Burgemeesterswoning
Wat is dat toch met Leeuwarden? De laatste drie burgemeesters wilden of konden er niet wonen. Loeki van Maaren-van Balen (,,ja het is een moeilijke naam he, met eerst twee a's en dan 1 a''. zei ze me ooit) woonde lange tijd in buurdorp Marssum, onder de olmen van Poptatstate. In een andere gemeente notabene. Ze kon geen leuke, betaalbare woning in haar gemeente vinden.
Het werd nog een klein relletje. Haar opvolger Margreeth de Boer woonde 2,5 jaar lang in een huurwoninkje, maar haar officiele domicilie bleef in een Drents dorp. En nu woont burgemeester Dales officieel nog in Amsterdam, terwijl hij toch al tien maanden in Leeuwarden eerste burger is. Dales wil niet officieel verhuizen, hoewel hij een woning in Zuiderburen huurt, omdat hij zijn huis in Amsterdam nog niet verkocht heeft. En met die burgemeestersverkiezingen in het verschiet, wie zegt dat hij dan gekozen wordt? Heb je je hele hebben en houwen achter je gelaten, blijkt dat je kunt opkrassen! Een collega die zelf in Amsterdam woont had al eens gezegd dat hij Dales opmerkelijk vaak in de hoofdstad zag. Toen ik hem daarover iets vroeg, zei Dales dat zijn man daar een woning had. Nu blijkt dus dat dat huis (ook?) zijn eigendom is.
Alleen John te Loo en Hayo Apotheker woonden in Leeuwarden. De laatste wordt nog geregeld in de stad gezien, omdat zijn partner hier woont. Misschien is Apotheker wel vaker in Leeuwarden dan Dales! Maar ja, het lijkt me ook geen pretje om 's avonds alleen in een huurhuis in Zuiderburen te zitten. Zo ver van de stad ook. Misschien is een huis in de Bullepolder tzt iets voor Dales. Daar worden nu toch tientallen riante villa's gebouwd. Ach,die ganzen schuiven wel een eindje op, besliste de rechter. Net als de smienten. En dat het enige stuk open gebied aan de rand van de stad verdwijnt, daar wennen de Lekkumers wel aan. De champagne stond klaar op het stadhuis, toen de uitspraak van de Raad van State bekend werd. Wethouder Waanders had geen gebak durven bestellen. Vantevoren was ik gebeld door een dame van Dorpsbelang Lekkum. Ik nam op en noemde mijn naam. ,,Met DE Karin de Mik?'' wilde ze zeker weten. Jazeker, antwoordde ik verrast. ,,De journaliste?'' Ja, hoor. Ik ben toch geen celebrity die nooit zelf de telefoon opneemt. Ik had de Lekkumers in hun strijd tegen de huizen voor de rijken al jaren gevolgd en er herhaaldelijk over geschreven. Diep in mijn hart hoopte ik dat ze zouden winnen. Klein Duimpje tegen de reus. Ik vind die hele plannen grootheidswaanzin. Vraag me af of er vraag is naar zulke grote, dure huizen. Maar ik wilde niet flauw zijn en feliciteerde Waanders, die ik aan de telefoon kreeg. Dit nadat ik vijf keer was doorverbonden, eer ik voorlichter Arjen van der Leur aan de lijn kreeg. ''Worden we zuur?'' vroeg hij. Ik was nogal bot, wat ik kan zijn als ik voor een deadline zit en bovendien vijf keer iemand anders aan de lijn krijgt, die me steeds weer met een ander doorverbindt, en twee keer terug wordt verwezen naar de perstelefoon, die ik dus al twee keer had gebeld. ,,Nee, helemaal niet'' antwoordde ik Van der Leur. ,,Ik vind het alleen onprofessioneel.'' Hulde voor wethouder Hetty Hafkamp, die de champagnefoto in de Leeuwarder Courant ongepast vond, gezien de eervolle strijd van de dorpelingen tegen de villa's. Zij was van meet af aan tegen en bleef dit ook.
