Dutchbat
Links op de tribune zaten ouders, kennissen en vrienden van de oud-Dutchbatters. Ook veel vrouwen met kinderen. Een kindje - of waren het meerdere?- huilde onophoudelijk. Op een kleine tribune was ruimte voor de pers. We konden alleen staan. Ik had het koud. Het was regenachtig weer. Zowel pers als toeschouwers keken uit op de appelplaats van de Johan Willem Frisokazerne in Assen. Ik vroeg nog aan een voorlichter in gevechtstenue: hoe heet dit hier? -De kazerne, antwoordde hij. -Ja, maar dit plein? Dat was dus de appelplaats. Ik hou van precieze formuleringen. Onder de klanken van de Johan Willem Frisokapel, die in een hoek van het plein stond, marcheerden de manschappen van het verdoemde en verguisde dertiende bataljon de plaats op. Leden van Dutchbat III, die de safe haven Srebrenica elf jaar geleden niet konden beschermen tegen schurk Mladic.
De helft was in uniform, die zaten dus nog in het leger. De anderen droegen een donkerblauw regenjack. Zij waren na de val van de enclave teruggekeerd in de burgermaatschappij. Voor deze reunie hadden ze dit uitgereikte jack aangetrokken. De meesten liepen in spijkerbroek. Dit was onderling zo afgesproken, hoorde ik. We mochten eigenlijk dat persvak niet uit, want de voormalige blauwhelmen wilden niet met de media praten. Wat lacherig stonden de voormalige Nederlandse VN-soldaten in het gelid. Het was voor velen de eerste keer sinds 1995, denk ik, dat ze hun vroegere kameraden weer zagen en met militair eerbetoon verwelkomd werden. Want er waren roffels, vaandels en beginklanken van het Willhelmus. Sommige Dutchbatters in burger salueren als de die horen. Ik kon me voorstellen dat sommigen het even te kwaad zouden krijgen, toen minister Kamp vriendelijk en begripvol lachend langs de rijen liep.
Srebrenica is een schande. Een zwarte bladzijde uit de Europese geschiedenis, zei Kamp. De krant had deze zinsnede uit mijn voorpaginastuk gehaald, want te lang, vermoed ik. Aan de voorlichter vroeg ik wat die tank daar op het plein deed. Dat was geen tank, maar een pantservoertuig, verbeterde hij mij. Een witte, met UN erop. Een originele. Er zat een vijftig millimeterkanon op, vertelde hij. Maar in Srebrenica zat er een .50 mitrailleur op, een lichter wapen. Want het VN-mandaat hield in: niemand provoceren en alleen schieten als je zelf werd aangevallen. Als ik de moeder van een Uruzganganger mag geloven is dit nog steeds het beleid. Ook een mortier, de witte bok Cees (de mascotte van het huidige dertiende bataljon) en een met takken gecamoufleerde tank stonden ter decoratie op de appelplaats.
De regen daalt gestaag neer uit een grijze hemel. Nee, er was weinig vrolijkheid. Voormalig overste Thom Karremans, kolonel b.d., komt aangelopen. Wat een lange man. Hij heeft een slepende tred, alsof hij mank is aan een been. Zijn haar en snor zijn nog even wit, als toen ik hem in 1995 op tv zag. Hij zei toen dat er geen ,,good guys en geen bad guys'' waren in Bosnie. Daar snapte ik niet veel van. Het waren toch Serviers die Srebrenica innamen, zeg maar omver liepen? En die later 8.000 moslimmannen vermoordden? Volgens een Ducthbatter die ik sprak werd de enclave op het moment dat Mladic aan de poort stond, maar bewaakt door 300 van de in totaal 850 Dutchbatters. 'De anderen zaten in een ander deel van Bosnie en 200 waren met verlof.' Het was niet zo dat de moslimmannen onder de ogen van de Nederlandse VN-militairen werden weggevoerd, beweerde hij. De meesten van hen waren al enkele dagen eerder op eigen houtje de bergen in gevlucht. Wel zaten er nog tientallen mannen, vrouwen en kinderen op de compound. 'We waren bijna niet bewapend. Per persoon hadden we 40 kogels. Van die kromme Uzzi's, oude krengen. Je kunt kinderachtig zeggen dat wij waterpistolen hadden. We konden niks tegen de militaire overmacht van de Bosnische Serviers doen', onderstreepte hij. 'WIj hebben ons best gedaan. We hebben vluchtelingen opgevangen. Die Serven waren zo gek als een deur', zei hij. 'Als je er een tegenkwam had die een heel vreemde, doodse blik in de ogen. Ze leken op machines, al het leven was eruit. Dat zal ook wel als je dagen aan het moorden bent geweest.'
