Hufters
Er zijn nog goede mensen, bedacht ik me, toen ik vanmiddag voor de kassa bij De Boer stond. Voor mij was een meisje dat alleen een doosje eco-eieren kocht. Achter me een mevrouw die twee vegetarische burgers op de band legde. Daar tussen in stond ik met mijn eco-bananen. Ik kreeg weer moed. Een goed tegenwicht tegen alle hufters, eikels en etters die ik vrijwel dagelijks op mijn verkeerspad tegenkom. Ja, ik weet het: het zijn twee onvergelijkbare grootheden, maar op het kortje fietstochtje van mijn huis naar De Boer maak ik altijd minstens vier verkeersovertredingen mee. Automobilisten die met 60 kilometer door een 30-kilometerzone scheuren. Die niet weten dat je op een woonerf stapvoets moet rijden en dus met een snelheid aan komen scheuren, waarbij je gelaat verbleekt en je de goden dankt dat er op dat moment geen kind of kat overstak. Het schijnt dat de meeste doden in 30-kilometerzones vallen. Het wachten is op de eerste dode bij de idiote nieuwe rotonde bij de Vrouwenpoortsbrug, waar fietsers voorrang hebben. Tenminste als ze geluk hebben. Want automobilisten negeren massaal de haaientanden en rijden als gekken door. Welke onbenul heeft bedacht dat de verkeerslichten, zebra en de aparte fietsstrook maar moesten verdwijnen?
Laatst stonden er twee kleine jochies uit mijn buurt op de Spanjaardslaan. Ze hadden beiden oranje hesjes aan en maanden automobilisten tot stoppen. Die waren verbaasd en zwaaiden wat onhandig naar de peuters. 'Nee, niet zwaaien'', riepen ze streng. Het was de bedoeling dat ze hun snelheid matigden. De ene had een soort politiepet op. Het leek behoorlijk echt. Toen er op deze eenrichtingsverkeersweg weer een auto van de verkeerde kant kwam, staken ze een waarschuwende vinger op. 'Goed zo jongens!', moedigde ik ze aan 'hou ze maar aan.'
Nog meer verkeersergernis: mensen die inhalen op een 80-kilometerweg, als ik hen tegemoet rijd. Die hun motoren laten draaien, als de brug omhoog gaat. Aan de mensen die op stoepen fietsen ('Het is hier een voetpad hoor'', snauw ik als ik ze passeer), of die aan de verkeerde kant van de weg fietsen, als spookfietsrijders dus. Ik ben de enige die zijn bek opentrekt en demonstratief een zwaai met mijn stuur maak. De verdere goegemeente hult zich in stilzwijgen. Omdat ze niets durven zeggen, maar vaker, vrees ik, omdat ze zich er niet eens aan storen en zelf hetzelfde gedrag vertonen. Ik vraag me wel eens af hoe het kan dat deze lieden, die toch ooit verkeersles hadden op school of hun rijbewijs hebben gehaald, zulke abominabele verkeersdeelnemers kunnen zijn. In Duitsland worden automobilisten die voor een brug staan te wachten door het publiek gemaand hun contactsleuteltje om te draaien. Misschien zijn ze daar milieubewuster. Toen ik een kind van een jaar of zes was, haalde ik het me niet in mijn hoofd om op de stoep te fietsen. Je ouders of grootouders zeiden er iets van.
Maar ach, er zijn nog goede mensen op de wereld. Zoals de doktoren van Brooke Hospital, die zich met hart en ziel inzetten voor de trekezels en -paarden in India en Pakistan (www.brooke.com), die de eigenaren voorlichten over hoe belangrijk het is hun dieren goed te verzorgen, ze regelmatig drinken te geven en ze niet te zwaar te belasten. Ik krijg weer moed als ik zie, hoe zorgvuldig en vol liefde de dierendokters de zweren en uitpuilende etterwonden van kreupele viervoeters ontsmetten. In Engeland voetbalden jongens onlangs met kalkoenen en er zijn al tien vermoord door fans van Crocodile Hunter, of hoe die beste man ook mag heten, die zelf door een beet van een dergelijke rog gedood werd. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar las hoe hij ooit met zijn baby op zijn arm naar een krokodil had staan zwaaien. Zoals het in een fatsoenlijk land als Amerika betaamt, moest hij publiekelijk zijn excuses maken.