Ik lees dat vrouwen hun vrouwelijkheid meer moeten gebruiken. Vooral met hun buik moeten ze meer doen. Vrouwen negeren hun lijf en gedragen zich als mannen. We moeten vaker minirokjes dragen, vindt buikdanseres en universitair docente Darmoni. We moeten hun vrouwelijke charmes meer in de strijd gooien. Verfoeilijk zou die gedachte 25 jaar geleden zijn gevonden. De feministes van de tweede golf liepen te hoop tegen de rolpatronen die je opgelegd kreeg als vrouw. Waarom moeten vrouwen lief en zacht zijn? En waarom zouden ze mannen moeten behagen of manipuleren? Ik kocht onlangs in een antiquariaat het oude boekje ,,Zo worden kleine meisjes groot'' van de Italiaanse feministe Elena Gianni Belotti, in 1978 uitgegeven door de NVSH. Meisjes zijn slachtoffers van de conditionering of socialisatie. ''Heldinnetjes in roze kleertjes, bewegelijk, nieuwsgierig, onbezonnen, worden altijd geremd, belemmerd, tegengehouden.'' Twintig jaar geleden zei een therapeute mij dat ik mijn vrouwelijkheid verstopte. Ik snapte er weinig van. ,,Hoe bedoel je?'' vroeg ik. Ze wees me op mijn zwarte broek en zwarte trui (ik droeg in die tijd veel zwart) waaronder mijn vrouwelijke contouren niet zichtbaar waren. Ik had kort haar, droeg geen make-up en mijn uiterlijke verschijning was wel het laatste waar ik me mee bezighield, laatstaan druk om maakte. Ik moest me eerst maar wat beter in mijn vel voelen zitten. Ik heb nu lang haar, gebruik lipstick als ik de deur uitga, maar draag nog steeds geen schoenen met hakken (want zwakke enkels en slecht voor je rug) of rokjes. En ik ben nog steeds een feministe. Zoals mijn pleegmoeder ooit zei: ''Je moet wel in deze maatschappij.''
Het werd nog een klein relletje. Haar opvolger Margreeth de Boer woonde 2,5 jaar lang in een huurwoninkje, maar haar officiele domicilie bleef in een Drents dorp. En nu woont burgemeester Dales officieel nog in Amsterdam, terwijl hij toch al tien maanden in Leeuwarden eerste burger is. Dales wil niet officieel verhuizen, hoewel hij een woning in Zuiderburen huurt, omdat hij zijn huis in Amsterdam nog niet verkocht heeft. En met die burgemeestersverkiezingen in het verschiet, wie zegt dat hij dan gekozen wordt? Heb je je hele hebben en houwen achter je gelaten, blijkt dat je kunt opkrassen! Een collega die zelf in Amsterdam woont had al eens gezegd dat hij Dales opmerkelijk vaak in de hoofdstad zag. Toen ik hem daarover iets vroeg, zei Dales dat zijn man daar een woning had. Nu blijkt dus dat dat huis (ook?) zijn eigendom is.