Kamp spreekt bemoedigende woorden, waar Karremans hem later voor bedankt. Als hij spreekt breekt een iel zonnetje door. De minister bezigt ferme taal. Dutchbat is in de steek gelaten, ook door de politiek. Ze stonden er alleen voor. Ze moesten een vrede bewaren die niet bestond. De tegenstanders knepen hen af. Er was nauwelijks meer water, voedsel en brandstof op de compound. 'U bent geregeld beschoten, belaagd en gebruskeerd door het Bosnische leger', zegt Kamp. Onder extreem moeilijke omstandigheden heeft u uw plicht gedaan. De nasleep is een zware last geweest. De miskenning en het onbegrip in eigen land waren groot. Wat heet: 'u werd met de nek aangekeken'. Daarom is dit herinneringsteken gepast, wil Kamp maar zeggen. Of zoals hij zo mooi formuleert 'een erkenning van de miskenning'.
De uitreiking van de eenvoudig ogende speldjes, verloopt rommelig. Ik loop langs de rijen en spreek een Dutchbatter aan. Hij vertelt dat het meer dan terecht is, dit insigne. Hij is een Leeuwarder en wil best met me praten en zelfs zijn naam geven. Ook zijn maat die naast hem staat wil dat. Hoewel, als ik hem vraag waar hij precies last van heeft (hij is sinds begin dit jaar in therapie) beeindigt het het gesprekje abrupt: 'Zo is het wel genoeg, dacht ik.'
Het is vijf voor twaalf. Ik moet weg om mijn stukje te tikken. Gelukkig kan dat bij onze fotograaf, die in Assen woont. Uiterlijk 13.10 moet het binnen zijn. Bij de poort zie ik demonstranten. Op een van hun spandoeken staat: 'Srebrenica huilt.' Een man houdt een foto van Mladic vast en heeft eronder geschreven 'My award. Dankzij NL.' Het stuk is op tijd binnen en staat op de voorpagina.
Het rapport van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie was in 2002 duidelijk. Dutchbat III werd op een onmogelijke missie gestuurd, zonder mandaat, onvoldoende bewapend. Wie luchtsteun heeft geweigerd is onduidelijk. Ik zag van de zomer nog een documentaire van een vrouwelijke F16-pilote die wel twee bommen afwierp op Bosnisch gebied. Een ervan was een voltreffer. Maar ze moest terugkeren naar de basis. Op wiens order bleef onduidelijk. Kamp zei het al, Srebrenica was een 'onmogelijke missie'. Karremans blijf een treurig gevoel houden bij de herinnering aan het drama. Een understatement, lijkt me. Wezenlijke zaken zijn tot nog toe onduidelijk, betoogde hij. Dat zei ook de Dutchbatter die ik sprak. Als wij geen schuld hebben, wie is er dan verantwoordelijk voor de val van de moslimenclave? 'Pas als dat bekend is, kan ik dit insigne met trots dragen.'
www.niod.nl
www.srebrenica.nl
www.dutchbat.nl
De helft was in uniform, die zaten dus nog in het leger. De anderen droegen een donkerblauw regenjack. Zij waren na de val van de enclave teruggekeerd in de burgermaatschappij. Voor deze reunie hadden ze dit uitgereikte jack aangetrokken. De meesten liepen in spijkerbroek. Dit was onderling zo afgesproken, hoorde ik. We mochten eigenlijk dat persvak niet uit, want de voormalige blauwhelmen wilden niet met de media praten. Wat lacherig stonden de voormalige Nederlandse VN-soldaten in het gelid. Het was voor velen de eerste keer sinds 1995, denk ik, dat ze hun vroegere kameraden weer zagen en met militair eerbetoon verwelkomd werden. Want er waren roffels, vaandels en beginklanken van het Willhelmus. Sommige Dutchbatters in burger salueren als de die horen. Ik kon me voorstellen dat sommigen het even te kwaad zouden krijgen, toen minister Kamp vriendelijk en begripvol lachend langs de rijen liep.
Srebrenica is een schande. Een zwarte bladzijde uit de Europese geschiedenis, zei Kamp. De krant had deze zinsnede uit mijn voorpaginastuk gehaald, want te lang, vermoed ik. Aan de voorlichter vroeg ik wat die tank daar op het plein deed. Dat was geen tank, maar een pantservoertuig, verbeterde hij mij. Een witte, met UN erop. Een originele. Er zat een vijftig millimeterkanon op, vertelde hij. Maar in Srebrenica zat er een .50 mitrailleur op, een lichter wapen. Want het VN-mandaat hield in: niemand provoceren en alleen schieten als je zelf werd aangevallen. Als ik de moeder van een Uruzganganger mag geloven is dit nog steeds het beleid. Ook een mortier, de witte bok Cees (de mascotte van het huidige dertiende bataljon) en een met takken gecamoufleerde tank stonden ter decoratie op de appelplaats.
