen.
VDH de ideale schoonzoon is toch ook vader geworden? Er wordt weinig over gerept, hoeveel te meer bij de vrouwen. De Nederlandse olympische ploeg schijnt zeven moeders te tellen. Net of topsport dan moeilijker is. Nou ja, misschien is er iets voor te zeggen. Bevallen schijnt ook topsport te zijn en onnoemelijk afzien. Het is buigen of barsten, hoor ik van vriendinnen die kinderen ter wereld brachten. Dat kind in die buik moet er uit, of je nu wilt of niet. Een oergevoel te vergelijken met sterven, omschreef een vriendin het eens. Dus als je al zoveel hebt meegemaakt kun je nog wel een tandje meer afzien, zoiets misschien. En het lichaam moet zich uiteraard herstellen. We gaan verder kijken. Morgen de finale van de hockeyvrouwen. Ik wil nog wel een keer in huilen uitbarsten. Als het goud wordt dan.
Met gebogen koppies kwamen de Amerikaanse waterpolovrouwen net binnen voor de huldiging, uinbundig de Nederlandse meiden. Als favoriet gingen ze in 2000 naar Sydney, maar het werd een teleurstelling. Nu winnen ze out of the blue. Hoewel de voorbereiding van 2,5 jaar er wezen mag. Waterpolo wordt hot, let op mijn woorden! Stimulerend voor de sport! Wondercoach Van Galen hield het tijdens het volkslied niet droog. Een mooie, emotionele man. Prachtig hoe de vrouwen hand in hand naar het Wilhelmus luisterden.
Mooi om details te zien en te horen bij dit sportfestijn. Joop Atsma uit Surhuisterveen gaf bloemen aan Marianne Vos en gaf haar op zijn Hollands drie zoenen. De andere twee dames (2 en 3) kregen er twee. Die snappen natuurlijk niks van die drie. Een verdedigster van de Amerikaanse polodames sloeg de Nederlandse aanvalsters ,,tot moes'', zei de commentator, maar de scheidsrechter greep niet in.
Al vanaf 1972 volg ik de Olympische Spelen. Plakboeken vol plakte ik. Het drama van Munchen, de dood van de Israelische sportlieden, de twee bijna onopgemerkt gebleven gouden medailles van judoka Wim Ruska. Vier jaar later in 1976 in Montreal was ik bij mijn tante op vakantie in Dalfsen. Ik herinner me vooral de zwemsters. Ansje Bunschoten en Anke Reinders zijn namen die nu uit mijn geheugen omhoog komen. Of was Enith Brigitta er toen ook al bij? De diskwalificatie van de zwemsters in 1984 in LA, de te vroege start van was het niet Desi Reiers, een naam die altijd komt bovendrijven. Arme Desi, zou ze er een trauma aan hebben overgehouden? Afschuwelijk zo'n diskwalificatie op de 4 x 100 meter vrij. Je leest er nooit meer iets over.
Mooi het commentaar van Inge de Bruin in Peking bij het zwemmen. Ze had direct door dat Marleen Veldhuis vorige week tijdens haar 100 meter vrij tijdens de start had bewogen. De Bruin heeft de goede woordkeus, spreekt vol gevoel en is altijd deskundig. Toen Pieter van den Hoogenband zijn 100 meter vrij zwom had commentator Gruter wel even meer mogen beklemtonen dat deze man drievoudig Olympisch kampioen en een legende in de zwemsport is. Halverwege zei hij: ,,Hij keert als achtste maar dat is niet erg, Van den Hoogenband moet het van het laatste stuk hebben.'' Dat was echter te kort om nog als eerste te kunnen aantikken. Helaas voor Pieter, hij is een van de beste zwemmers ter wereld, maar bij de keerpunten en het afzetten laat hij tienden van seconden liggen, mede door een rugblessure. In zes jaar tijd had hij echter niet zo snel gezwommen. Een fenomeen in de Nederlandse zwemsport, dat niet snel een opvolger zal krijgen.
VDH de ideale schoonzoon is toch ook vader geworden? Er wordt weinig over gerept, hoeveel te meer bij de vrouwen. De Nederlandse olympische ploeg schijnt zeven moeders te tellen. Net of topsport dan moeilijker is. Nou ja, misschien is er iets voor te zeggen. Bevallen schijnt ook topsport te zijn en onnoemelijk afzien. Het is buigen of barsten, hoor ik van vriendinnen die kinderen ter wereld brachten. Dat kind in die buik moet er uit, of je nu wilt of niet. Een oergevoel te vergelijken met sterven, omschreef een vriendin het eens. Dus als je al zoveel hebt meegemaakt kun je nog wel een tandje meer afzien, zoiets misschien. En het lichaam moet zich uiteraard herstellen. We gaan verder kijken. Morgen de finale van de hockeyvrouwen. Ik wil nog wel een keer in huilen uitbarsten. Als het goud wordt dan.
posted by Karin.E. at
5:06 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home