Small talk

Het gewone leven neemt zijn loop weer en twee derde van de Nederlanders vindt dat maar goed ook. Ik ben er ee van. Hoewel ik kerst- noch oud en nieuwstress heb. Als ik zo de bijdragen lees in de Kerstbijlagen van de damesbladen dan is Kerst voor velen een echt familiefeest. 'We hebben er geen zin in, maar ach, tradities moet je voortzetten', luidt de teneur. Dus maar weer die geeikte kalkoen op tafel, weer die verplichte prietpraat met ooms en tantes, die opgelegde sfeer van gezelligheid die per se moet, rondom een opgetuigde kerstboom. Goddank heb ik geen familie (mijn ouders zijn dood, en tegenover mijn enige broer voel ik geen verplichtingen en hij gelukkig niet tegenover mij. En ook geen familie die op mij zit te wachten met Kerst. En mijn partner evenmin. We gaan lekker ons eigen gang. Dus brachten wij de vrije dagen door zoals wij het zelf graag wilden: lang uitslapen, een film bekijken, lezen of in de tuin werken. Zo ook met oud en nieuw. Oudejaarsavond zegt me weinig. Nieuwjaarsdag nog minder. Goddank is het weer 2 januari. Het verplichte 'beste wensen', hangt me de strot uit. Gister kwamen we bij toeval een buurvrouw tegen met haar vriendin, die mijn partner plat op de mond zoende. Omdat zij van de gelijkgeslachtelijke liefde zijn, dachten zij wellicht dat wij deze vrijpostigheid als fait accompli zouden accepteren. Een wildvreemde die je op de mond zoent. Ik moet er niet aan denken. En mijn partner ook niet. Ietwat beduusd spoelde ze thuis haar mond met zeepsop. 'Zijn ze nou helemaal van de pot gerukt?' bitste ik, want ik werd hoe langer hoe kwaaier. 'Ze dachten natuurlijk: een lekker jong ding.' Mijn vriendin vermoedde dat de dame in kwestie nogal behoeftig moest zijn of dat het mondzoenen nog een fossiel overblijfsel moest zijn uit de lesbisch-feministische flowerpower van de jaren zeventig. Zo van: potten zijn zusters en Sisterhood is behalve powerful ook nog eens wonderful. Bij mij bleef het goddank bij drie zoenen, die me overigens toch ook tegenstaan. Ik straal klaarblijkelijk afstand uit. Ik heb een vriendin die walgt van al dat gezoen. Zij steekt demonstratief haar hand ver uit en houdt iedereen zo op afstand. Haar zou ik als voorbeeld moeten nemen. En dan dat drie keer zoenen. In de jaren zeventig was het nog gewoon om twee keer te zoenen, nu drie keer en straks wordt het wellicht nog vier keer. De banaliteit ten top! Etiquette, hoffelijkheid en beleefdheidsnormen: keer terug en neem je plek in deze losgeslagen maatschappij in!

Daarnet een deel van een aflevering van Sil de Strandjutter bekeken via de ouderenomroep Max. De serie werd eind jaren zeventig door de NCRV op het scherm gebracht en maakte toen indruk. Ik was heimelijk verliefd op Monique van de Ven (wie niet?) en de muziek van Johnny Pearson was subliem. Wat Max heel goed doet is na het laatste shot niet direct je met reclame bombarderen, maar de complete aftiteling laten zien. ',U zag een aflevering van' - Sil de Strandjutter'', waarna de personages en de acteurs die ze vertolkten heel rustig over het scherm draaiden. En wat een bekende namen. Bram van der Vlugt, Johan te (Glazen Stad) Slaa, John Leddy, Hidde Maas, Elsje (juffrouw Ooievaar) Scherjon, Jan Decleir, Luk de Koning. Een verademing, die rust van dat stabiele, degelijke camerawerk. Geen effecten, noch korte shots, mijn god werd het nog maar zo gemaakt. Het zal wel komen doordat ik zelf een aardige oude trut wordt (bijna 47) dat ik Max zo waardeer.
Want is er tegenwoordig nog een boeiend programma op tv te zien, behalve het 100 jaar oude 2 voor 12 (waar ik fan van ben)? Nee, Mathijs van Nieuwkerk nodigt alleen maar jonge, blonde BN'erige huppelkutten uit, Pauw en Witteman doen niet voor hem onder en slijmen zich een gat in de rondte bij een vrouwelijke gast en grinnikken vooral om hun eigen grappen. Al dat gemaakte nep-gedoe, spaar me! Willem Duys, Mies Bouwman, Sonja Barend, desnoods Ted de Braak, kom terug. Alles is vergeten en vergeven, maar red ons van de small talk, het would-be-entertainment, de banale oppervlakkigheid en alle overige oppervlakkige commerciele rotzooi, dat door moet gaan voor een televisieprogramma en dagelijks onze huiskamer instroomt.