Kruis

Twee grote kasten met tientallen orders stonden al klaar in de rechtszaal. De deur stond open en ik was naar binnen gegaan. Mijn collega's wachtten netjes buiten, maar volgden mij al snel. We zetten ons achter de vaste perstafel, tot de advocaat van de drie ATF-directeuren ons zei dat hij die tafel nodig had. 'Wij zijn denk ik belangrijker dan jullie'', klonk het sarcastisch. 'Nou, dat is nog maar de vraag', kaatste ik de bal terug. Mijn collega ter linkerhand fluisterde me toe dat deze man een eigenwijs en zelfingenomen sujet was. De man maakte zich zichtbaar druk achter de tafels met ordners en laptop. Herhaaldelijk onderbrak hij de rechter, die ogenschijnlijk rustig bleef, maar wiens irritatie zichtbaar was. Driftig bladerde hij in de mappen, stond op om er weer een uit de kast te trekken. Voor mij zaten de drie oud-directeuren van het afvalverwerkingsbedrijf, die justitie brand door schuld ten laste legt. In mei 2000 ging bij een grote brand in hun bedrijf 450 ton chemisch afval de lucht in. Het was nog een geluk dat de gifwolk niet over Drachten dreef, want dan was de ramp niet te overzien geweest. Na drie uur had ik het wel gezien. De eis volgt pas woensdag en 's avonds moest ik ook al weer op pad. En de naweeen van het feestelijke Persbal (rook, rook en te laat op bed) braken me op. Even een paar uurtjes geslapen. Wat roken er trouwens nog veel collega's. De pakjes sigaretten lagen pontificaal uitgestald op de tafeltjes van Cafe Wouters. Mijn stille hoop dat de avond rookvrij zou zijn, ging al snel in, vergeef me het cliche, tabaksrook op. Ik hoorde van een rokende collega dat de cafes in ons land pas in 2008 rookvrij zijn. In Belgie is dat al op 1 januari komend jaar. We lopen als Nederland meestal voorop, behalve in het uitbannen van de sigaret in de horeca . Een collega blies en passant even een rookpluim in mijn gezicht. Ik kan er niks aan doen: ik ga rokers steeds meer en vaker als stumpers en losers zien. Ze doen iets wat hopeloos UIT is in 2006. Baghwan zei het al: ''Als u echt van u zelf houdt, stopt u wel.' Ik kan het meestal zien als iemand rookt. Ongezonde huid, bleke teint, nicotine-gebit. Ze vergiftigen zichzelf, nou alla, moet kunnen. Het recht op zelfbeschikking staat hoog in het vaandel van dit klootjesvolk. Maar dat geeft ze nog niet de vrijbrief om hun rook ongegeneerd in mijn longen te blazen. Volgende keer maar een mondkapje meenemen of het persbal mijden.
Op naar Fryske Fiersichten, nu in Groningen. Het Friese toekomstdebat op Friese bodem trok ongeveer 50 mensen. Wel wat weinig als er 8.000 uitnodigingen de deur uit zijn gegaan. In de immense hal van de Mediacentrale was een knusse tent neergezet met warm designlicht. Op het toilet trof ik een dame uit Groningen, die Friesland dertig jaar geleden had verlaten. Ze mopperde over de donkere toegangsweg naar de Mediacentrale. "Gelukkig zag ik twee fietsers voor me rijden, anders was ik omgekeerd. Het is hier echt pikdonker.'' De gemeente Groningen moet toch echt wat aan de verlichting doen. Ze miste Friesland niet echt. Had in de provincie Groningen alles wat ze zocht: wijdsheid in het noorden, bos in het zuiden en een bruisende Martinistad. Nee, Leeuwarden was nog net zo als toen ze vertrok. Om zes uur gaan de winkels dicht en is het muisstil op straat. ''Maar V en D is nu wel tot 19.00 uur open', verdedigde ik mijn woonplaats. En had noord-west-Friesland niet veel ruimte en zuid-west-Friesland water en bos? Maar nee, over over het gebied boven Marrum was ze niet te spreken. Ze was er deze zomer met een vriendin wezen fietsen, maar werkelijk nergens was een leuke uitspanning te vinden. Geen grand cafe of niks. Ik prees de Waard van Ternaard aan. Daar had ze nog niet van gehoord.
Na afloop van het debat sprak ik in het cafe met een paar studenten van studentenvereniging Bernlef. Onder hen een grote, stevige vent, die tegen Nijpels had gezegd dat Friesland maar gewoon moest blijven doen. Enthousiast kwam hij me tegemoet. Kijk eens wat wij op de herenwc hebben.! Dat hebben jullie niet! Ik deed de deur open en zag boven de pisbakken vrouwshoge zwart witfoto's hangen, in verleidelijke truitjes en korte kekke broekjes. Het viel me mee dat die niet in de bakken waren gemonteerd, zodat de mannen op de gezichten of andere lichaamsdelen konden urineren. Maar ook in de dameswc was de ontwerper actief geweest. Al zittend op de wcbril keek ik recht in het kruis van een wildvreemd mannelijk fotomodel. Ik vroeg me nog even af of ik die dikke zwarte viltstift nog in mijn tas had en die bobbel weg zou krassen. Maar die lag al thuis. Ik was verbaasd en ook verontwaardigd. Vraag ik hierom? Nee! Welke idioot besluit om plassende dames op te zadelen met een manskruis op ooghoogte? Wat is de dieperliggende gedachte hierachter? Is die er uberhaupt. Denkt men dat een vrouw naar een wildvreemd persoon wil kijken? En dan ook nog naar een man? Waarom geen soortgenote, als men vindt dat er toch gezelfschap moet zijn in die wc? De volgende keer neem ik toch die verfkwast maar mee.