De regen daalt gestaag neer uit een grijze hemel. Nee, er was weinig vrolijkheid. Voormalig overste Thom Karremans, kolonel b.d., komt aangelopen. Wat een lange man. Hij heeft een slepende tred, alsof hij mank is aan een been. Zijn haar en snor zijn nog even wit, als toen ik hem in 1995 op tv zag. Hij zei toen dat er geen ,,good guys en geen bad guys'' waren in Bosnie. Daar snapte ik niet veel van. Het waren toch Serviers die Srebrenica innamen, zeg maar omver liepen? En die later 8.000 moslimmannen vermoordden? Volgens een Ducthbatter die ik sprak werd de enclave op het moment dat Mladic aan de poort stond, maar bewaakt door 300 van de in totaal 850 Dutchbatters. 'De anderen zaten in een ander deel van Bosnie en 200 waren met verlof.' Het was niet zo dat de moslimmannen onder de ogen van de Nederlandse VN-militairen werden weggevoerd, beweerde hij. De meesten van hen waren al enkele dagen eerder op eigen houtje de bergen in gevlucht. Wel zaten er nog tientallen mannen, vrouwen en kinderen op de compound. 'We waren bijna niet bewapend. Per persoon hadden we 40 kogels. Van die kromme Uzzi's, oude krengen. Je kunt kinderachtig zeggen dat wij waterpistolen hadden. We konden niks tegen de militaire overmacht van de Bosnische Serviers doen', onderstreepte hij. 'WIj hebben ons best gedaan. We hebben vluchtelingen opgevangen. Die Serven waren zo gek als een deur', zei hij. 'Als je er een tegenkwam had die een heel vreemde, doodse blik in de ogen. Ze leken op machines, al het leven was eruit. Dat zal ook wel als je dagen aan het moorden bent geweest.'
Kamp spreekt bemoedigende woorden, waar Karremans hem later voor bedankt. Als hij spreekt breekt een iel zonnetje door. De minister bezigt ferme taal. Dutchbat is in de steek gelaten, ook door de politiek. Ze stonden er alleen voor. Ze moesten een vrede bewaren die niet bestond. De tegenstanders knepen hen af. Er was nauwelijks meer water, voedsel en brandstof op de compound. 'U bent geregeld beschoten, belaagd en gebruskeerd door het Bosnische leger', zegt Kamp. Onder extreem moeilijke omstandigheden heeft u uw plicht gedaan. De nasleep is een zware last geweest. De miskenning en het onbegrip in eigen land waren groot. Wat heet: 'u werd met de nek aangekeken'. Daarom is dit herinneringsteken gepast, wil Kamp maar zeggen. Of zoals hij zo mooi formuleert 'een erkenning van de miskenning'.
De uitreiking van de eenvoudig ogende speldjes, verloopt rommelig. Ik loop langs de rijen en spreek een Dutchbatter aan. Hij vertelt dat het meer dan terecht is, dit insigne. Hij is een Leeuwarder en wil best met me praten en zelfs zijn naam geven. Ook zijn maat die naast hem staat wil dat. Hoewel, als ik hem vraag waar hij precies last van heeft (hij is sinds begin dit jaar in therapie) beeindigt het het gesprekje abrupt: 'Zo is het wel genoeg, dacht ik.'
Het is vijf voor twaalf. Ik moet weg om mijn stukje te tikken. Gelukkig kan dat bij onze fotograaf, die in Assen woont. Uiterlijk 13.10 moet het binnen zijn. Bij de poort zie ik demonstranten. Op een van hun spandoeken staat: 'Srebrenica huilt.' Een man houdt een foto van Mladic vast en heeft eronder geschreven 'My award. Dankzij NL.' Het stuk is op tijd binnen en staat op de voorpagina.