Ik erger me veel en vaak. Niet goed voor de gezondheid. Ik weet het. Mijn vader zei vaak: ,,Nicht ergern, nur wundern''. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vooral als ik me die andere spreuk bedenk, die een vriendin me eens toestuurde op een kaart: 'Wenn die Klugern immer nachgeben, regieren die Dummen die Welt.'' Omdat ik me bij de Klugern schaar, zal ik medeweggebruikers blijven corrigeren. En me daardoor ook blijven ergeren, vrees ik.
Laatst stonden er twee kleine jochies uit mijn buurt op de Spanjaardslaan. Ze hadden beiden oranje hesjes aan en maanden automobilisten tot stoppen. Die waren verbaasd en zwaaiden wat onhandig naar de peuters. 'Nee, niet zwaaien'', riepen ze streng. Het was de bedoeling dat ze hun snelheid matigden. De ene had een soort politiepet op. Het leek behoorlijk echt. Toen er op deze eenrichtingsverkeersweg weer een auto van de verkeerde kant kwam, staken ze een waarschuwende vinger op. 'Goed zo jongens!', moedigde ik ze aan 'hou ze maar aan.'
Nog meer verkeersergernis: mensen die inhalen op een 80-kilometerweg, als ik hen tegemoet rijd. Die hun motoren laten draaien, als de brug omhoog gaat. Aan de mensen die op stoepen fietsen ('Het is hier een voetpad hoor'', snauw ik als ik ze passeer), of die aan de verkeerde kant van de weg fietsen, als spookfietsrijders dus. Ik ben de enige die zijn bek opentrekt en demonstratief een zwaai met mijn stuur maak. De verdere goegemeente hult zich in stilzwijgen. Omdat ze niets durven zeggen, maar vaker, vrees ik, omdat ze zich er niet eens aan storen en zelf hetzelfde gedrag vertonen. Ik vraag me wel eens af hoe het kan dat deze lieden, die toch ooit verkeersles hadden op school of hun rijbewijs hebben gehaald, zulke abominabele verkeersdeelnemers kunnen zijn. In Duitsland worden automobilisten die voor een brug staan te wachten door het publiek gemaand hun contactsleuteltje om te draaien. Misschien zijn ze daar milieubewuster. Toen ik een kind van een jaar of zes was, haalde ik het me niet in mijn hoofd om op de stoep te fietsen. Je ouders of grootouders zeiden er iets van.
Maar ach, er zijn nog goede mensen op de wereld. Zoals de doktoren van Brooke Hospital, die zich met hart en ziel inzetten voor de trekezels en -paarden in India en Pakistan (www.brooke.com), die de eigenaren voorlichten over hoe belangrijk het is hun dieren goed te verzorgen, ze regelmatig drinken te geven en ze niet te zwaar te belasten. Ik krijg weer moed als ik zie, hoe zorgvuldig en vol liefde de dierendokters de zweren en uitpuilende etterwonden van kreupele viervoeters ontsmetten. In Engeland voetbalden jongens onlangs met kalkoenen en er zijn al tien vermoord door fans van Crocodile Hunter, of hoe die beste man ook mag heten, die zelf door een beet van een dergelijke rog gedood werd. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar las hoe hij ooit met zijn baby op zijn arm naar een krokodil had staan zwaaien. Zoals het in een fatsoenlijk land als Amerika betaamt, moest hij publiekelijk zijn excuses maken.
Ik erger me veel en vaak. Niet goed voor de gezondheid. Ik weet het. Mijn vader zei vaak: ,,Nicht ergern, nur wundern''. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vooral als ik me die andere spreuk bedenk, die een vriendin me eens toestuurde op een kaart: 'Wenn die Klugern immer nachgeben, regieren die Dummen die Welt.'' Omdat ik me bij de Klugern schaar, zal ik medeweggebruikers blijven corrigeren. En me daardoor ook blijven ergeren, vrees ik.
posted by Karin.E. at
11:12 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home