Alleen John te Loo en Hayo Apotheker woonden in Leeuwarden. De laatste wordt nog geregeld in de stad gezien, omdat zijn partner hier woont. Misschien is Apotheker wel vaker in Leeuwarden dan Dales! Maar ja, het lijkt me ook geen pretje om 's avonds alleen in een huurhuis in Zuiderburen te zitten. Zo ver van de stad ook. Misschien is een huis in de Bullepolder tzt iets voor Dales. Daar worden nu toch tientallen riante villa's gebouwd. Ach,die ganzen schuiven wel een eindje op, besliste de rechter. Net als de smienten. En dat het enige stuk open gebied aan de rand van de stad verdwijnt, daar wennen de Lekkumers wel aan. De champagne stond klaar op het stadhuis, toen de uitspraak van de Raad van State bekend werd. Wethouder Waanders had geen gebak durven bestellen. Vantevoren was ik gebeld door een dame van Dorpsbelang Lekkum. Ik nam op en noemde mijn naam. ,,Met DE Karin de Mik?'' wilde ze zeker weten. Jazeker, antwoordde ik verrast. ,,De journaliste?'' Ja, hoor. Ik ben toch geen celebrity die nooit zelf de telefoon opneemt. Ik had de Lekkumers in hun strijd tegen de huizen voor de rijken al jaren gevolgd en er herhaaldelijk over geschreven. Diep in mijn hart hoopte ik dat ze zouden winnen. Klein Duimpje tegen de reus. Ik vind die hele plannen grootheidswaanzin. Vraag me af of er vraag is naar zulke grote, dure huizen. Maar ik wilde niet flauw zijn en feliciteerde Waanders, die ik aan de telefoon kreeg. Dit nadat ik vijf keer was doorverbonden, eer ik voorlichter Arjen van der Leur aan de lijn kreeg. ''Worden we zuur?'' vroeg hij. Ik was nogal bot, wat ik kan zijn als ik voor een deadline zit en bovendien vijf keer iemand anders aan de lijn krijgt, die me steeds weer met een ander doorverbindt, en twee keer terug wordt verwezen naar de perstelefoon, die ik dus al twee keer had gebeld. ,,Nee, helemaal niet'' antwoordde ik Van der Leur. ,,Ik vind het alleen onprofessioneel.'' Hulde voor wethouder Hetty Hafkamp, die de champagnefoto in de Leeuwarder Courant ongepast vond, gezien de eervolle strijd van de dorpelingen tegen de villa's. Zij was van meet af aan tegen en bleef dit ook.
Ik lees dat vrouwen hun vrouwelijkheid meer moeten gebruiken. Vooral met hun buik moeten ze meer doen. Vrouwen negeren hun lijf en gedragen zich als mannen. We moeten vaker minirokjes dragen, vindt buikdanseres en universitair docente Darmoni. We moeten hun vrouwelijke charmes meer in de strijd gooien. Verfoeilijk zou die gedachte 25 jaar geleden zijn gevonden. De feministes van de tweede golf liepen te hoop tegen de rolpatronen die je opgelegd kreeg als vrouw. Waarom moeten vrouwen lief en zacht zijn? En waarom zouden ze mannen moeten behagen of manipuleren? Ik kocht onlangs in een antiquariaat het oude boekje ,,Zo worden kleine meisjes groot'' van de Italiaanse feministe Elena Gianni Belotti, in 1978 uitgegeven door de NVSH. Meisjes zijn slachtoffers van de conditionering of socialisatie. ''Heldinnetjes in roze kleertjes, bewegelijk, nieuwsgierig, onbezonnen, worden altijd geremd, belemmerd, tegengehouden.'' Twintig jaar geleden zei een therapeute mij dat ik mijn vrouwelijkheid verstopte. Ik snapte er weinig van. ,,Hoe bedoel je?'' vroeg ik. Ze wees me op mijn zwarte broek en zwarte trui (ik droeg in die tijd veel zwart) waaronder mijn vrouwelijke contouren niet zichtbaar waren. Ik had kort haar, droeg geen make-up en mijn uiterlijke verschijning was wel het laatste waar ik me mee bezighield, laatstaan druk om maakte. Ik moest me eerst maar wat beter in mijn vel voelen zitten. Ik heb nu lang haar, gebruik lipstick als ik de deur uitga, maar draag nog steeds geen schoenen met hakken (want zwakke enkels en slecht voor je rug) of rokjes. En ik ben nog steeds een feministe. Zoals mijn pleegmoeder ooit zei: ''Je moet wel in deze maatschappij.''
posted by Karin.E. at
3:16 AM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home