Het rapport van het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie was in 2002 duidelijk. Dutchbat III werd op een onmogelijke missie gestuurd, zonder mandaat, onvoldoende bewapend. Wie luchtsteun heeft geweigerd is onduidelijk. Ik zag van de zomer nog een documentaire van een vrouwelijke F16-pilote die wel twee bommen afwierp op Bosnisch gebied. Een ervan was een voltreffer. Maar ze moest terugkeren naar de basis. Op wiens order bleef onduidelijk. Kamp zei het al, Srebrenica was een 'onmogelijke missie'. Karremans blijf een treurig gevoel houden bij de herinnering aan het drama. Een understatement, lijkt me. Wezenlijke zaken zijn tot nog toe onduidelijk, betoogde hij. Dat zei ook de Dutchbatter die ik sprak. Als wij geen schuld hebben, wie is er dan verantwoordelijk voor de val van de moslimenclave? 'Pas als dat bekend is, kan ik dit insigne met trots dragen.'
www.niod.nl
www.srebrenica.nl
www.dutchbat.nl
posted by Karin.E. at
10:09 AM
1 Comments:
Was 'Srebrenica genocide” a hoax? De moslims zouden de Srebrenica over zich zelf hebben afgeroepen, door in strijd met de afspraken gewapende uitvallen te plegen rond Srebrenica .Kijk maar naar wat aan Srebrenica voorafging.Waar is je morele verontwaardiging over de zeer goed gedocumenteerde bewijzen van ruim 1300 Servische ongewapende burgers afgeslacht met ijzeren staven, bijlen, messen, sledehammers, vlammenwerpers,veel onthoofdingen en van besnijdenis van Serviche inwoners,enz.,…., over een periode van drie jaar in Srebrenica en de omliggende dorpen door Bosnische moslim troepen en jihadstrijders onder bevel van Naser Oric?Hier heb ik gewoon geen woorden meer voor, zulke monsters!.En ja ik weet niet hoe jij reageert als je tegenover de moordenaars van je broertjes en zusjes en moder staat?Moordenaars van de Servische kinderen, vrouwen en oude mannen rond Srebrenica werden nooit slachtoffers!!!!??Wat weinig mensen weten is dat de zgn zielige Bosnische mannen voor een flink deel bestonden uit Al Qaida terroristen vanuit Pakistan,Iran tot Somalie samen met Albanese UCK strijders die werden opgejaagd door het Bosnisch-Servische Leger.Deze actie heeft tot doel terroristen uit te schakelen en is niet gericht tegen burgers of VN-troepen, schreef Mladic tijdens de aanval op Srebrenica aan de Britse commandant Rupert Smith. Ondanks hinderlagen van de Serviers was de operatie een groot succes, zoals de opperbevelhebber van het Bosnische regeringsleger, generaal Rasim Delic, later in het parlement in Sarajevo verklaarde.Wat gebeurde er in Srebrenica is eenvoudig: de moslims vielen de Serviers, zodat de Serviers doodgeschoten hen, veel stierven in de strijd en sommige werden geexecuteerd.VN commissie NIET ging om het aantal slachtoffers maar alleen het aantal VERMISTEN! Volgens de UNHCR ,van het Rode Kruis ,5000 moslimsoldaten[schlahtovers], is doorgedrongen tot het territorium van de gemeente Tuzla,Zenica[Bosnie].Hieruit blijkt dat het aantal van 7000 tot 8000 doden een hoax is. Deze link:http://www.srebrenica-report.com/ .Elke moslim die stierf in Srebrenica gedurende de hele oorlog werd genoemd als vermoord in juli van 1995.Generaal Philippe Morillon, verklaarde zijn overtuiging dat de aanval op Srebrenica was een directe reactie op de moordpartijen door Nasir Oric en zijn strijdkrachten in 1992 en 1993.De VN generaal die daar het bewind voerde ( de canadees Lewis McKenzie) heeft later meermaals met klem gezegd dat het gangbare verhaal over Srebrenica grotendeels onwaar is.Hij schat het aantal omgekomen moslimstrijders op hooguit 2000. bron:Globe and Mail .
Phillip Corwin, voormalig VN-coordinator voor civiele zaken in Bosni in de jaren 1990, zei: Wat is er gebeurd in Srebrenica was niet een grote slachting van moslims door de Serviers, maar eerder een reeks van zeer bloedige aanvallen en tegenaanvallen over een periode van drie jaar die op een crescendo in juli van 1995.Waar zijn de andere vijf of zesduizend lijken, na 14 jaar? Dus,blijft NOG de vraag open om hoeveel vermiste, mogelijk vermoorde,mogelijk gesneuvelde moslimmannen het eigenlijk gaat.Met ingang van maart 2007, meer dan 12 jaar na de gebeurtenis, op een totaal van 2.442 instanties zijn begraven op de Srebrenica Memorial Complex ,dus niet 8000!.Maar veel van hen van 8/9 regio’s buiten Srebrenica,overleden,mogelijk vermoorde,gesneuvelde.Maar,er is niet een onderscheid te maken tussen de slachtoffers van de misdaad en de slachtoffers van de oorlog.Waarom niet?!
By
Max, at 12:05 PM
Post a Comment
<< Home